مسئول پيگيری و اجرای سياست های آمريکا در سازمان ملل متحد دولت ايران را مسئول عواقب تصميماتی ميداند که در صورت ارجاع پرونده اتمی تهران به شورای امنيت سازمان ملل متحد ممکن است اتخاذ شود و ميگويد عملا اين رژيم تهران است که چنين عواقبی را به مردم ايران تحميل خواهد کرد.
کريستين سيلور برگ Kristen Silverbeg مدير کل سازمانهای بين المللی در وزارت امورخارجه آمريکا که در مصاحبه ای اختصاصی با " خبرها و نظر ها" به پرسش های آوی داويدی خبرنگار صدای آمريکا در باره مراحل رسيدگی به پرونده اتمی ايران در صورت ارجاع آن به شورای امنيت سازمان مال متحد پاسخ ميداد گفت دولت ايران راه و روشی را در پيش گرفته است که بکلی با خواست های مردم ايران و آرمانهای آنها برای دستيابی به آزادی و سهيم شدن در پيشرفت های جامعه بين المللی مغايرت دارد.
ترجمه مصاحبه از اين قرار است:
سوال: اگر پرونده اتمی ايران به شورای امنيت سازمان ملل متحد ارجاع شود، چه خواهد شد؟
پاسخ: گام بعدی، البته تشکيل جلسه اضطراری هيئت مديره آژانس بين المللی انرژی اتمی برای بررسی درخواست ارجاع پرونده به شورای امنيت است. به محض اينکه پرونده به شورای امنيت رسد گام بعدی در ديپلماسی برداشته خواهد شد . در شورای امنيت نظرات و عقايد متفاوتی وجود دارد. ما نمی خواهيم حدس بزنيم که شورای امنيت چه خواهد کرد. ولی شورای امنيت برای برداشتن گام بعدی، و اعمال فشار ديپلوماتيک بر ايران ازامکانات متعددی برخورداراست .
سوال: آيااين بدان معناست که مذاکرات سه کشور اروپائی با ايران به شکست انجاميد؟
پاسخ: بيانيه اخير اروپائی ها خاطرنشان می کند که مذاکره با ايران به بن بست رسيده است. دولت ايران سه سال پيش مجبور شد به فعاليت هائی مخفيانه و سرّی اعتراف کند، و جامعه بين اللملی مشغول تحقيق و بازرسی و گفتگو با دولت ايران بوده است. بنظر ميرسد مذاکرات سه کشور عضو اتحاديه اروپا با ايران در چنين مرحله ای به انتها رسيده است . بعبارت ديگر، نتيجه ای که اروپائی ها گرفته اند و ماهم از آن حمايت ميکنيم اين است که مذاکرات در چنين مرحله ای به بن بست رسيده است. گام بعدی در مسير ديپلماسی، مذاکره در شورای امنيت و تلاش برای پيدا کردن چاره ای مسالمت آميز جهت رفع مسئله اتمی ايران است. ما در شورای امنيت برای انتخاب گام شايسته بعدی از طريق مشورت با تمامی اعضای شورا، و ديگران عمل خواهيم کرد. من نمی خواهم درباره اقدامی که شورای امنيت خواهد کرد حدس بزنم، ولی راه های متعددی پيش روی آن نهاد است.
سوال: اخيرا خانم کاندوليزا رايس وزير امور خارجه آمريکا خاطرنشان ساخت که ايران روياروئی با جامعه بين المللی را برگزيده است، نه همکاری و مذاکره. ممکن است در اين باره توضيح بيشتری بدهيد؟
پاسخ : تصور می کنم نکته بسيار مهمی که خانم وزير مطرح کرد اين بود که راهی ايران در پيش گرفته است راهی است که دولت جمهوری اسلامی برگزيده است، نه مردم ايران. انبوهی از ايرانيان- بخصوص جوانانی در سن و سال من – خواستار تحقق و گسترش آزادی های سياسی در سراسر جهان و از جمله ايران هستند. آنها ميخواهند شاهد ايفای نقشی مثبت توسط دولت ايران در جامعه بين المللی باشند. آنها ميخواهند دراقتصاد بين المللی نقش داشته باشند و دست آوردهای های فنی و اقتصادی در گوشه و کنار جهان برخوردار شوند. بعکس، دولت ايران راه رو در روئی و انزوا را برگزيده است. به باور ما اين عامل ايجاد مشکلی عمده برای جامعه بين المللی، و مسلما يک تراژدی واقعی برای مردم ايران است. بنظر من نکته مهمی که وزير امور خارجه آمريکا در سخنان خود خاطرنشان ساخت اين بود که با توجه به اين واقعيات، اين بعهده دولت ايران است که چه راهی را انتخاب کند، و البته به اعتقاد من، مردم ايران سزاوار بيش از اينها هستند.
