مکزيک، ۱۹۹۷، رنگی، ۱۱۴دقيقه
آرتورو ريپستاين يکی از بزرگترين فيلمسازان آمريکای لاتين است. تقريبا تمام آثار سينمايی وی بر روی افسانه های فرهنگی و تصاوير قالب گونه ای تمرکز دارد که آمريکای لاتينی ها از آن برای تبيين موجوديت خود بهره می جويند. اين فيلم زيبا و تکان دهنده شاهد خوبی است بر پيچيدگی ذهن و قدرت سبک پخته اين سينماگر سنت گذار و مبتکر.
داستان فيلم بر اساس يک ماجرای واقعی که در مکزيک در اواخر دهه اتفاق افتاد و بنام «جنايت قلب های تنها» معروف شد ساخته شده است. «کورال» نرسی است چاق و تنها، و نيمه مجنون، که با يک شارلاتان حرفه ای بنام نيکولاس آشنا می شود.
تخصص نيکولاس در خالی کردن جيب بيوه زنهای حشری و دختران تنها و از سن ازدواج گذشته است. اين دو با هم دست به يکی کرده و در جاده های پرت و دور افتاده مکزيک به دنبال طعمه های ساده دل پرسه می زنند. نيکولاس زنان تنها را می فريبد و سپس کورال حسود و نيمه ديوانه آنان را به قتل می رساند. تاثير عميق و تکان دهنده فيلم از پارادوکس نهفته در آن و از پيوند صاف و سيال پديده های ضد و نقيض بر می خيزد.
وقايع مهيب و صحنه های رقت انگيز تنها با سبک برازنده فيلم تعادل پيدا می کنند. شات ها در مونوکروم های ظريف و نقره ای حک شده اند. دوربين بر کنتراس لباس کورال که قرمز تيره است و خون قربانيانش تاکيد می گذارد. جابجا شکنندگی عوالم عاشقی با زشتی های تن، بخصوص آنجا که بر روی چاقی کورال تاکيد می شود، و يا با طاسی سر نيکولاس تعادل پيدا می کند.
قرمز تيره آميخته تحسين برانگيزی از سنگدلی و عطوفت انسانی است، و فيلمی اصيل از يک فيلمساز برجسته بشمار می رود.