بازگشت به خيابانهای خشن و پرخطر جوانی در فيلم راهنمای شناختن قديسين

زندگی يک نوجوان و رفقايش در خيابان‌های پرمخاطره محلات فقيرنشين نيويورک در دهه هشتاد، زمانی که مواد مخدر و خشونت، بيداد مي‌کرد، موضوع «راهنمای شناختن قديسين خود» A Guide to Recognizing Your Saints است، نخستين فيلم نويسنده و کارگردان کاليفرنيائي، ديتو مانتي‌يل Dito Montiel، که بعد از 15 سال به زندگی و آدمهای گذشته خود مراجعت مي‌کند. آقای مانتل در اين فيلم هنرپيشه‌های برجسته‌ای را شرکت داده، مثل رابرت دانی جونيور Robert Downey, Jr. و روزاريو داوسن Rosario Dowson که در نقش آدمهای واقعی زندگی آقای مانتي‌يل کارگردان فيلم ظاهر مي‌شوند.

رابرت دانی جونيور، نقش خود ديتو مانتي‌يل را در سن فعلي‌اش ايفا مي‌کند ولی يک هنرپيشه ديگر، شيا لا باف Shia LaBeouf نقش نوجوانی او را بازی مي‌کند، و در ضمن تهيه کننده اين فيلم هنرمندانه است که در جشنواره ساندنس پارسال خيلی گل کرد و برای مجموع کار هنرپيشه‌هايش جايزه گرفت و بعد از آن هم در جشنواره‌های دور دنيا درخشيده است.

برای بازيگرهای فيلم راهنمای شناخت قديسين خود، کار کردن با کارگردان ديتو مانتي‌يل از اين نظر جالب بود که او شخصيت‌های فيلم را از نزديک مي‌شناخت.

آقای شيا لبوف Shia Lebouf بازيگری که نقش جوانی ديتو مانتی يل را ايفا مي‌کند، توضيح مي‌دهد که برخلاف فيلم‌های ديگر، لازم نبود از کارگردان پرسيده شود در باره اين يا شخصيت چه تصوری دارد، بلکه سئوال اين است که اين يا آن شخصيت چطور آدمی بود. البته او مي‌گويد هر چند 50 درصد شخصيت‌ها از تخيل کارگردان بيرون آمده‌اند و 50 درصد هم واقعی هستند.

داستان فيلم به صورت صحنه‌های فلاش‌بک يا رجوع به گذشته بازگو مي‌شود که شخصيت اصلی در بازگشت از هاليوود به محله زادگاه خود، به ياد مي‌آورد. در آغاز فيلم، ديتو مانتي‌يل يک نويسنده موفق هاليوود است که به خاطر مريضی پدرش ناچار می شود به زادگاه خود بازگردد.

نويسنده و کارگردان فيلم، آقای ديتو مانتي‌يل مي‌گويد جان دو باره گرفتن شخصيت‌هائی که او در نوجوانی در هنگام زندگی در محله کوئينزQueens نيويورک آنها را مي‌شناخت، هم جالب بود و هم ترسناک. او مي‌گويد تصور نمي‌کرد که چنينگ تاتوم بتواند شخصيت ترسناکی مثل انتونيو را بازی کند و ابتدا با آن مخالف بود ولی حالا فکر مي‌کند که واقعا اين اين هنرپيشه توانسته است قلب شخصيت را از صفحه سناريو به پرده سينما منتقل کند بدون اينکه شبيه او باشد و جنبه‌ای از موش‌ها و آدمهای استاينبک به آن شخصيت اضافه کرد.

به قول ای. او. اسکات منتقد نيويورک تايمز، شاخص‌ترين و به يادماندنی ترين لحظه‌های فيلم راهنمای شناخت قديسين خود، رابطه‌ای تلخی است که شخصيت اصلی مانتي، با پدر خود دارد.

چز پالمي‌يری Chazz Palminteri که نقش پدر مانتي‌بل را در فيلم راهنمای شناخت قديسين خود بازی مي‌کند. او مي‌گويد فضای اين فيلم تيره اما صادقانه است و برای او در فيلم‌هائی که مي‌سازد يا در آنها ظاهر مي‌شود، صادقانه بودن است که اهميت دارد نه مثبت يا منفی بودن شخصيت.

چننيگ تيتوم Channing Tatum بازيگر نقش انتونی می گويد چيزی که از بازی در اين فيلم ياد گرفت اين است که لازم نيست تماشاگر شخصيتی که او بازی مي‌کند، دوست داشته باشد، بلکه بايد آن را بفهمد. او هم قبول دارد که محتوای فيلم، تيره است.

چز پالمي‌يری مي‌گويد خيلی از بازيگرها مي‌خواهند شخصيت‌های محبوب تماشاگران را بازی کنند، اما او در طول سالها، از بازی کردن منفورترين‌ شخصيت‌ها ابائی نداشته است.

روزاريو داوسن Rosario Dawson، نقش دوست دختر شخصيت مانتی را در بزرگسالی بر عهده دارد. خانم داوسن مي‌گويد محور داستان رابطه‌هائی است که نوجوان‌های فيلم برقرار مي‌کنند، و فقط در باره اين نوجوان‌ها و رابطه‌های آنها نيست، بلکه در باره اين است که چگونه لحظه‌های زندگی جوانی انسان، به آنچه آينده شخص را تشکيل مي‌دهد، منجر مي‌شوند.

رابرت دانی، هنرمند توانای سينمای آمريکا برای اولين در اين فيلم علاوه بر ايفای نقش روی پرده، پشت پرده هم کار تهيه‌کنندگی را عهده‌دار است.

رابرت دانی جونيور مي‌گويد به خاطر اينکه به دوست نويسنده و کارگرانش ديتو مانتي‌يل کمک کند که فيلمی بسازد، نقش تهيه کننده را بر عهده گرفت که شباهت به نقشی دارد که جرج کلونی در پشت صحنه فيلم Goodnight and Good Luck ايفا کرد.

رابرت داونی جونيور مي‌گويد تهيه کردن فيلم کار عظيمی است زيرا تهيه کننده در همه مراحل کار حضور دارد واين چيزی است که در بيست سالی که به عنوان يک هنرپيشه درفيلم‌ها کار مي‌کند، متوجه همه جنبه‌های آن نشده بود تا اينکه خودش آن را تجربه کرد.

د رآغاز فيلم شخصيت ديتو مانتی يل با بازی رابرت داونی به تماشاگر می گويد در اين فيلم اتفاقات بسيار بدی می افتد و بعضی شخصيت‌ها حتی می ميرند و فيلم ثابت مي‌کند که برخلاف اينکه مي‌گويند زمان لزوما شفا دهنده زخم‌ها نيست.

به قول منتقد نيويورک تايمز آقای ا. او اسکات، هر چند در اين فيلم لحظه های دردناک و دلخراشی وجود دارد، اما با يک فيلم جدی هنری روبرو هستيم و آن فريادهای درد که دراين فيلم شنيده می شود، در واقع ياد آور زندگی داشتن فيلم است.

اسکات فانداس منتقد LA Weekly نوشته فيلم به قدری قوی است که به يک شعر ديوانه بار تبديل مي‌شود و کوين تامس از لس آنجلس تايمز نوشته کارگردان ديتو مانتي‌يل توانسته با استفاده از تخيل و احساسات قوي، يک سوژه متعارف به کلی دگرگون بکند. از نظر منتقد نيويورک پست، مونتی يل يک کارگردان با استعداد است که برخلاف خيلی‌های ديگر حرفی برای گفتن دارد و می‌داند که چگونه آن را بازگو کند.