اینا برنارد بیش از ۴۴ سال عضوی از خانواده ای بوده است که آن ها را خاندان سلطنتی آمریکا می خوانند.
برنارد، پرستار سیاهپوست یازده فرزند رابرت کندی فقید و همسر او اتل بوده است که امروز ۱۰۰ سال دارد و در خانه ای معمولی در شهر سانرایز فلوریدا، زندگی می کند؛ در حالی که عکس هایی از بچه های کندی، مارتین لوتر کینگ و رونالد ریگان دیوارهای آن خانه را مزین کرده است، او با خاطرات دوردست زندگی می کند. خاطرات بیش از چهل سال زندگی با خانواده کندی در شهرهای ماساچوست، واشنگتن و پالم بیچ فلوریدا.
اینا برنارد، روزها روی صندلی چرخدار، زیر عکسی که بابی کندی را در حال هول دادن سه چرخه دختر کوچکش نشان می دهد، می نشیند. عکس دیگری روی دیوار مقابل برنارد را در حالی که دو دخترکوچک کندی روی زانوهایش نشسته اند در حال تماشای یک رژه خیابانی نشان می دهد و یک سگ سرامیکی بزرگ سفید و سیاه – هدیه اتل کندی – در مقابل در خانه کوچک او قرار گرفته است.
اینا هنگامی که دختر نوجوانی بود به عنوان پرستار به کار در خانه یک خانواده متمول اهل کاستاریکا مشغول شد. همین شغل باعث شد که او مجوزی برای ورود به آمریکا پیدا کند و بعدها برای کار به عنوان پرستار اولین فرزند رابرت و اتل کندی انتخاب شود: « قلب من همیشه برای بچه ها تپیده است. »
صدای اینا با لهجه اسپانیایی، آرامش بخش و مهربان است.
کریس کندی ۴۵ ساله به یاد می آورد: « او به زبان انگلیسی از ما تعریف و تمجید می کرد و هنگامی که عصبانی اش می کردیم به اسپانیایی دعوایمان می کرد.»
اینا برنارد که بچه های رابرت کندی را عاشقانه دوست می داشت، در بزرگ کردن و به ثمر رساندن هریک از آن ها نقش اساسی داشته است. او به آن ها عشق می ورزید و در مواقعی که ایجاب می کرد تهدید به تنبیه شان می کرد. تنبیهی که کریس می گوید هرگز از حد حرف پیش تر نرفت.
روی پلاک مخصوصی که خاندان کندی به مناسبت تولد صد سالگی او هدیه کرده است نوشته شده است: «به اینا برای ۵۰ سال خدمت بی وقفه و غذای جسم و روحی که همه ما را سلامت تر کرده است.»
اینا برای بچه های کندی داستان هایی از دوران کودکی خود در کاستاریکا تعریف می کرد. از جمله داستان روزی که او بطور اتفاقی روی پشت یک سوسمار راه رفته بود. او همیشه در خوراک روزانه بچه ها، خوراکی های بومی کاستا ریکا از جمله موز سرخ کرده را نیز می گنجاند.
کری کندی ۴۹ساله که امروز در نیویورک زندگی می کند می گوید:« من هرگز بیاد ندارم اینا یک بار صدایش را روی ما بلند کرده باشد. او بچه ها و حیوانات را عاشقانه دوست می داشت و خوشبختانه در خانه ای زندگی می کرد که هم تعداد بچه ها و هم تعداد سگ و گربه و ماهی و راسوی آن زیاد بود.»
ژوزفینا، دختر برنارد نیز چون خود او تبدیل به یکی از اعضای خانواده رابرت کندی فقید شد.
ژوزفینا به خاطر دارد که یک شب که از یک مهمانی رقص در حدود ساعت سه صبح بازمی گشت، رابرت کندی جلوی در خانه در انتظار او بود:« این ساعتی است که یک دخترخانم باید به خانه برگردد؟»
ژوزفینا از بیاد آوری این خاطره متاثر می شود و اشک در چشم هایش حلقه می زند« پدر تو اینجا نیست و در حال حاضر من پدر تو هستم.»
پس از ترور رابرت کندی در سال ۱۹۶۸، اینا به طور گسترده تری به کار خود با خانواده کندی ادامه داد. کریس کندی می گوید:« وقتی پدرم کشته شد مادرم مجبور شد برای ما هم پدر باشد و هم مادر. در آن زمان اینا تمام قوای خود را گذاشت که عشق و حمایت لازم را به ما بدهد.»
پس از بزرگ شدن بچه های کندی، اینا به انجام کارهای مختلف در خانه کندی ها ادامه داد. اما او بعدها به علت ضعف جسمانی برخلاف میل خود به فلوریدا که هوای گرم و مطبوعی دارد نقل مکان کرد.
برای برنارد که امروز صاحب شش نوه و شش نتیجه است، عشقی که در طول سال ها به خاندان کندی داده است امروز به اشکال گوناگون به او بازداده می شود.
در روز تولد صد سالگی اینا ۹ فرزند باقیمانده از رابرت و اتل کندی، زادروز او را در گراند هتل دیوی در فلوریدا جشن گرفتند. یکی از هدایای این جشن تولد یک کارت تولد خصوصی از طرف رییس جمهور منتخب باراک اوباما بود.
کری کندی می گوید: « ما وقتی در باره شجاعت فکر می کنیم فورا تصویری از میدان جنگ در مقابلمان نقش می گیرد. اما یک نوع کمیاب از شهامت وجود دارد که اینا برنارد را می توان مظهر آن دانست. شجاعت آن که هر روز و هر شب از دیگران با صبر و حوصله ، عشق و محبت و خوشحالی مراقبت کنیم.»