پنجشنبه ۲۳ اسفندماه ۱۳۸۶ – خبرگزاری رويترز - انتخابات پارلمانی ايران در روز جمعه ممکن است شانس محمود احمدی نژاد، رييس جمهوری اسلامی ايران، را برای پيروزی دوباره در انتخابات رياست جمهوری در سال آينده تقويت کند، اما حتی اگر طرفداران افراطی اش خوب عمل نکنند، بسيار زود است که خط بطلان بر او کشيد.
پس از يک هفته مبارزات خالی از اشتياق، ۴۴ ميليون رای دهنده واجد شرايط می توانند افرادی را از دو جناح محافظه کار و يک گروه اصلاح طلب انتخاب کنند تا نماينده آنها در پارلمان باشند.
دولت انتظار دارد شمار رای دهندگان بالا باشد تا به آمريکا و «دشمنان» ديگر ثابت کند نظام محبوبی است.
بسياری از ايرانيان از تورم لجام گسيخته و بيکاری گسترده ناراحت هستند، اما اين موضوع ممکن است به دستآوردهايی برای منتقدين اصلاح طلب احمدی نژاد تبديل نشود، بخشی به اين دليل که شورای نامنتخب نگهبان بسياری از کانديدها را رد صلاحيت کرد.
يک تحليلگر سياسی ايرانی، که نخواست نامش ذکر شود، گفت، «مردم از سياست خارجی و تورم ناراضی هستند، اما مساله اتمی تا کنون بسود دولت بوده است. يک عنصر ديگر که به نفع دولت تمام می شود اين است که منتقدين آن احتمالا رای نخواهند داد.َ»
احمدی نژاد همچنين رقيبان محافظه کاری دارد که در پيشاپيش انتخابات رياست جمهوری در سال ۲۰۰۹، برای گرفتن مقام او، و کسب پشتيبانی آيت الله خامنه ای، تلاش می کنند.
حمايت خامنه ای از احمدی نژاد عموما کليد پيروزی غافلگير کننده او در سال ۲۰۰۵ تلقی شد.
خامنه ای اخيرا از رييس جمهوری ۵۱ ساله ايران بدليل برخورد سازش ناپذيرانه با اختلاف اتمی ايران با غرب تقدير کرد، حتی با وجوديکه برخی از محافظه کاران عاقلانه بودن تاکتيک های سختی را که موجب شد شورای امنيت سومين دور تحريم ها را تصويب کند، زير سئوال کشيده اند.
در مسائلی مانند اتم، نفت، و سياست خارجی، رهبر حرف آخر را می زند نه پارلمان. خامنه ای، در حالی که خود را داوری ورای قيل و قال های سياسی تصوير می کند، به محافظه کاران کمک کرده است بسياری از زمنيه هائی را که در جريان دو دوره رياست جمهوری محمد خاتمی از دست دادند باز يابند. خاتمی روحانی معتدلی است که از آزادی های بيشتر سياسی و اجتماعی در داخل و گفت و شنود با جهان خارج طرفداری می کند.
رای گيری روز جمعه علی رغم محدوديت ها، برای يافتن علائمی که آيا محبوبيت احمدی نژاد کم می شود يا اين که رای دهندگان احساس می کنند او به قول های خود برای گذاشتن ثروت نفت ايران «روی سفره های مردم» وفا می کند يانه، از نزديک زير نظر خواهد بود.
جبهه محافظه کار متحد، که بيش از هر گروه ديگری از دولت طرفداری می کند، منتقدين و طرفداران احمدی نژاد را در بر می گيرد، اما همه خود را در وفاداری به ايده آلهای انقلاب اسلامی، و با عنوان «اصولگرايان» توصيف می کنند، و به آن می بالند. آنها در حال حاضر حدود ۱۵۶ کرسی پارلمانی را در اختيار دارند.
ائتلاف فراگير از پشتيبانی علی لاريجانی، که سال پيش با استناد به اختلاف نظر با رييس جمهوری از مقام خود به عنوان سرپرست مذاکرات اتمی ايران کنار رفت، و محمد باقر قاليباف، شهر دار تهران، برخوردار است، دو مردی که در رقابت های رياست جمهوری سال ۲۰۰۵ در برابر احمدی نژاد بازنده شدند.
ائتلاف گروه های اصلاح طلب در پارلمان فعلی حدود ۴۰ کرسی دارد، که از آنچه اصلاح طلبان در دوره خاتمی داشتند بسيار کمتر است، و می خواهد آنرا افزايش دهد. اما در حالی که بسياری از کانديداها رد صلاحيت شده اند، فقط برای کسب يک سوم کرسی ها رقابت می کند.
در ايران از احزاب سياسی منسجم خبری نيست، و اين وضع سيستم سيالی بوجود می آورد که در آن افراد و گروه ها می توانند وابستگی ها ی خود را تغيير دهند.
در حالی که نرخ رسمی تورم نورده و دو دهم درصد و بيکاری ده و هفت دهم در صد است، دولت احمدی نژاد احتمالا در هراس است مورد مجازات دهندگان قرار گيرد، اما رهبر مردمی با گشت و گذار در استان ها و توزيع پول نقد، سعی کرده است نظر آنها را جلب کند.
شانس احمدی نژاد برای ماندگاری در مقام رياست جمهوری فقط به خواست رای دهنده در سيستم پيچيده قدرت در ايران بستگی ندارد. يک ديپلمات غربی در اين مورد گفت، «آنچه مهم است اين است که چه کسی با او مخالف است و چه کسانی از وی در شبکه ها و نيروهای گوناگون نظام پشتيبانی می کنند.»
