شنبه ۲ فروردین ۱۴۰۴ ایران ۱۷:۰۰
| الا ای آهوی وحشی کجايی | | مرا با توست چندين آشنايی |
| دو تنها و دو سرگردان دو بيکس | | دد و دامت کمين از پيش و از پس |
| بيا تا حال يکديگر بدانيم | | مراد هم بجوييم ار توانيم |
| که می‌بينم که اين دشت مشوش | | چراگاهی ندارد خرم و خوش |
| که خواهد شد بگوييد ای رفيقان | | رفيق بيکسان يار غريبان |
| مگر خضر مبارک پی درآيد | | ز يمن همتش کاری گشايد |
| مگر وقت وفا پروردن آمد | | که فالم لا تذرنی فردا آمد |
| چنينم هست ياد از پير دانا | | فراموشم نشد، هرگز همانا |
| که روزی رهروی در سرزمينی | | به لطفش گفت رندی ره‌نشينی |
| که ای سالک چه در انبانه داری | | بيا دامی بنه گر دانه داری |
| جوابش داد گفتا دام دارم | | ولی سيمرغ می‌بايد شکارم |
| بگفتا چون به دست آری نشانش | | که از ما بی‌نشان است آشيانش |
| چو آن سرو روان شد کاروانی | | چو شاخ سرو می‌کن دیده‌بانی |
| مده جام می و پای گل از دست | | ولی غافل مباش از دهر سرمست |
| لب سر چشمه‌ای و طرف جويی | | نم اشکی و با خود گفت و گويی |
| نياز من چه وزن آرد بدين ساز | | که خورشيد غنی شد کيسه پرداز |
| به ياد رفتگان و دوستداران | | موافق گرد با ابر بهاران |
| چنان بيرحم زد تيغ جدايی | | که گويی خود نبوده‌ست آشنايی |
| چو نالان آمدت آب روان پيش | | مدد بخشش از آب ديده‌ی خويش |
| نکرد آن همدم ديرين مدارا | | مسلمانان مسلمانان خدا را |
| دل مي‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را |
|
| دردا كه راز پنهان خواهد شد آشكارا |
|
| |
| كشتي شكستگانيم اي باد شرطه برخيز |
|
| باشد كه بازبينيم ديدار آشنا را |
|
| |
| ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون |
|
| نيكي به جاي ياران فرصت شمار يارا |
|
| |
| در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل |
|
| هات الصبوح هبوا يا ايها السكارا |
|
| |
| اي صاحب كرامت شكرانه سلامت |
|
| روزي تفقدي كن درويش بي‌نوا را |
|
| |
| آسايش دو گيتي تفسير اين دو حرف است |
|
| با دوستان مروت با دشمنان مدارا |
|
| |
| در كوي نيك نامي ما را گرر ندادند |
|
| گر تو نمي‌پسندي تغيير كن قضا را |
|
| |
| آن تلخ وش كه صوفي ام الخبائثش خواند |
|
| اشهي لنا و احلي من قبله العرارا |
|
| |
| هنگام تنگدستي در عيش كوش و مستي |
|
| كاين كيمياي هستي قارون كند گدا را |
|
| |
| سركش مشو كه چون شمع از غيرتت بسوزد |
|
| دلبر كه در كف او موم است سنگ خارا |
|
| |
| آيينه سكندر جام مي است بنگر |
|
| تا بر تو عرضه دارد احوال ملك دارا |
|
| |
| خوبان پارسي گو بخشندگان عمرند |
|
| ساقي بده بشارت رندان پارسا را |
|
| |
| حافظ به خود نپوشيد اين خرقه مي آلود |
|
| اي شيخ پاكدامن معرور دار ما را |
|
| سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت |
|
| آتشي بود در اين خانه كه كاشانه بسوخت |
|
| |
| تنم از واسطه دوري دلبر بگداخت |
|
| جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت |
|
| |
| سوز دل بين كه ز بس آتش اشكم دل شمع |
|
| دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت |
|
| |
| آشنايي نه غريب است كه دلسوز من است |
|
| چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت |
|
| |
| خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد |
|
| خانه عقل مرا آتش ميخانه بسوخت |
|
| |
| چون پياله دلم از توبه كه كردم بشكست |
|
| همچو لاله جگرم بي مي و خمخانه بسوخت |
|
| |
| ماجرا كم كن و بازآ كه مرا مردم چشم |
|
| خرقه از سر به درآورد و به شكرانه بسوخت |
|
| |
| ترك افسانه بگو حافظ و مي نوش دمي |
|
| كه نخفتيم شب و شمع به افسانه بسوخت |
|
| اي نسيم سحر آرامگه يار كجاست |
|
| منزل آن مه عاشق كش عيار كجاست |
|
| |
| شب تار است و ره وادي ايمن در پيش |
|
| آتش طور كجا موعد ديدار كجاست |
|
| |
| هر كه آمد به جهان نقش خرابي دارد |
|
| در خرابات بگوييد كه هشيار كجاست |
|
| |
| آن كس است اهل بشارت كه اشارت داند |
|
| نكته‌ها هست بسي محرم اسرار كجاست |
|
| |
| هر سر موي مرا با تو هزاران كار است |
|
| ما كجاييم و ملامت گر بي‌كار كجاست |
|
| |
| بازپرسيد ز گيسوي شكن در شكنش |
|
| كاين دل غمزده سرگشته گرفتار كجاست |
|
| |
| عقل ديوانه شد آن سلسله مشكين كو |
|
| دل ز ما گوشه گرفت ابروي دلدار كجاست |
|
| |
| ساقي و مطرب و مي جمله مهياست ولي |
|
| عيش بي يار مهيا نشود يار كجاست |
|
| |
| حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج |
|
| فكر معقول بفرما گل بي خار كجاست |
|
| رواق منظر چشم من آشيانه توست |
|
| كرم نما و فرود آ كه خانه خانه توست |
|
| |
| به لطف خال و خط از عارفان ربودي دل |
|
| لطيفه‌هاي عجب زير دام و دانه توست |
|
| |
| دلت به وصل گل اي بلبل صبا خوش باد |
|
| كه در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست |
|
| |
| علاج ضعف دل ما به لب حوالت كن |
|
| كه اين مفرح ياقوت در خزانه توست |
|
| |
| به تن مقصرم از دولت ملازمتت |
|
| ولي خلاصه جان خاك آستانه توست |
|
| |
| من آن نيم كه دهم نقد دل به هر شوخي |
|
| در خزانه به مهر تو و نشانه توست |
|
| |
| تو خود چه لعبتي اي شهسوار شيرين كار |
|
| كه توسني چو فلك رام تازيانه توست |
|
| |
| چه جاي من كه بلغزد سپهر شعبده باز |
|
| از اين حيل كه در انبانه بهانه توست |
|
| |
| سرود مجلست اكنون فلك به رقص آرد |
|
| كه شعر حافظ شيرين سخن ترانه توست |
|
