ژاپن، ۱۹۵۳، سياه و سفيد، ۱۳۴ دقيقه
اين داستان ساده و منقلب کننده فيلم ساده ای است درباره يک زوج مسن که برای ديدار فرزندانش راهی سفر توکيو ميشود. ولی بچه ها که بزرگ شده اند و حالا هرکدام سرگرم ساختن زندگی خودشان هستند پدرو مادر پير را زياد تحويل نمی گيرند و اين زن و مرد موقر و آرام در واقع از يک فرزند به فرزند ديگر پاس داده ميشوند.
اوزو داستانش را با گرمی و صميميت يک فرهنگ جاافتاده و با وقار شروع می کند، اما در مرکز آن فرهنگ و وقاری که متعلق به دنيای گذشته ای است که او ترسيم ميکند در واقع از خودبيگانگی دنيای مدرن قرار دارد و از اين نظر فضاسازی اوزو هيچ دست کمی از اليناسيون آنتونيونی و يا برگمن ندارد.
معروف ترين صحنه اين فيلم آنجاست که دختر جوانی ميپرسد: «آيا زندگی نا اميد کننده نيست؟» و بيوه زن مخاطبش با لبخند پرمعنی و زيبا يی پاسخ ميدهد: «بله، همينطور است.» همين نمونه بارزی است از تقبل آرام و متين غمگين بودن زندگی که اوزو ارايه ميکند.
سبک منحصربفرد و افسانه گون اوزو (بازی با ريتم، و خودداری از بيان صريح واضحات) امروزه ديگر شگرد معمول همه اهل فن است.
برای شناختن سبک اين استاد پير «داستان توکيو» بهترين شروع خواهد بود.
