پروتکل چهارم اينترنتی IPV4 چهارمين بازبينی در توسعه پروتکل اينترنت مي‌باشد و اولين پروتکلی مي‌باشد که کاملا توسعه يافته است.IPV4 همراه با IPV6 ، هسته روش‌های استاندارد شبکه بندی اينترنتی مي‌باشد و در حال حاضر، بمراتب توسعه يافته‌ترين پروتکل اينترنتی است.
IPV4 يک پروتکل مبنی بر اطلاعات می باشد که به وسيله packet switched internetwork مانند اترنت استفاده ميشود. اين بهترين تلاش برای فرستادن پروتکل می باشد در حاليکه انتقال، يا ترتيب دهی صحيح و يا جلوگيری از کپی کردن انتقال را گارانتی نميکند. اين جنبه‌ها به وسيله يک پروتکل بالاتری مانند TCP يا UPD نظارت ميشوند. به هر حال IPV4از يکپارچگی اطلاعات از طريق استفاده از مجموعه مقابله ای (آزمايش بر روی چند بيت برای برطرف کردن از خطا ها) حفاظت می کند
IPV4 آدرس‌های ۳۲ بيتی (۴ بايتي) را استفاده می کند در نتيجه تعداد آدرس‌های اينترنتی به 4,294,967,296 عدد می رسد. در عين حال، بعضی از اين آدرس‌ها برای مقصود‌های مخصوصی مثل شبکه‌های خصوصی (۱۸ ميليون آدرس) و يا مولتی کست(۱۶ ميليون آدرس) استفاده ميشوند. اين عمل تعداد آدرس‌هايی که ميتوانند اختصاص به آدرس‌های اينترنتی عمومی داشته باشند را کاهش ميدهد.
همينطور که تعداد آدرس‌هايی که ميتوانند در دسترس عموم قرار بگيرند استفاده ميشوند، کاهش آدرس در IPV4 اجتناب ناپذير ميشود. با اين حا ل شبکه ترجمه آدرس‌ها (NAT) به طور قابل توجهی اين چاره ناپذيری را به تاخير انداخته است. اين محدوديت باعث تحريک به ساختن IPV6 شده است که در حال حاضر در مرحله توسعه مي‌باشد و تنها رقيبی است که ميتواند جايگزين IPV4شود.
آدرس های موجود در IPV4 معمولا به طور دهدهی نوشته ميشوند که شامل چهار بسته هشتا يی نوشته شده در نماد دهدهی که به وسيله نقطه از هم جدا شده اند ميباشند . در شبکه سازی کامپيوتر، مبنای دهدهی dot-decimal notation همچنين شناخته شده و يک روش نوشتن باينری شماره‌ها در گروه‌های هشتايی در پايه ده ميباشند که شماره‌ها به وسيله نقطه از هم جدا شده اند. اين نقطه‌ها جدا سازی بسته‌های هشتايی را ساده تر ميسازند.
در اصل يک آدرس IP به دو قسمت تقسيم شده است. يک معرف شبکه‌ای که شامل هشت رقم اول مي‌باشد و يک معرف برای ميزبان که شامل سه بسته هشتايی بعدی مي‌باشد که يک حد بالايی از ۲۵۶ شبکه به وجود مي‌‌آورند و همينطور که شبکه‌ها شروع به اختصاص يافتن کردند، اين روش ناکافی تلقی شد. برای اينکه به اين محدوديت غلبه پيدا کنند، کلاس‌هايی در شبکه درست شدند که بعد‌ها به عنوان classful Networking شناخته شدند .پنج کلاس شامل A,B,C,D,E که سه تا از آنها A,B,Cدرازای متفاوتی داشتند در شبکه به وجود آمدند. بقيه آدرس‌ها برای شناسايی ميزبان درون شبکه استفاده ميشدند که اين معنی را ميرساند که هر کلاس در شبکه تعداد متفاوتی ميزبان دارد. بنابر اين چندين شبکه وجود داشتند که هر کدام از آنها بسياری آدرس برای ميزبان داشتند و هر کدام از اين شبکه‌ها به چند آدرس ميزبان مربوط ميشدند. کلاس D برای آدرس‌های مولتی کست و کلاس E ذخيره بود.
در سال ۱۹۹۳، اين کلاس‌ها به وسيلهٔ يک طرح داخلی به اسم CIDR -Classless Inter-Domain Routing جايگزين شدند و طرح قبلی از بين رفت. مزيت اصلی CIDR اين بود که به کلاس های A,B,C اجازه تقسيم شدن بيشتری ميداد به شکلی که بلوک‌های کوچک تر و يا بزرگ تری برای آدرس دهی هويتهای مختلف مانند مهيا کنندگان سرويس‌های اينترنت و مشتريان آنها و يا شبکه‌های محلی استفاده می شدند . تکليف واقعی يک آدرس اينترنتی اختياری نيست. اصل اساسی مسير يابی اينطور مي‌باشد که آدرس آن وسيله، اطلاعات در مورد مکان آن وسيله را در شبکه کدگزاری می کند. اين مساله به اين دليل انجام مي‌گيرد که يک آدرس که به يک بخش از شبکه اختصاص داده شده است، در بخش ديگر کار نميکند.
ساختار سلسل مراتبی که توسط CIDR درست شده است و توسط IANA – Internet Assigned Numbers Authority و RIR Regional Internet Registries - سرپرستی ميشود، تکليف آدرس‌های اينترنتی را در دنيا مشخص می کند. هر RIR حفاظت يک پايگاهی را که قابل جستجوی عموم مي‌باشد و اطلاعات درباره آدرس IP را تهيه مي‌کند را بر عهده دارد. اطلاعات اين پايگاه‌ها يک نقش مرکزی در ابزارهای مختلفی که تلاش برای پيدا کردن آدرس‌های IP از لحاظ جقرافيايی را دارند را دارد.
ميزبان‌های اينترنتی معمولا به وسيله اسم مانند www.wikipedia.org, www.whitehouse.gov, www.berkeley.edu و نه با آدرس IP در اينترنت شناخته ميشوند.
مسير يابی بسته‌های IP در اينترنت رابطه مستقيم با اسمهايشان را ندارند بلکه به وسيله آدرس ارقامی واگذار به دامنه اسمهايشان ميشوند و اين مطلب احتياج به ترجمه و يا تبديل اسم دامنه به آدرس‌هايشان را دارد.
