حکومت چين با تلاش فزاينده ای در جستجوی راههايی است که نگرانيهای مردم را ، که بصورت اعتراضات اخير، و بعضاً خشونت آميز، بروز ميکند، ريشه يابی کند.
در سرمقاله ای که اخيراً در صفحه اول روزنامه "خلق" ارگان رسمی حزب کمونيست به چاپ رسيد اعلام شده بود که هر کوششی که برای کاربرد اعتراضات در جهت رفع بی عدالتی ها انجام گيرد مستوجب مجازات خواهد بود. در اين سرمقاله همچنين آمده است که حل همه مشکلات بايد به حزب ، به دولت، به قانون، به سياستهای عمومی کشور و به کل نظام سپرده شود.
مقالات اخير روزنامه های کشور گزارش دادند که وزير امنيت عمومی چين در يکی از جلسات محرمانه به مقامات چين گفته است که در سال ۲۰۰۴ نزديک به چهار ميليون چينی در هفتادو چهار هزار مورد تظاهرات اعتراض آميز شرکت کرده اند. به قرار گزارش، وزير امنيت عمومی گفته است که شمار اين تظاهرات نسبت به سال پيش از آن به نحو چشم گيری افزايش داشته است.
مسأله نگران کننده تر اينکه روند اين ناآراميها به نحو قابل توجهی منظم ترميشود و به تدريج جای آشوبهای خودجوشی را ميگيرد که طبق سنت به درگيريهای خشونت آميز بين شهروندان ومقامات چينی منجر ميشود. به قرار گزارش، وزير امنيت عمومی گفته است که بيشتر اين اعتراضات بخاطر مسائل اقتصادی خاص است، بی آنکه تقاضای سياسی آشکاری در بر داشته باشد. اگر حکومت چين واقعاً قصد استقرار ثبات اجتماعی را دارد، بايد راههايی برای ايجاد امنيت اجتماعی و فرصتهای اقتصادی برای مردمی بيايد که به آن نياز دارند؛ ونيز تدابيری در جهت بهبود بهداشت و امنيت اتخاذ کند تا همه مردم از زندگی بهتر برخوردار شوند.
به علاوه،مردم بايد حق اعتراض مسالمت آميز داشته باشند تا بتوانند بی آنکه به خشونت متوسل شوند مشکلات خود را حل کنند. يک جامعه بالغ و تکامل يافته مردم خود را آزاد ميگذارد تا هرگاه احساس کنند منافع آنان بصورت شايسته مورد توجه قرار نميگيرد، نظرات و عقايد خود را بصورت مسالمت آميز بيان کنند.
پرزيدنت جورج دبليو بوش اين نکته را در سخنرانی خود که در سال ۲۰۰۲ در پکن ايراد کرد به بهترين وجه تشريح کرد. پرزيدنت بوش خطاب به دانشجويان گفت: آنها که از آزادی وحشت دارند گاهی چنين استدلال ميکنند که آزادی به هرج و مرج ميانجامد. اما چنين نيست. زندگی در ايالات متحده نشان داده است که از آزادي، هنگامی که با قانون عجين شود، نبايد واهمه داشت. در يک جامعه آزاد، تنوع عقايد لاجرم بی نظمی نيست. بحث با ستيز همسان نيست؛ و دگر انديشی انقلاب نيست. يک جامعه آزاد به شهروندان خود اعتماد ميکند تا عظمت و بزرگی را برای خود و برای کشور خود طلب کنند.