در دهه ۱۹۸۰، حدود ۱۲۰۰۰ کرد ايرانی برای فرار از آزار و ستم، و جنگ ويرانگر ايران و عراق، از عراق گريختند. اکثر آنها بيش از ۲۰ سال در اردوگاه َالتاش در نزديکی شهر رمادی درغرب عراق، ماندند. در دسامبر ۲۰۰۵، جنگ بين شورشيان عراق و نيروهای امريکا، بسياری از آوارگان را ناچار ساخت دوباره جابجا شوند و به اردوگاه موقت کاوه در نزديکی اربيل، در شمال عراق، بروند.
چينور، يک زن جوان کرد ايرانی که در رمادی متولد شد، می گويد دليل رفتن او و خانواده اش به اردوگاه کاوه اين بود که تروريست ها آنها را می کشتند و خانواده ها همه می ترسيدند. صدها کرد ايرانی ديگر به جستجوی پناهگاهی در اردن بر آمدند. برخی پذيرفته شدند و از آن هنگام در کشورهای ثالث اسکان داده شده اند. حدود ۲۰۰ کرد ايرانی در اردوگاه الکرامه در عراق، اجازه نيافتند وارد اردن شوند.
حسن سفری می گويد زندگی برای او و آوارگان ديگر دشوار است:
****مقامات کميساريای عالی آوارگان و پناهجويان ، وابسته به سازمان ملل متحد، به آوارگان مستقر در اردوگاه الکرامه پيشنهاد کرده اند به اردوگاه کاوه در شمال عراق بروند. آنها نپذيرفته اند، و از آن بيم دارند اين جابجائی دوباره، به کوشش های آنان برای يافتن اقامتگاهی دائمی آسيب برساند.
لورنس بارتلت Bartlette مدير کل اداره کمک آسيا و خاورنزديک در وزارت امور خارجه امريکا می گويد امريکا سعی دارد نوعی راه حل قابل دوام برای مشکل و گرفتاری بزرگ آوارگان پيدا کند:
**** ما از وجود اين گروه و مشکلات آن آگاه هستيم و در تلاش برای حل اين وضعيت، اکثرا با کميساريای عالی آوارگان و پناهجويان و دولت های عراق و اردن، در تماس بوده ايم و کار کرده ايم.
الن سوئر بری Ellen Sauerbrey ، معاون وزارت امور خارجه امريکا در امور جمعيت، آوارگان و مهاجرت می گويد:
****پاسخ ما به آوارگان يک الزام اخلاقی است، هدف اين است که از رنج انسان های ديگر کاسته شود.
