گزارش: تد لندفایر، خبرنگار صدای آمریکا در واشنگتن
در سال ۱۹۹۶ تهیه کننده یکی از برنامه های تلویزیون دولتی در شهر بوستن در ایالت ماساچوست یک پیشنهاد تازه به مدیر برنامه های تلویزیونی خود ارائه داد.
این پیشنهاد تازه، اجرای برنامه ای به تقلید از روی یکی از برنامه های تلویزیون انگلستان به نام « حراج خیابانی اشیاء عتیقه » بود. امروزه این برنامه تلویزیونی با شیوه اجرایی آمریکایی آن نه تنها یکی از پرتماشاگر ترین برنامه های تلویزیون عمومی و دولتی آمریکا محسوب می شود بلکه توانسته است علاقه تازه ای به اشیاء و اجناس آنتیک در میان مردم معمولی ایجاد کند. در برنامه تلویزیونی « حراج خیابانی اشیاء عتیقه» افرادی به عنوان ارزیاب از حراجی های معتبری چون « کریستی » و « ساتبی» در شهرهای مختلف ایالات متحده آمریکا اجناس عتیقه مردم معمولی را به طور رایگان ارزیابی کرده و همانجا در مقابل دوربین ارزش آن را اعلام می کنند.بسیاری از این اجناس ارائه شده در برنامه، اشیاء غیرمعمول و مبهمی هستند که سال ها در گوشه انبار یک خانه قدیمی و یا درون صندوقی زنگ زده فراموش شده و خاک خورده اند. بسیاری از مواقع مردم از این که یک گلدان قدیمی، یک اسباب بازی کهنه و یا قطعه جواهری فراموش شده صدها برابر تصورآن ها ارزیابی می شود دچار شگفت زدگی دلپذیری می شوند.
گاه حتی اگر این اجناس از بهای گزافی برخوردار نباشند، شنیدن داستان چگونه ساخته شدن آن ها و چگونگی به دست آوردن آن ها، از زبان صاحبان مختلف خود شنیدنی و جالب توجه است و می تواند اثرات عمیقی بر تماشاگران برنامه داشته باشد.
در حال حاضر، مردم درشهرهای مختلف آمریکا یک بار دیگر به گنجه های قدیمی خود رجوع کرده اند تا ببینند چه اشیائی از مادربزرگ و پدر بزرگ ها برایشان به جای مانده است و آیا این اشیاء می تواند اجناس عتیقه و ارزشمندی باشد یا نه؟
برنامه تلویزیونی « حراج خیابانی اشیاء عتیقه» هم چنین توانسته است برای مغازه های کوچک عتیقه فروشی محلی، درآمدهای تازه ای ایجاد کند. یکی از این دلال های اشیاء عتیقه در شهر دیرفیلد در ایالت ویسکانسین می گوید بیش از ۹۰ درصد از مشتریان کنونی او را تماشاگران برنامه حراج خیابانی تشکیل می دهند. یک روانشناس بالینی، توجه تازه مردم آمریکا به اشیاء عتیقه را به صورتی ناخودآگاه به آرزوهای نهانی این افراد برای بازگشت به زندگی آرام و غیرماشینی پیشینیان خود ربط می دهد: « آن ها به دنبال اجناسی استوار، یک دست با داستانی واقعی در اطراف آن هستند نه اجناسی که در کارخانه ها به صورت ماشینی ساخته و پرداخته می شوند و فقط شباهت ظاهری با اشیاء عتیقه دارند.»البته این احساس نوستالژی یا دلتنگی برای اشیاء قدیمی از سوی دیگر می تواند برای بسیاری نیز دلایل مالی داشته باشد. برای مثال این که فلان سبد خیاطی در اطاق کوچک زیر شیروانی یا ادویه دان قدیمی که در زیرزمین خاک می خورد امروز چقدر ارزش دارد و آیا می توان از فروش آن ها در برنامه « حراج خیابانی اشیاء عتیقه» مبلغ قابل توجهی را به دست آورد یا نه؟