کارگردان:
فرناندو سولانا
آرژانتين / فرانسه، ۱۹۸۵، رنگی، ۱۲۵دقيقه
ماريا زن جوان آرژانتينی مقيم پاريس در سال ۱۹۸۰ تصميم ميگيرد تا داستان ريشه کن شدن و تبعيد پدرومادرش به پاريس را بازگو کند. درام تراژی-کميکی که بدنبال اين تصميم بروی پرده می آيد يکی از نوادر حوادث سينمايی است که به هيچ عذری نبايد از ديدنش غافل شد.
اين فيلم رمانتيک که به صورت موزيکال تهيه شده داستان گروهی از تبعيديان سياسی آرژانتين را بازگو ميکند. در صدر اين گروه که بنا به دلايل سياسی به پاريس پناه آورده اند و در اين شهر زندگی ميکنند کارلوس گاردل قرار دارد.
موضوع داستان اين است که حالا اينها قصد تهيه نوعبخصوصی از تانگو دارند که در آرژانتين بنام«تانگو دای» معروف است. تانگو دایعلاوه بر نمايش نوعی رقص، سبک بديعی از هنرهای نمايشی هم هست که مخلوطی است از تراژدی و کمدی.
از همان اولين صحنه فيلم بيننده متوجه ميشود که اين فيلم قصد براندازی سنت های رايج فيلمسازی را دارد و بدون هراس از نوآوری دست به تجربه هايی می زند که بدون از دست دادن ذره ای از قابليت بازگويی داستانش شگرف و بديع است.
بزرگترين دست آورد فيلم، دست کم به نظر اين تبعيدی، اين است که بطرز عالی توانسته تجربه تبعيد را تقطير کرده و آن را بروی فيلم ضبط کند. اندک شمارند فيلم هايی که توانسته باشند غلظت تجربه تبعيد را به اين قاطعيت و برجستگی نشان بدهند. در عين حال اين فيلم نه تنها اندوهبار و سنگين نيست بلکه اتفاقا با استفاده جالبی از مکانهای ديدنی پاريس سبکسرانه و شاد هم هست.
فيلم با صحنه خيره کننده زوجی در حال رقص بر روی پل رودخانه سن در هنگام طلوع خورشيد آغاز می شود و تا پايان جذابيت و تازگی اش را در صحنه های پياپی با انفجار تخيل و سوررئاليسم و ادغام آن با سير عادی داستان حفظ ميکند.
