در روز پانزدهم آوریل، روزی که مصادف است با آخرین فرصت پرداخت مالیات برای مردم آمریکا، بروس اسپرینگستین در کنسرتی در تور کالیفرنیای خود، در استادیوم ورزشی لس آنجلس به اجرای برنامه پرداخت. در این برنامه، اسپرینگستین از تام مورلو، فعال سیاسی که آغازگر جنبش تازه ای به نام « حرکت بر علیه زندگی ماشینی» به شمار می رود دعوت کرد که بر روی صحنه به او بپیوندد تا پیام تازه ای تحت عنوان« امیدوار باقی بمانید، حتی در شرایط سخت کنونی» را از طریق موسیقی خود به جمعیت کثیر شرکت کننده القا کنند.
این نخستین شب از اجرای دو کنسرت مختلف توسط بروس اسپرینگستین در محل استادیوم ورزشی شهر لس آنجلس به شمار می رفت که عمدا هم زمان با روز پرداخت مالیات و روزی که فرماندار آرنولد شوارتزنگر در مرکز شهر کنفرانسی تشکیل داده بود تا شرایط سخت و ناگوار اقتصادی کالیفرنیا را با شهروندان در میان بگذارد برگزار می شد.
بروس اسپرینگستین، برنامه خود را با ترانه ای به نام « روح تام جود» آغاز کرد که در سال ۱۹۹۵ با الهام از یکی از آثار جان استاین بک، نویسنده آمریکایی آثار برجسته ای چون « خوشه های خشم» ساخته شده است و سخن از کسانی که در این سرزمین نا امید شده اند دارد: «مرد، در حالی که ته سیگار کهنه اش را آتش می زند،کتاب دعای کوچکی را از کیسه بیرون می کشد
و می خواند
از زمانی که آخرین اولین و اولین آخرین خواهد شد
و پس از آن
در لابلای یک جعبه مقوایی
خانه اش
در زیر پل بزرگ راه
به خواب می رود...»
بروس اسپرینگستین و تام مورلو به همراه نوازنده گیتار گروه « ای استریت بند» استیو ون زندت و نیلز لافگرین به اجرای ترانه هایی پرداختند و پس از آن به تام مورلو فرصتی دادند تا اشعار آتش زای خود را به تنهایی اجرا کند.
در پایان برنامه نیز یک بار دیگر از مورلو دعوت شد تا به روی صحنه بازگردد و او این بار اشعاری از « استفن فاستر» را به همراه موسیقی اجرا کرد که ترجیع بند آن « روزگار سخت کنونی، دیگر بازنگردد» بود.هرچند بروس اسپرینگستین در دوران انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته، کوشید تا از سنتاتور باراک اوباما پشتیبانی کند و حتی در واشنگتن به مناسبت موفقیت او در انتخابات دست به اجرای برنامه زد، اما این خواننده به خوبی می داند که تغییرات عمده در وضعیت سیاسی یک شبه اتفاق نمی افتد و امید و امیدواری در دوران دشوار زندگی، عاملی است بس شکننده.
به همین جهت نیز این هنرمند برجسته موسیقی راک اندرول آمریکا، از میان تازه ترین مجموعه اشعار و ترانه های پربار خود که هر روز به حجم آن اضافه می شود آثاری را برای ساختن آلبوم تازه ای به نام « روی یک رویا کار کردن» انتخاب کرده است که نموداری از تفکرات مثبت و امیدوارکننده هستند . او در تور کنونی دور آمریکای خود که بر همین اساس پایه گزاری شده است به صدها هزار تن از هواداران خود می گوید: «امیدوار باشید اما بدانید که هنوز کوشش های بسیاری لازم است تا ما بتوانیم به آن رویای واقعی آمریکایی دست یابیم.» بروس اسپرینگستین ۵۹ ساله که در نیوجرسی، یکی ز ایالات شرقی آمریکا به دنیا آمده است بر روی صحنه ورزشگاه لس آنجلس در مقابل بیش از پانزده هزار شرکت کننده در این کنسرت گفت : « ما با یک هدف عظیم به اینجا آمده ایم». او در میان غریو تماشاگران ادامه داد:« ما امشب آمده ایم که این خانه را تکان دهیم، اما درعین حال آمده ایم تا این خانه را بسازیم. ما آمده ایم که ترس و وحشت را ببریم و خانه ای از عشق به جای آن بسازیم. ما آمده ایم تا غم و اندوه را ببریم و به جای آن خانه ای از خوشی و خوشحالی بسازیم و بالاخره ما آمده ایم که شک وتردید را از میان برداریم و به جای آن امید را جانشین کنیم. » در این برنامه که بیش از ۲ساعت و ۴۵ دقیقه به طول انجامید ، بروس اسپرینگستین هم چنین برخی از معروف ترین ترانه های قدیمی خود از جمله ترانه « تاریکی در کرانه های شهر» را در حالی که کلارنس کلمونز، نوازنده ساکسفون او را همراهی می کرد اجرا کرد. در این ترانه اسپرینگستین می گوید: « برای آن هایی که در اعماق درون خود می دانندکه خوشحال بودن برای زنده بودن،
گناه به شمار نمی رود.» بروس اسپرینگستین هم چنین ترانه برنده جایزه اسکار خود به نام « کشتی گیر» از فیلمی به همین نام را برای حاضران اجرا کرد.اسپرینگستین نه تنها نزدیک به سه ساعت، یک برنامه احساسی وپرشور را برای هواداران خود اجرا کرد بلکه توانست نور خوش بینی و امید به آینده را در قلب شنونده و مردمی که در هفته های و ماه های اخیر با اخبار ناگوار اقتصادی روبرو بوده اند روشن سازد.