رضا محمدحسینی و زرتشت احمدی راغب، دو زندانی سیاسی، در پیامی صوتی که از طریق یک منبع آگاه نسخه‌هایی از آنها در اختیار صدای آمریکا قرار گرفته است، تأکید کردند: کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام کارزاری فراجناحی در دفاع از جان انسان‌ها است و به هیچ حزب، سازمان، یا گروهی تعلق ندارد.
این دو زندانی سیاسی که از بنیان‌گذاران کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام هستند، در این پیام‌ها تأکید کردند که جمهوری اسلامی از مجازات اعدام برای «ترساندن و سرکوب مردم» استفاده می‌کند و از آن به عنوان روشی برای مقابله با جنبش‌های آزادی‌خواهانه بهره می‌گیرد.
زرتشت احمدی راغب در پیام صوتی خود که نسخه‌ای از آن به صدای آمریکا رسیده، گفته است: «بعد از استقرار حکومت ستمگران از ۵۷ تاکنون، سوگمندانه ما شاهد این روش خشونت‌آمیز و آشکار و عریان بودیم که همواره دیکتاتورها و مستبدان تاریخ از آن برای سرکوب مردم استفاده می‌کردند و این خشونت اعدام است.»
او اضافه کرده است: «یعنی به نام قانون، به نام مذهب، یا ایدئولوژی، و یا هر چیز دیگر بر علیه مردم شمشیری را عریان می‌کنند و تیغ را به دست زنگی مست می‌دهند. چرا که چون نمی‌توانند کشور را اداره کنند به فرافکنی می‌پردازند و وقتی با همبستگی مردم مواجه می‌شوند می‌خواهند سکوت و خفقان را در جامعه جاری سازند و بدین سان روی به این شمشیر دولبه می‌آورند.»
به گفته آقای احمدی راغب، مقامات جمهوری اسلامی «با اعدام‌ها می‌خواهند مردم را ساکت کنند.»
این زندانی سیاسی با تأکید بر این که کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام «جریانی انسانی در حمایت از جان انسان‌ها است»، افزوده است: «به همین منظور چون ما سال‌ها است شاهد این جنایت از سوی حکومت بودیم و در زندان‌ها به‌ویژه زندان رجایی و قزل‌حصار همچنان این جنایات وحشتناک ادامه دارد، ما با طیف‌ها و اندیشه‌ها و افکار گوناگون کنار هم جمع شدیم و کارزاری به نام سه‌شنبه‌های نه به اعدام راه انداختیم. قرارمان بر این است و پس از این هم چنین خواهد بود که هیچ جریان، گروه، و حزبی نباید از این روش و از این کارزار سوءاستفاده، جریان‌سازی کند یا سوار بر موج آن گردد.»
همچنین، رضا محمدحسینی، یکی دیگر از آغازکنندگان کمپین سه‌شنبه‌های نه به اعدام، در پیامی صوتی که از طریق تلفن زندان قزل‌حصار ضبط شده، گفته است: «یکی از خشونت‌های عریان که همیشه حکومت استبداد دینی از این روش برای ترساندن و سرکوب مردم معترض و آزادی‌خواهان و برای بقای خود استفاده می‌کند، اعدام‌ها است که هر زمانی که خیزش و جنبش در جامعه بر علیه دیکتاتوری به راه می‌افتد از این اهرم غیرانسانی بهره می‌برد.»
به گفته آقای محمدحسینی، «به همین جهت زندانیان سیاسی که به‌ویژه در زندان رجایی و سپس در قزل‌حصار بوده‌اند، شاهد این جنایات شدند و تصمیم گرفتند در برابر این بیداد ایستادگی کنند.»
این زندانی سیاسی تأکید کرده است: «کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام بی‌تردید فارغ از هر جناح سازمان گروه و حزب شکل گرفته است و همگی با افکار گوناگون تصمیم گرفتیم از جان انسان‌ها حمایت کنیم.»
بهمن سال گذشته ۱۰ تن از زندانیان سیاسی محبوس در زندان قزل‌حصار در استان البرز اعلام کردند از این به بعد هر سه‌شنبه در اعتراض به اعدام‌ها با عنوان «سه‌شنبه‌های سیاه» یا «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، با هدف جلب توجه افکار عمومی به اعدام‌ها در زندان‌های جمهوری اسلامی در ایران، اعتصاب غذای گروهی خواهند کرد.
بنا بر گزارش اختصاصی بخش فارسی صدای آمریکا در دهم بهمن ۱۴۰۲، «زرتشت احمدی راغب، جعفر ابراهیمی، احمدرضا حائری، لقمان امین‌پور، میثم دهبان‌زاده، سعید ماسوری، رضا محمدحسینی، رضا سلمان‌زاده، حمزه سواری، و سپهر امام جمعه» نخستین زندانیانی بودند که اعلام کردند روزهای سه‌شنبه در اعتراض به روند اعدام‌ها اعتصاب غذا خواهند کرد.
این کارزار در هفته‌های بعد با حمایت زندانیان در ده‌ها زندان جمهوری اسلامی همراه شد و توجه نهادها و سازمان‌های حقوق بشری را به خود جلب کرد.
از جمله، شیرین عبادی، حقوقدان و برنده جایزه صلح نوبل، کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را «حاصل تسلیم نشدن در برابر فشار و سرکوب» و همچنین «تأکید بر اتحاد و عمل جمعی» دانست.
همچنین، ۹ تن از چهره‌های جهانی برنده جایزه نوبل صلح، در نامه‌ای مشترک با حمایت از این کارزار توقف «مجازات غیرانسانی اعدام» توسط جمهوری اسلامی در ایران را خواستار شدند.
در روزهای گذشته، آرشام رضایی دیگر زندانی سیاسی عضو کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، در نامه‌ای که نسخه‌ای از آن به صدای آمریکا رسیده، روایت شخصی خود از مواجهه با اعدام‌ها در زندان را شرح داده و گفته بود نخستین هفته‌ای که او در سلول انفرادی گذراند شاهد انتقال ۱۲ زندانی محکوم به قصاص بود.
آقای رضایی با اشاره به «زجرکش کردن» برخی زندانیان محکوم به اعدام از طریق دار زدن و سپس احیای قلبی آنها اشاره کرده و خواستار پیوستن سایر زندانیان به این کارزار برای «پایان دادن به این عمل قرون وسطایی» شده بود.
