برگزاری نمایشگاههای کتاب نه تنها به رونق صنعت چاپ و نشر کمک می کند، بلکه گسترش فرهنگ کتابخوانی و توسعه فرهنگی را بدنبال دارد. میزان مطالعه روزانه افراد یکی از شاخصهای رشد فرهنگی یک جامعه بشمار می آید و برگزاری این نمایشگاهها می تواند در تشویق مردم موثر باشد.
حضور نویسندگان و مولفان در این نمایشگاهها یکی از راههای ارتباطی میان مخاطبان با خالقان آثار است.
اما کتابخانه کنگره آمريکا که یکی از بزرگترین کتابخانه های جهان بشمار می آید، گنجینه نفیسی از کتاب، فیلم، موسیقی و نشان های گرافیکی جهان را در خود جای داده است. این کتابخانه هرساله یکی از شاعران آمريکا را به عنوان شاعر ملی سال بر گزیده و در نمایشگاه کتاب واشنگتن به مردم معرفی می کند. کی رایان، شاعر شناخته شده ای که چندین جایزه معتبر شعر آمريکا را از آن خود کرده است، امسال از سوی کتابخانه کنگره به عنوان شاعر ملی سال آمريکا برگزیده شد.
کی رایان پیش از این برنده جوایزی همچون جایزه بنیاد گوگنهایم نیویورک، جایزه مرکز ملی استعدادهای آمريکا و جایزه ۳۰۰ هزار دلاری روت لیلی شده است.
کی رایان که به شاعر شعرهای روان و ساده شناخته می شود، با امیلی دیکنسون شاعر آمريکایی مقایسه می شود که شعرهایش همچون جوبیاری روان در دل طبیعت آرام زادگاهش ماساچوست، بر زبان خوانندگان جاری بودند.
مجموعه اشعار رايان همچون «ماهورهای فیلی»، «مردان دیوانه» و «رودخانه نیاگارا» توجه مخاطبان و تحسین منتقدان ادبی را برانگیخته است.
کی رایان، شهرتش را مدیون دوست دیرینه اش کارول ادیار است که با تلاش گروهی از دوستان و همدلان توانست هزینه چاپ نخستین دفتر شعر رایان را فراهم کند. و در سال ۲۰۰۰۴ زمانی که در دوره کوتاهی از آزادی ازدواج همجسنگرایان در سانفرانسیسکو قانونی شده بود، این دو توانستند رسماً باهمدیگر ازدواج کنند.
کی رایان، همچون بیشتر شاعران، برای چاپ آثارش با دشواریهای بی شمار روبرو بود، تا اینکه با چاپ دفتر شعرش «نگریستن فلامینگو» او را به بعنوان شاعری ملی مطرح کرد. نگریستن فلامینگو حدیث نفس مادر از دست شده راوی است که با بیان دردها و مصایب از زبان دخترش برآن است تا از تکرار این آلام جلوگیری کند. پرهیز راوی از تکرار آن.
کشف کی رایان و نشر کتاب «نگریستن فلامینگو» به همت منتقد ادبی ای به نام «دانا گیوا»، صورت گرفت که هم اینک مدیریت مرکز ملی استعدادهای هنری آمريکا را برعهده دارد. «دانا گیوا» منتقد شناخته شده آمريکایی دربررسی آثار رایان نوشته است، کیفیت روشنایی بخشی به تاریکی های جامعه ماهیت شعر کی رایان است.
کی رایان در گفتگو با بخش فارسی صدای آمريکا گفت، «برگزیده شدن بعنوان شاعر ملی آمريکا ارزشگذاری به شعرهای اوست. ارزشگذاری ای که مایه افتخار هر شاعری ست. من نیز از این خبر شگفت زده شدم هرچند شاعر باید بدون این نامها و نشانها به کار خلاقه خود در خلوت خویش ادامه دهد.»
کی رایان با اشاره به ۵ سال آموزش ادبیات به زندانیان زندان سن کوئینتین سانفرانسیسکو گفت، «روابط صمیمانه ای میان ما وجود داشت. آموزش به زندانیان تجربه عاطفی بزرگی در زندگی ام بشمار می آید که به من یاری رساند تا مفهوم بنیادین ادبیات را که رسیدن به آزادی ست، دریابم.»
کی رایان درباره تاثیرات رویدادهای اجتماعی بر شعرهایش گفت، «من شاعری نیستم که مستقیماً تحولات اجتماعی را در آثارم بازتاب داده باشم. اگر تمنای آزادی در شعرهایم احساس می شود، که یقین دارم چنین است، عملکرد این آزادی در خدمت دگرگونی های درون انسانهاست.»
وی ادامه داد، «فکر می کنم من توانایی های زبانی را به خدمت بیان این آزادی و گسترش آن آورده ام و درباره درگیری با پدیده بکارگیری شعر برای تغییرات اجتماعی باید بگویم شعر چندان تاثیری بر تحولات اجتماعی ندارد. اما در مقابل باید اشاره کنم در همان حال، شعر با تاثیرگذاری بر درون انسان و تغییر درونی انسانها زمینه را برای تغییرات اجتماعی فراهم می آورد.»
کی رایان در باره انگیزه های درونی اش برای سرودن شعر می گوید، «عموماً آنچه در شعر بدنبالش هستم چیزی شبیه تنفس هوای تازه است. احساسی نه ضرورتاً اندیشیدن و رهایی از مکانها.»
کی رایان می گوید، «در مارین کانتی، در نزدیکیهای پل گلدن گیت، سانفرانسیسکو زندگی می کنم. من از آب سالم، هوای سالم و محیط همراه با آرامش لذت می برم و دوست دارم هرکسی نیز از چنین موهبتی برخوردار باشد.»
آرزوی کی رایان صلح میان انسانها و میان انسان و طبیعت است و این آرزو را شدنی و امکانپذیر می داند.
