روری بایرن، خبرنگار صدای آمریکا، لوانگ پرابانگ
گردشگری منافع اقتصادی بسیاری برای شهر لوانگ پرابانگ لائوس به ارمغان آورده است. قرن های متمادی است که لوانگ پرابانگ، پایتخت مذهبی، روحانی و فرهنگی لائوس بوده است.
اما همزمان با ظهور گرایش تجاری، برخی نگران از دست رفتن هویت این شهر هستند.
شهر لوانگ پرابانگ، که در قعر دره رودخانه مکونگ جای گرفته در پی چندین دهه جنگ و انزوای سیاسی از چشم جهان خارج دور مانده بود.
این شهر که آمیزه ای از فرهنگ لائوس و معماری دوران استعمار فرانسه است و بیش از ۳۰ معبد بودایی را در خود جای داده، در سال ۱۹۹۵ در فهرست آثار میراث جهانی سازمان یونسکو قرار گرفت.
یونسکو لوانگ پرابانگ را بهترین شهر باستانی محافظت شده آسیای جنوب شرقی خوانده است.
از زمانی که نام این شهر در فهرست آثار میراث جهانی یونسکو قرار گرفت، توجه گردشگران به آن جلب شد و از سال ۱۹۹۵ تاکنون بیش از ۳۰۰ هزار جهانگرد از این شهر دیدن کرده اند.
همزمان با افزایش قیمت مسکن در شهر، بسیاری از ساکنان محلی، املاک خود را به مقاطعه کاران خارجی فروخته اند تا آن ها را به سفره خانه، میهمان خانه و کافی نت بدل کنند.
در حالی که گردشگری عامل رشد درآمد و کارآفرینی در شهر بوده، اما برخی از ساکنان نگران از دست رفتن هویت شهر هستند.
فرانسیس انگلمان، مشاور یونسکو که ۱۲ سال ساکن این شهر بوده می گوید: « گرچه محافظت از جنبه باستانی و معماری شهر تا حدودی موفقیت آمیز بوده اما روح شهر و محافظت از آن در معرض تهدید جدی قرار دارد. بیشتر مردمی که عاشق لوانگ پرابانگ هستند به شیوه خاص زندگی ، فرهنگ و روحانیت آن دلبسته اند و این ویژگی ها به دلیل رواج زندگی مدرن و تجاری در معرض تهدید قرار دارند.»
تارا گوجادار، مشاور وزارت گردشگری لائوس و یکی از ساکنان قدیمی لوانگ پرابانگ می گوید:« هجوم گردشگران چهره این شهر را از جنبه های مثبت و منفی دگرگون کرده است. گردشگری خون تازه ای در رگ های اقتصاد لوانگ پرابانگ به جریان انداخته و زندگی بسیاری از مردم این شهر را متحول کرده و فرصت هایی را فراهم کرده است که پیش از این در اختیار نداشتند. این تغییرات سبب شده مردم لوانگ پرابانگ شهر را ترک کنند و به جای زندگی ساده و خانوادگی در پی منافع اقتصادی باشند، بنابراین بافت اجتماعی این شهر متحول شده است.»
هر روز تعداد بیشتری از ساکنان املاک خود را می فروشند و شهر را ترک می کنند. بعضی از معابد به این دلیل که بسیاری از تازه واردان از راهبان حمایت نمی کنند، ناچار به تعطیلی شده اند.
بی احترامی گردشگران به سنت های مذهبی شهر بویژه مراسم روزانه ای که راهبان غذای خیریه پیروان خود را جمع آوری می کنند، منبع نارضایتی بوده است.
دوربین های عکاسی و فیلمبرداری گردشگران، آداب سنتی روزانه راهبان را با وقفه و اختلال روبرو می کند.
نیا وسومسانیت، سرپرست خانه فرهنگی فوانگ چمپ، که برای محافظت از میراث فرهنگی این شهر فعالیت می کند می گوید:« در آیین بودایی، گردآوری خیرات پیروان نوعی مراقبه صبحگاهی ست و نماد خضوع و عدم دلبستگی. اما این مراسم نمایش نیست، بلکه بخشی از زندگی روزمره راهبان است و بنابراین باید به آن احترام گذاشته شود. راهبان، گله بوفالو و یا میمون نیستند که موجبات تفریح و لذت گردشگران در تورهای بیابانی را فراهم کنند. باید به راهبان احترام بگذاریم. اگر بودایی نبوده و به حقیقت آیین بودایی اعتقاد نداشته باشیم، عضوی از این مذهب قلمداد نخواهیم شد. همانگونه که آداب مسیحیت را در کلیساهای غربی از راه دور تماشا می کنید، آیین راهبان را باید با احترام از دور نظاره کرد.»
برخی نگرانند همزمان با نفوذ افراد غیر محلی، نسل جوان شهر لوانگ پرابانگ هویت خود را از دست بدهند.
صنعت گردشگری لائوس در سال ۲۰۰۷، در مقایسه با سال گذشته ۳۶⁄۵ درصد افزایش یافت. طی ۱۰ ماه اول سال، ۳⁄۱ میلیون گردشگر از این کشور دیدن کرده اند.
کارشناسان معتقدند علیرغم بحران جهانی اقتصاد، تعداد بازدیدکنندگان لوانگ پرابانگ افزایش خواهد یافت.
برخی بر این باورند برای محافظت از فرهنگ منحصر به
فرد شهر لوانگ پرابانگ باید اقدام فوری و عاجل به عمل آید.