از زاغه نشینان تا فیلمسازان در هندوستان پیروزی فیلم «زاغه نشین میلیونر» را که هشت جایزه اسکار را به خود اختصاص داد جشن گرفتند، با این امید که سینمای هند بتواند شناسایی جهانی را برای استعدادهای فنی هندوستان در زمینه فیلمسازی نیز جلب کند. یک فیلم مستند کوتاه که از یک داستان هندی مایه گرفته بود نیز جایزه بهترین فیلم کوتاه اسکار را بخود اختصاص داد.
شاید اولین بار در تاریخ هندوستان بود که ساکنان زاعه های «داراوی» در مومبای گرفتاریها و مشکلات صبح روز بعد خود را فراموش کردند و چشم به تلویزیونها و گوش به خبرهایی دوختند که از لوس آنجلس و مرکز بر گزاری مراسم اسکار می رسید.
قلب فیلم «زاغه نشین میلیونر» که داستان پسری هندی از بزرگترین مراکز زاغه نشینی در آسیا است در محله «داراوی» می تپد. دو نوجوانی که در این فیلم نقشی به عهده دارند از ساکنان این محله هستند.
اهدا جایزه اسکار به فیلم «زاغه نشین میلیونر» موجی از غرور ملی را در سراسر هندوستان به ویژه در مومبای به حرکت در آورد. مومبای مرکز صنعت فیلمسازی هندوستان است که عموما آن را به نام «بالیوود» در برابر «هالیوود» می شناسند.
نویسنده، تهیه کننده و کارگردان فیلم بریتانیایی هستند ولی اکثر هنرپیشگان و اعضای گروه فیلمسازی هندی هستند که برخی از آنها از سوی سینمای جهانی مورد شناسایی و تقدیر قرار گرفته اند.
«رحمان» رهبر ارکستر موسیقی فیلم دو جایزه اسکار را نصیب خود کرد. یکی برای موسیقی متن فیلم و دیگری را مشترکا برای آهنگ و شعر «گلزار» یک هندی دیگر به نام «رسول پوکوتی» نیز برنده اسکار بهترین میکس صدا شد.
طرفداران «رحمان» که جوایز ملی بسیاری را در زمینه موسیقی کسب کرده است اطمینان دارند که اهدا جایزه اسکار به او می تواند نوعی هویت بین المللی برای موسیقی هندی با خود ب همراه آورد. در حال حاضر نیز آهنگهای ساخته او از پر فروش ترین آهنگها در جهان به شمار می رود.
فیلمسازان هندی امیدوارند جوایز متعددی که به فیلم زاغه نشین میلیونرداده شد توجه بین المللی را به سوی موسیقی دانان، فن آوران و استعدادهای گوناگونی که در بالیوود حضور دارند جلب کند و فیلمهایی که در هندوستان تولید می شوند از مرزهای آن کشور فراتر روند.
اگرچه نورافکنهای صحنه اهدای جوایز اسکار یکشنبه شب بر روی فیلم زاغه نشین میلیونر متمرکز بود در حاشیه گروهی نیز متوجه فیلم مستند کوتاهی، ساخته مگان مایلان، زن فیلمساز آمریکایی شدند که جایزه اسکاری را نیز به خود اختصاص داد. این فیلم مستند «لبخند بزن پینکی» نام دارد که داستان یک دختر فقیر روستایی هندی است که به سبب لب شکری بودن او را طرد کرده بودند تا اینکه به همت یک مددکار اجتماعی زیر عمل جراحی ترمیمی قرار گرفت و زندگی او به کلی تغییر کرد و به صورت یک دختر عادی در آمد.
این فیلم مستند کوتاه نیز همچون زاغه نشین میلیونر داستانی از امید و پیروزی است که ریشه در فقری دارد که در سراسر هندوستان گسترده است. برخی از منتقدان می گویند که چنین داستانهایی کلیشه های غربی را در مورد هندوستان بیشتر تقویت می کند. ولی به طور کلی اهدای جوایزاسکار احساس غرور ملی را در سراسر کشور هنوستان پراکنده ساخت. هنوستان پیش از این دو بار جایزه اسکار را برای صنعت فیلمسازی خود دریافت کرده بود. یک بار در سال ۱۹۸۲ برای طراحی لباس که به «بانو عطیه» داده شد و دیگری در سال ۱۹۹۲ به فیلمساز معروف «ساتیاجیت ری» به سبب دست آوردهای عمر هنری او اهدا شد.
جمعه ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ ایران ۱۰:۲۱