داستان زندگی تام جونز از زبان خود او، که تبدیل به اشعاری به قلم بونو از گروه یوتو و بروس اسپرینگستین شده است، امروز منتشر شد.
این آلبوم که « ۲۴ ساعت» نام دارد داستان زندگی تام جونز، پسر یک کارگر معدن را که در جوانی به کار گورکنی اشتغال داشته، و در خانه دائم برای همسر خود آواز می خوانده را به صورت اشعاری مدرن و گویا بیان کرده است. تام جونز در مورد این آلبوم جدید و همکاری با بونو خواننده و آهنگساز معروف گروه یوتو می گوید دو سال پیش هنگامی که در دوبلین برای شرکت در مراسم جوایز موسیقی به سر می برد در باری به نام لیلی با بونو روبرو شد:«من بونو را دیدم و از او دعوت کردم که با هم یک آبجو بنوشیم. ما کمی صحبت کردیم و من از او پرسیدم که آیا حاضر است برای من یک آهنگ بنویسد؟»بونو به تام جونز می گوید که او بسیار علاقمند است یک آهنگ درباره او- تام جونز معروف- بنویسد و نه آهنگی که شبیه ترانه های متداول گروه یوتو باشد.
در این جا، بونو از تام جونز می خواهد که درباره خودش و زندگی ای که پیش از شهرت جهانی داشته است صحبت کند. این که چقدر از آن زندگی را با خود به دنیای شهرت آورده است و چقدر از او هنوز در آن دنیای گمنامی باقی است.
در تاریک و روشنایی نور میکده آن شب، تام جونز ۶۸ ساله و بونوی ۴۸ ساله در مورد شهرت، محبوبیت، ریتم موسیقی، دوران سخت و ملودی سخن گفتند. بونو از این حرف ها نت هایی بر می داشت. از روزهایی که تام جونز، این پیشکسوت موسیقی پاپ بریتانیا به کندن گور در نیمه های شب در گورستان محله اشتغال داشت و آرزوی پوشیدن یک پیراهن و کفش شیک را در سر می پروراند.این روزها شاید تام جونز با پوشیدن پیراهن های پرزرق و برق و کفش های شیک می کوشد تا خاطره دوده های ذغالی که پدرش به خانه می آورد را فراموش کند.
این گفت و گو و درد و دل های آن شب در نهایت به صورت ترانه ای به نام « شوگر ددی» در تازه ترین آلبوم تام جونز، این خواننده محبوب قدیمی، به صورتی پر تحرک و پرپیچش به شیوه «فانک» جلوه گرشده است. ترانه ای که می تواند روی جدول موسیقی به آسانی بین ترانه «سکس ماشین» جیمز براون و « سکسی بک» جاستین تیمبرلیک قرار بگیرد.تام جونز جایگاه ویژه ای در صحنه موسیقی پاپ جهانی دارد و هنوز خواننده دیگری پیدا نشده است که بتواند از لحاظ قدرت صدا با او برابری کند. اما انتخاب او از لحاظ نوع موسیقی تا امروز و انتشار آلبوم تازه ۲۴ ساعت همواره مورد سئوال بوده است.
تام جونز در طول سال ها با بازخوانی آهنگ های معروف و قدیمی خود توانسته است این جایگاه ویژه را حفظ کند. او با اجرای کنسرت هایی در سراسر جهان و بخصوص در لاس وگاس ارتباط خود را با طرفدارانش حفظ کرده است، اما از لحاظ تهیه ماتریال تازه و موسیقی ای که به صورت آلبوم به بازار فرستاده شود موفقیت چندانی نداشته است.
پیش از بونو و بروس اسپرینگستین که ترانه « د هیتر» در آلبوم تازه تام جونز را او ساخته است، آهنگسازان دیگری نیز کوشیده اند تا با این خواننده همکاری کنند و آهنگ های تازه ای برای او بسازند اما این همکاری ها موفقیتی در پی نداشته است. بیشتر آهنگسازان جوانتر تحت تاثیر تصویری که تام جونز بر نسل آن ها باقی گذاشته است، تصویر کاریکاتور مانند مرد میانسالی که به عنوان یک فیگور سکسی برای تهییج زنان هم سن و سال خود به لاس وگاس می آید برای او آهنگ ساخته اند. تام جونز امروز به صورتی جدی تر به موسیقی خود نگاه می کند:« این شاید به خاطر سن و سالم باشد اما من می خواهم به نوعی میراثی از خودم باقی بگذارم. احساس می کنم بهار و تابستان حرفه خوانندگی ام به پایان رسیده و خوب به خوبی هم گذشته. اما حالا احساس می کنم باید یک کار اساسی و جدی تحویل بدهم که مردم مرا به خاطر آن به یاد بیاورند. می خواهم تا هنوز صدایم را از دست نداده ام این کار را بکنم.» برخی از ترانه های دیگر آلبوم تازه تام جونز، ۲۴ ساعت، از آثار خود اوست که پیش از این هرگز درباره خود او نبوده است. از جمله ترانه ای که با تهیه کننده آلبوم، بتی رایت به طور مشترک نوشته شده به نام « جاده » که درباره زندگی زناشوئی ۵۰ ساله تام جونز و همسرش است که بارها از هم جدا شده اند اما هر بار به سوی هم بازگشته اند.