مایک اوسالیوان، خبرنگار صدای آمریکا در لس آنجلس گفتگویی دارد با نویسندگان این کتاب، تیم رید و تام دریسن، اولین و شاید هم آخرین زوج کمدی سیاه و سفید آمریکا.
تیم رید می گوید: «سال های دهه ۱۹۶۰ میلادی، سال های مشقت باری بودند.» تام دریسن می گوید: «جنگ ویتنام به شدت ادامه داشت. من تازه از خدمت برگشته بودم و تیم هم تازه از کالج فارغ التحصیل شده بود. دانشجویان در تمام شهرهای آمریکا دست به تظاهرات گسترده ای زده بودند. در هر گوشه و کنار کشور شورشی جریان داشت. همه این ها تظاهرات ضد جنگ بود. تمام دنیا ناراحت و پریشان بود.»در این شرایط بود که دریسن و رید به عنوان داوطلب در یک سازمان مبارزه با مواد مخدر در حومه شیکاگو آغاز به کار کردند. این دو دوست به مدارس مختلف رفتند و با استفاده از طنز و شوخی پردازی می کوشیدند تا نوجوانان را از درگیری با مواد مخدر منصرف کنند و آن ها را تشویق می کردند که از این مواد دوری کنند.
در یکی از این جلسات بود که یکی از این نوجوانان به دریسن و رید گفت:« شما دو نفر خیلی بامزه هستید. خوب است که یک تیم کمدی تشکیل بدهید.»تیم و تام از این پیشنهاد استقبال کردند و شروع به تمرین یک برنامه استندآپ کمدی دو نفره کردند. در طول سال های ۱۹۶۹ تا اوائل دهه ۷۰ میلادی، تیم و تام با برنامه خود در بارها و کلوپ های شبانه برنامه اجرا می کردند. این برنامه شامل جوک هایی درباره دوران کودکی هر یک از آن ها بود. درباره دوستان دیگرشان و همسایه های آن ها.
دریس سفید پوست است و رید سیاهپوست، و این دو روی صحنه اغلب بر روی نقاط حساس نژادی همدیگر دست می گذاشتند و موجب خنده تماشاگران می شدند.
در این دوران، ایالات متحده دچار تغییرات اجتماعی شدیدی شده بود. کنگره در سال ۱۹۶۴ دست به تصویب قانون جدید حقوق شهروندی سیاهان زده و تبعیضات نژادی بر اساس نژاد، رنگ ، مذهب ، سکس و ملیت را ممنوع ساخته بود. رید می گوید:« در آن زمان تبعیض نژادی هنوز یکی از مسائل واقعی زندگی روزمره بود و با وجود از بین رفتن موانع و حصارها، هنوز هم سیاه و سفید جدا از هم زندگی می کردند.» بنا بر گفته رید:« هرچند قانونی تصویب شده بود که تبعیضات نژادی را از بین ببرد اما هنوز در دوران اوج زندگی حرفه ای ما یک جمع تماشاگر مخلوط از نظر نژادی عبارت بود از ۱۵۰ تا ۲۰۰ سفید پوست و ۱۲ تا ۱۸ سیاهپوست. چرا که سیاهپوستان هنوز نتوانسته بودند در جمع سفیدپوستان احساس راحتی کامل کنند.» رید می گوید: « در این دوران وقتی ما یک جوک سیاهپوستی تعریف می کردیم جمعیت سفیدپوست ابتدا به سیاهپوستان حاضر در سالن نگاه می کردند که ببینند آیا آن ها به این جوک ها می خندند یا نه و بعد خودشان می خندیدند.»خود این دو کمدین هم اغلب اوقات هدف اهانت افرادی از هر دو جامعه سفید پوست و سیاهپوست قرار می گرفتند. اما طنزی که آن ها به کار می گرفتند هر دو جمع را به خندیدن وا می داشت.
تیم و تام هر یک دوران موفقیت آمیزی را در حرفه کمدی استند آپ و بازیگری داشته اند. تام مدت ۱۴ سال پیش از اجرای برنامه کنسرت فرانک سیناترای فقید به اجرای یک قطعه کمدی می پرداخت و تیم هم به عنوان بازیگر در فیلم های کوتاه تلویزیونی نقش های مستمری داشته است.
دریسن می گوید: « انجام یک برنامه کمدی کار آسانی نیست اما اجرای برنامه در مقابل ۲۰ تا ۲۰۰۰۰ تماشاگر می تواند معتاد کننده باشد. بعد از مدتی شما به صدای خنده شنوندگان معتاد می شوید.»این دو کمدین معتقدند که انتخاب نخستین رییس جمهور سیاهپوست در ایالات متحده شکل اجتماعی این مملکت را عوض کرده است. این واقعه در نهایت روابط نژادی بین سفید و سیاه را به شکل مثبتی تغییر داده است. آن ها معتقدند کمدین ها هم باید در اجرای برنامه های خود تغییر روش بدهند و دست به ساختن جوک های نژادی تازه ای بزنند که با مسائل و پیشرفت های اجتماعی قرن بیست ویکم قابل مقیاس باشد.
کتاب تازه تیم و تام که با همکاری ران راپورت نوشته شده است چیزی بیشتر از خاطرات دو کمدین است. یادواره ای است تاریخی از دوران پرتلاطم تغییرات نژادی در آمریکا و نشان می دهد که چگونه مملکت توانست این دوران دشوار را با کمک طنز، شوخی و خنده آسان تر کند.