سوال: از مردم ايران گفتيد. يکی از اهرم های شورای امنيت، اعمال تحريم است. به نظر شما تحريم موجب مجازات مردم ايران می شود يا دولت ايران؟
پاسخ: با اين يادآوری مجدد که من نمی خواهم در مورد آنچه شورای امنيت خواهد کرد حدسی بزنم، در مورد تحريم می توانم بگويم که اين يکی از گزينه هاست . گزينه های متعدد ديگری هم وجود دارد . نکته ای که وزير امور خارجه آمريکا بر آن تاکيد گذاشت اين بود که ما ضمن شکايت عليه دولت ايران، از تلاش مردم ايران برای رسيدن به آزادی های سياسی و تحقق آرمان های آنها، که داشتن دولتی با نقش مثبت در جامعه بين المللی از جمله آنهاست، کاملا حمايت ميکنيم. بنابر اين شکايت ما عليه دولت ايران است نه مردم ايران.
سوال: آيا ارزيابی و اطلاعی،حتی حدسی، از نظر مردم ايران داريد؟
پاسخ: يک نکته تاسف بار در مورد عملکرد دولت ايران همين است که برغم اظهارات متعددی که بارها توسط مقامات دولت ايران ابراز شده است ، صحبت های مردم ايران حاکی از فقدان يک جامعه آزاد سياسی است و ما به جامعه ای که مبين حال و روز مردم ايران باشد، دسترسی نداريم. بنابر اين برنامه شما( بخش فارسی صدای آمريکا) نقش قابل توجهی ايفا می کند. مااز طريق تلفن هائی که می شود و ای ميل ها، از نظرات مردم ايران آگاه می شويم. بنظر ما اکثريت عمده ای از ايرانيان از اين نقش انزوائی و مقابله جويانه ای که دولت ايران در پيش گرفته است حمايت نمی کنند، چرا که نه از نظر سياسی بسودشان است و و نه از نظر اقتصادی، و موجب منزوی شدن آنها نيز ميشود.
سوال : اجازه دهيد نظرات تنی چند از جوانان نسل امروز درون ايران را با شما درميان بگذارم:
نظر يکی چنين است: "آمريکا کيست که به ما بگويد چکار بکنيم يا نکنيم، يا بايد سلاح اتمی داشته باشيم يا نداشته باشيم."
و ديگری می گويد: " دولت جمهوری اسلامی که تاکنون به کشوری حمله نکرده است. بنابراين سلاح هسته ای را تنها برای دفاع از خود می خواهد."
و يا اينکه: "به نظر می رسد آمريکا سياستی دو رويه در مورد ايران دارد. گاهی متمايل به تماس، گاهی مايل به تحريم."
در قبال اين نظرها چه واکنشی داريد؟
پاسخ: فکر می کنم مسئله، فقط نگرش آمريکا و اروپا نيست، و يا اينکه ما به دولت ايران بگوئيم که چه بکند و يا چه نکند. اين يک اتفاق نظر مشترک در جامعه جهانی است که رژيم تهران رژيمی است که بيش از يک دهه درگير پنهان کاری بوده است . اين رژيمی است نامسئول و ناسازگار و گريزان از همکاری با بازرسان آژانس بين المللی انرژی اتمی. به بيانيه های رژيم ايران اعتمادی نمی شود کرد. اين مسئله ايست که مردم سراسر جهان می دانند و می فهمند. داشتن تسليحات هسته ای توسط ايران يعنی تهديد منطقه. يعنی تجويز بی ثباتی برای همسايگان ايران، و مردم سراسر جهان تاب تحمل تهديدی را که از جانب ايران متوجه همسايگانش شود، ندارند. همانطور که گفتم موضوع محدود به آمريکا يا اروپا نيست. امنيت جامعه بين المللی مطرح است و صلاح مردم ايران.
سوال: آيا تصور می کنيد حرف و پيام دولت ايالات متحده آمريکا و شما را مردم ايران همانگونه که شما می خواهيد دريافت می کنند؟
پاسخ: دشوار است که در اين باره نظری داد. به باور ما، ارتباط هرچه بهتر با مردم در نقاط مختلف جهان از اولويت ارزنده ای برای وزير امور خارجه و رئيس جمهوری ايالات متحده آمريکا برخوردار است. اما برقراری چنين ارتباطی بويژه در غياب تماس مستقيم با مردم و مطبوعاتی فعال و آزاد دشوار تر ميشود. برنامه هائی نظير برنامه تلويزيونی شما، که شنيدن مستقيم نظرات مردم بخشی از آن است، در کمک به آگاهی از نظرات مردم بخصوص مردم در جهان جهان عرب و اسلام نقش مهم و سازنده ای دارند.
