ژاپن، ۱۹۴۶،سياه و سفيد، ۹۵ دقيقه
اوتامارو و پنج زن وی، در دوران هفت ساله اشغال نظامی ژاپن توسط نيروهای متفقين ساخته شد. ميزوگوچی که پيش از پرداختن به فيلمسازی مدتی به نقاشی مشغول بود، اين شاهکار را بر محور زندگی يکی از بزرگترين نقاشان کلاسيک ژاپن، با تمرکز برروی کشش ها و تنش های درونی هنرمند بوجود آورد.
از اين نظر شايد «اوتامارو» شخصی ترين فيلم بيوگرافيک ميزوگوچی نيز باشد که داستان يکی از بزرگترين نقاشان تاريخ ژاپن را بصورت غلوآميز بروی پرده سينما آورد.
داستان فيلم بيننده را تند و سريع می برد به درون جامعه ژاپن قرن ۱۸ و تصوير فاسدی از آن بدست می دهد: دنيای بدمستها، فاحشه ها و قوادان و مهمانی های آنچنانی و آدمهای خوش گذران و روابط عشقی پيچيده شان توام با ابراز احساسات نامعقول و گاها ناگهانی و خشونت آميز.
بايد بخاطر داشت که بيشتر فيلم ها يی که زندگی هنرمندان بزرگ را به نمايش درمی آورند معمولا اين کار را با آب و تاب دادن به زندگی خصوصی موضوعشان و کوچک کردن هنرشان انجام می دهند تا گفته باشند که مثلا اين زندگی شخصی هنرمند است که به هنرش آن ارزش را داده و بنابراين ارزش هنرهنرمند را تا حد يک تردستی محيرالعقول پايين می آورند.
اما «اوتامارو» يکی از معدود فيلم هائيست که در اين ژانر سينمايی می توان به جد گرفت زيرا ميزوگوچی بدون شيله و پيله و با رک گويی مخصوصش نقاشی اوتامارو را به عنوان يک پروسه احساسی نشان داده و آنرا به عنوان تنها خط ارتباطی اين هنرمند عزلت گزين با دنيای پيرامونش معرفی می کند.
بخاطر درک عميق ميزوگوچی از پارادوکس های روانی يک هنرمند و رابطه اش با زندگی قهرمان داستان، اين فيلم را شخصی ترين فيلم ميزوگوچی دانسته اند.