لینکهای قابل دسترسی

خبر فوری
شنبه ۲۰ بهمن ۱۴۰۳ ایران ۲۰:۳۱

گزارش: جستجوی یک نویسنده برای پیدا کردن فرزندان بردگان


فرزندان بردگان سیاهپوست آمریکا موضوع کتاب تازه ای است که طی آن خواننده کشف می کند که این بردگان برای فرزندان خود هدف های والایی را تعیین می کردند..

برده داری در سال ۱۸۶۵ در آمریکا لغو شد اما اثرات چند گونه آن هنوز در حافظه این ملت باقی است.

سانا باتلر یک روزنامه نگار است که از سال ۱۹۹۷ تا کنون به تحقیق و بررسی آثار بردگی در افرادی که تنها یک نسل از آن دورشده اند پرداخته است. نتیجه این تجربیات کتاب تازه ای است به نام « شکر چینی، سفری برای یافتن فرزندان بردگان».

سانا باتلر در این مورد می گوید: « این کتاب درباره برده داری نیست بلکه موضوع آن در این مورد است که چگونه مردم پس از جنگ های داخلی آمریکا پدر و مادر شدند.»

سانا باتلر که خود یک زن آفریقایی تبار آمریکایی است ابتدا در نظر داشت که درباره وقایع مربوط به دوران برده داری بنویسد اما پس از آن که با مردان و زنانی در سن و سال ۸۰ یا ۹۰ سالگی در مورد این مسئله صحبت کرد متوجه شد که از نظر آن ها والدین شان « برده» نبوده اند بلکه به سادگی پدر و مادر هایی بوده اند که آن ها را بزرگ کرده اند.

باتلر می گوید: « آن ها همگی به یک شکل بزرگ شده بودند. پدرها و مادرهایشان به آن ها گفته اند توباید آدم مهمی بشوی. باید درس بخوانی و برای خودت کسی بشوی. این مسئله مرا به یاد پدر و مادر خودم انداخت. آن ها هم از من همین توقع را داشتند و اصرار داشتند که من آدم بزرگ و مهمی بشوم و درس خواندن را ترک نکنم.»

این درست برخلاف انتظار باتلر بود که توقع داشت در میان این نسل دوم و بچه های بردگان سیاهپوست مقدار زیادی خشم و عصبانیت و علائمی از یک خانواده ناجور و مضطرب.

باتلر می گوید: « در طول سال ها شرایط اضطرابی که نتیجه خشم از برده گی بوده است توجیه رفتار خشونت آمیز، درآمد کم، خانواده های تک والدینی و جنایت بوده است. به نظر من اما معنی شرایط اضطرابی پس از دوران برد گی از این فکر سرچشمه می گیرد که افرادی که دوران برد گی را گذرانده اند چنان از این تجربه مغشوش شده اند که هنوز نتوانسته اند آن را به عنوان ماجرایی که گذشته پشت سر بگذارند.»

اما در حقیقت یافته های باتلر نشان می دهد که این برد گان و برده زادگان نیز بچه های خود را به همان روش و سیستمی که مهاجرین دیگر آمریکایی بزرگ کرده اند بار آورده اند: « آن ها یعنی این برده ها و برده زادگان هم همان حس مسئولیت برای ایجاد یک زندگی بهتر برای فرزندانشان را احساس می کردند. در ضمن این نیاز را هم به شدت حس می کردند که بایستی گذشته را به گذشته بسپارند و با زمان به جلو حرکت کنند. آن ها هم در عین برد گی آمال و آرزوهای بی شماری نه برای خود بلکه برای آینده ای بهتر برای فرزندان خود در سر داشته اند. »

سانا باتلر در ضمن پژوهش های خود با فرزندان برد گانی روبرو شد که به موفقیت های چشمگیری دست یافته اند. افرادی چون کریپوس آتاکز رایت، وکیل مرفه و ثروتمند خودساخته ساکن بورلی هیلز که از یک پدر و مادر برده در یکی از مزارع پنبه کاری لوئیزیانا به دنیا آمده است.

با وجود آن که بسیاری از تاریخ نویسان و افراد مطلع به سانا باتلر هشدار دادند که نوشتن این کتاب بیهوده و باعث تلف کردن وقت او می شود او به کار خود ادامه داد. ابتدا از خانه های سالمندان در جنوب کشور آغاز کرد اما چون از بودجه شخصی برای تهیه این کتاب استفاده می کرد و تاخیراتی که این امر در پیشبرد کار او بوجود آورد، بسیاری از فرزندان کهنسال این بردگان پیش از فرصت گفتگو با نویسنده کتاب درگذشتند.

باتلر بیش از هر چیز با کسانی برخورد کرد که اکثریت آن ها به تحصیلات عالیه و حفظ واحد خانواده به شدت اعتقاد داشته اند.

باتلر پس از شنیدن سخنرانی های مختلف پرزیدنت باراک اوباما که از بسیاری از این فرزندان برد گان آمریکایی نام برد متوجه شد که تا کنون نام این افراد را نشینده است و بسیاری دیگر هستند که او هنوز فرصت گفتگو با آن ها را برای تکمیل کتاب خود نداشته است. او هم اکنون در صدد است تا بنیادی برای جستجو و یافتن این فرزندان برد گان آمریکایی پایه گذاری کند تا بتواند مخارج سفرهای خود به نقاط مختلف برای ملاقات با این بازماندگان دوران برده داری هرچه زودتر دانسته های آن ها را به ثبت برساند.

XS
SM
MD
LG