گرچه پس از رانده شدن طالبان پیشرفتهائی در افغانستان پدید آمده ولی هنوز زندگی بیشتر زنان افغان سخت و در حد استیصال باقی مانده است.
بسیاری بی سواد و فقیرند و حتی به ابتدائی ترین خدمات پزشکی دسترسی ندارند واز حقوق و آزادی فردی برخوردار نیستند. درهشت ماه گذشته در قندهار شورشیان طالبان با اسید به دختران مدرسه حمله کرده اند ویکی از زنان ارشد پلیس و یکی از رهبران متشخص زنان را بقتل رسانده اند.
قانون جدیدی که به امضاء حمید کرزای رئیس جمهور رسیده، ازدواج خردسالان را بین اقلیت شیعه و داشتن اجازه از شوهر را برای کار کردن یا رفتن به مدرسه را قانونی دانسته است.
در چنین شرایطی بیشتر افراد بیمناک و دلسرد میشوند بجز یک زن افغان بنام سکینه یعقوبی که در ۱۷ سال گذشته با همه این دشواریها ستیز کرده. و در تلاش آوردن سواد، بهداشت و حقوق مساوی برای هزاران زن، مرد و کودک افغانی بوده است.
در سال ۱۹۹۲یعقوبی با آموزش در یکی از کالج های میشگان زندگی راحتی بعنوان یک مهاجر در آمريکا برای خودش فراهم آورده بود. ولی برای کشورش دلتنگ شد و خواست به سایر افغان هائی که مثل خود او بخاطر دهها سال جنگ آواره شده بودند کمک کند. در دیداری از از اردوگاه های پناهندگان افغان در پاکستان با زنان و دخترانی که هیچ ،حتی آزادی خارج شدن از محدوده خانواده شان را نداشتند روبرو شد.
یعقوبی در یکی از سفرهای اخیرش به آمريکا در این مورد چنین گفت:
"زنها مریض، فرسوده و افسرده بودند. آنها سواد نداشتند و همه در یک محوطه اردوگاه در یک چادر روی هم انباشته شده بودند و من وقتی آنرا دیدم حس کردم این همان جائیست که من میخواهم کار کنم."
بلافاصله بعد از آن یعقوبی "مؤسسه آموزشی افغان" را ابتدا در اردوگاه پناهندگان در پاکستان و بعد در داخل افغانستان تاسیس کرد. در مدت ۷ سال پس از طالبان سازمانش از ۱۵۰آموزشگاه و مراکز درمانی ملی، در سراسر افغانستان حمایت کرده است. در کلاس های مختلف و مراکز درمانی آموزگارها و پزشک ها آموزش میبینند، زنان مهارت های کاری میاموزند و کودکان خواندن و نوشتن یاد میگیرند. و گروهی از زنان و کودکان از خدمات پزشکی اولیه بهره مند میشوند.
یعقوبی میگوید:
" در افغانستان زنان و کودکان بیش از همه در سختی و رنج بسر میبرند. وقتیکه من بچه بودم شاهد دشواری های زنان در افغانستان بودم. از هر ۱۰ زنی که وضع حمل میکرد ۵ نفر چون وسائل درمانی و پزشک و دارو نبود جان خود را از دست میدادند."
او همانقدر شاهد کمبود نیازهای پزشکی بود که میدید زنان افغان از بی سوادی رنج میبرند. آنهائیکه در اردوگاه ها بزرگ شده بودند هیچوقت خواندن و نوشتن یاد نگرفته بودند. بنظر یعقوبی آموزش و پرورش زنان کلید پیشرفت افغانستان است.
او میگوید:
"وقتی به زنان آموزش میدهید، در واقع به خانواده آموزش میدهید، و وقتی به خانواده آموزش میدهید به کشور آموزش میدهید. و وقتی به کشور آموزش میدهید ، اقتصاد را درست میکنید، وضعیت بهداشت را رونق میدهید و نهایتا کشور را میسازید."
در اواسط ۱۹۹۰ بعد از اینکه طالبان آموزش زنان را ممنوع کردند یعقوبی زندگی خودش را بخطر انداخت و یک شبکه آموزشی زیرزمینی که شامل۸۰ مدرسه بود در منازل بوجود آورد.
خانم یعقوبی همچون سایر مبارزین حقوق و آموزش و پرورش زنان مورد تهدید سوء قصد شورشیان طالبان است. او می گوید که سازمانش سعی می کند از مناطقی که طالبان فعال هستند دوری کند و به این ترتیب با خطر کمتری روبرو شوند. سازمان آموزش افغان کوشش میکند که در آموزشگاه ها و مراکز بهداشتی محلی خدماتش همگانی باشد و همچنین مردلن را بری تدریس قران به زنان در کلاسهایش بپذیرد.
یعقوبی میگوید:
"ما کارگاه های رهبری داریم که زنان و مردان دوش به دوش یک دیگر در آن شرکت میکنند. و وقتی نقل قولی از قران داریم که می گوید زنان با مردان برابرند و پروردگار مرد و زن را مساوی خلق کرده کدام رهبر مذهبی میتواند علیه آن حرفی بزند؟ همه ساکت میشوند و یاد میگیرند. و افکارشان تغیير میکند."
اخیرا در یک مراسم شام در نیویورک یعقوبی به دریافت جایزه رهبری چهارمین سال هنری رکراویس اهدائی کالج کلارمانت مکننا نائل شد. جایزه مبلغ ۲۵۰۰۰۰ دلار نیز برای بکار بردن در فعالیتهای سازمان بهمراه داشت.
او جایزه را به نام همه زنان شجاع افغانستان پذیرفت. زنانی که بقول او اگر به آنها امکان داده شود اماده رهبری کشورشان هستند.
یعقوبی در اواخر هفته برای ادامه کارش به افغانستان برگشت. بازگشت به خطراتی که او بندرت به زبان میاورد. او بوسیله محافظینش حفاظت میشود و مدتها پیش برای امنیت خانواده اش آنها را به آمريکا منتقل کرد.
شنبه ۶ مرداد ۱۴۰۳ ایران ۰۷:۰۳
