برای من بسیار مشکل است که بی طرفانه در مورد شخصی بنویسم که در رفاه و اشتهار کامل، برای تفریح خاطر سگ ها را به جان هم می انداخت و بعد هم سگ های مغلوب را یا خود می کشت یا دستور قتل فجیح آن ها را می داد.
برای من بسیار مشکل است تا منطقی در قساوت و شرارت آدمی ببینم که فقط یک فقره قراردادش با باشگاه فوتبال آتلانتا، به صد میلیون دلار می رسید و برای پرتاب دو تا توپ از صد تا دانشمند روی هم بیشتر دستمزد می گرفت، با این همه در یکی از شش هفت خانه ای که داشت و مرکز تجمع کاسه لیسان و مفت خورهای دور و بر او بود، تشکیلات مخوفی بر پا کرده بود که خود و بیماران روان پریشانی چون خود او سگ های بی پناه و بی حامی را با شکنجه از بین می بردند.
این حیرت و ناباوری مختص من نیست که در جامعه آمریکا و فرهنگ آمریکا که سگ جائی والا در قلب و روان و همینطور قانون این مملکت دارد، یکباره دو سال و اندی پیش آشکار شد که «مایکل ویک» کوارتربک تیم فوتبال آمریکائی آتلانتا که شهرتش بر استعدادش می چربید، در ماجرائی دمش به تله افتاده که معمولاً مربوط به طبقات بسیار زیر و مخفی جامعه است که با تعلیم و به جان هم انداختن سگ ها، سوداگری می کنند و نان ناحقی از این بابت می خورند.اما برای ستاره فوتبالی که میلیون ها دلار با اشاره ای به پایش می ریزند چگونه این جنایت قابل توجیه بود؟
جامعه آمریکا اما مایکل ویک را نبخشید و قانون و فشار افکار عمومی، این ستاره سگ کش فوتبال را راهی زندان کرد و همراه با زندان و ولنگاری و ندانم کاری همه ثروت و میلیون ها دلار پول او هم بر باد رفت و به ورشکستگی افتاد.
در دو سالی که مایکل ویک در زندان بود اما مردمان مهربان و آزاده، به یاری سگان اسیر این بازیکن روان پریشان شتافتند و این سگ ها را با خود بردند و با محبتی آشنا کردند که همه عمر از آن ها دریغ شده بود.
چندی پیش برنامه ای تلویزیونی از این سگ ها نشان دادند که چگونه عاقبت به خیر شده اند و به تلافی همه سنگدلی های اقلیتی روان بیمار، اینک چگونه محبت انسان های شریف را ارج می نهند و چگونه با بزرگواری همیشگی، بی مهری انسان را کاملاً از یاد برده اند. اما خود این مایکل ویک حالا از زندان آزاد شده، هر چند آزادیش مشروط است و باید در چارچوب نظارت قانون در هیچ موردی دست از پا خطا نکند.
و این بازیکن از زندان در آمده و ورشکسته تنها کاری که بلد است کار پر درآمد فوتبال است.اما آیا جامعه، آنهم جامعه سگ دوست آمریکا به این آسانی حاضر به بخشیدن اوست؟
آیا لیگ فوتبال آمریکائی NFL می تواند امیدوار باشد که دو سال زندان و خواری و خفت، مجازاتی درخور برای جرم مایکل ویک از دید مردم باشد، که در ورزشگاه های فوتبال او را بپذیرند و احیاناً برایش هورا هم بکشند؟ من که شک دارم.
بهر حال کمیسیونر NFL آقای راجر گودل بعد از چند ساعت صحبت با مایکل ویک و مطالعه و بررسی و مشورت های بسیار بالاخره اعلام می کند که مایکل ویک می تواند در NFL بازی کند، اما نه تا هفته ششم بازیها و زمانی که کمیسیونر متقاعد شده باشد که این فوتبالیست ۲۹ ساله نه فقط درس خود را آموخته باشد که درمانی برای بیماری خود یافته باشد که لذت بردن از آزار و شکنجه موجودی دیگر باشد.
با این همه و حتی بخشش NFL، اصل موضوع بخشش مردم و جهتی است که افکار عمومی آمریکا به آن سو کشیده شود.
در حال حاضرهر باشگاه فوتبال آمریکائی با این کابوس بالقوه دست و پنجه نرم می کند که آیا می توان امیدوار بود که این همه سازمان های مدافع حقوق حیوانات به این آسانی خاطره قساوت بی دلیل و از سر تفنن مایکل ویک را از یاد برده و او را بخشوده باشند؟ و آیا بستن قراردادی با این بازیکن در حکم فراری دادن تماشاگران آن باشگاه نخواهد بود؟
از آنسو نیز گفته می شود که باید به این آدم یک فرصت دیگر داده شود تا به جای سقوط بیشتر در قعر، خود را به قافله آدمیانی برساند که برای حیات و برای هر موجود زنده ای ارزش قائلند و نیکبختی آدم را در نیکبختی همه آدمیان و همه موجودات جست وجو می کنند.
آنچه فعلاً و تا امروز برای مردم آمریکا روشن نشده آن است که آیا مایکل ویک فی الواقع از عظمت خطای خود آگاه است؟ آیا به راستی نادم و پشیمان است؟ و یا از ناچاری اظهار ندامت می کند؟
افکار عمومی آمریکا، هنوز پاسخ روشنی برای این سوال نیافته است. مثل بنده.
