لری لندن، خبرنگار صدای آمریکا
فرانکی ولی، خواننده ای که در سال ۱۹۵۱ با گروه «ورایتی تریو» آغاز به کار کرد، با صدایی تیز و غیرطبیعی اما متفاوت و تازه توانست در مدت کوتاهی میلیون ها صفحه در سراسر دنیا به فروش برساند.
در سال ۱۹۶۲ گروه «فور سیزن» یا چهار فصل کار خود را در مسیر تازه ای آغاز کرد و در طول چند سال بیش از دو دوجین از ترانه های این گروه در صدر جدول بهترین های موسیقی پاپ آمریکا قرار گرفت. در سال ۱۹۹۰ گروه فورسیزن از طرف «راک اند رول هال آو فیم» مورد تجلیل قرار گرفت.
«راک اند رول هال آو فیم» و موزه وابسته به آن در مرکز شهر «کلیولند» در ایالت اوهایو به کار ثبت و نگارش تاریخچه معروفترین و تاثیرگذارترین هنرمندان، تهیه کنندگان و افراد دیگری که توانسته اند به پیشروی صنعت موسیقی به ویژه موسیقی راک اند رول کمک کنند اشتغال دارد.
گروه فرانکی ولی و «فور سیزن» بین سال های ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۸ بیش از ۱۰۰میلیون صفحه فروخته است. ترانه های فرانکی ولی که با همکاری آهنگساز گروه « باب گودیو» ساخته شده اند تا کنون بیش از ۲۹ بار در جدول «چهل آهنگ محبوب» قرار گرفته اند. این در حالی است که در آن زمان رقبایی چون «بیتل ها» ، «بیچ بویز» و به ویژه هنرمندان سیاه پوست و معروف شرکت صفحه پرکنی «موتاون» در میدان بودند.
فرانکی ولی در گفتگو با خبرنگار صدای آمریکا می گوید: « بعضی وقت ها فکر می کردم همه این چیزها را در خواب می بینم. می ترسیدم یک نفر سر برسد و مرا از این رویای باورنکردنی بیدار کند. دوران اوائل کار ما بیشتر شبیه به یک افسانه بود.»
صدای تیز و بالاخوان فرانکی ولی در واقع به مثابه امضای گروه بود، که توانست صدای ترانه های آن ها را از دیگر انواع موسیقی رایج آن دوران متمایز کند.
فرانکی ولی با اینکه هرگز در رشته موسیقی تحصیل نکرده بود اما توانست یکی از شاخص ترین صداها در میان خوانندگان دوران خود باشد:« خب من خیلی خوش شانس بودم، با صدای سه و نیم اوکتاوی که خدادادی به من عطا شده بود. »
گروه هایی چون «چهار تازه کار» در دهه ۵۰ میلادی، فرانکی ولی را تحت تاثیر قرار داده بودند. اما در حقیقت یک خواننده دیگر اهل نیوجرسی بود که جرقه ای در فرانکی ولی به وجود آورد و او را علاقمند به خوانندگی کرد:« فرانک سیناترا. او در آن زمان ها مثل یک پادشاه بود. پادشاهی که تا آخر زندگی توانست این مقام را حفظ کند. هم چنین افراد دیگری چون نات کینگ کول، جو ویلیامز و دایانا واشنگتن مرا به شدت تحت تاثیر قرار دادند.»
به تازگی داستان زندگی فرانکی ولی و پیدایش گروه «فور سیزن» به صورت یک نمایش موزیکال به نام «جرسی بویز» یا پسران اهل نیوجرسی ساخته شده است که تا کنون توانسته است چهار جایزه تئاتری «تونی» را از آن خود سازد. این نمایش موزیکال پرطرفدار و محبوب هم اکنون در «وست اند» در لندن نیز همزمان در حال نمایش است.
فرانکی ولی و باب گودیو، همکار او در گروه «فورسیزن»، بیش از ۴۵ سال است که به کار مشترک اشتغال دارند. قرارداد غیر رسمی این همکاری صمیمانه و بی دردسر به سادگی و با یک دست دادن معمولی در همان ۴۵ سال پیش آغاز شد:«شریک من باب گودیو که من از همان روزهای اول آغاز کار با او همکاری داشته ام خیلی شبیه خود من است. یعنی اخلاق ما بی نهایت با هم جور است. ما با مشارکت همدیگر توانسته ایم صاحب تقریبا همه آثاری باشیم که تا به حال خلق کرده ایم. من فکر می کنم ما اولین و تنها گروهی بودیم که بدون دخالت تهیه کننده ای خارج از خودمان به تهیه کارهای خودمان پرداختیم و منافع آن هم منحصر به خود ما بود. حتی بیتل ها هم صاحب همه آهنگ های خودشان نبودند.»
فرانکی ولی به تازگی یک سی دی جدید نیز به بازار داده است. مجموعه ای از آهنگ ها وترانه های محبوبی که دیگر خواننده های معروف در دهه ۱۹۶۰ میلادی خوانده اند. فرانکی ولی در این مورد به شوخی می گوید:« من این دفعه خودم با صدای خودم همه آن آهنگ هایی که از من دزدیده شده است را خوانده ام.»
یکی از این آهنگ های بسیار معروف ترانه «در برادوی» است که بارها و بارها توسط خوانندگان مختلف اجرا شده است: « من خودم همیشه و هر کجا که پیش بیاید این آهنگ را اجرا می کنم. احتمالا اگر من به موفقیتی که به دست آورده ام نمی رسیدم و در یک کافه دور افتاده کار می کردم، هر شب و هر شب این آهنگ را اجرا می کردم.»