کارگران کارخانه پتروشیمیِ چوار ایلام در پی خودکشی دو کارگر پیمانکاری این شرکت که روز پنجشنبه ۳۰ آذر در اعتراض به اخراج، در داخل کارخانه خود به دار کشیدند؛ می‌گویند که مدیر کارخانه دست به یک اخراج دسته‌جمعی زده و به ۱۳ کارگر گفته است که دیگر به آنها نیازی نیست.
علاوه بر این، شرکت پتروشیمی چوار ایلام در واکنش به انتشار خبر این دو کارگر در ایلنا عنوان کرد که خودکشی کارگران در این کارخانه ارتباط مستقیمی به پتروشیمی چوار ندارد.
به گزارش خبرگزاری ایلنا، این دو کارگر با نام‌های جواد نوروزی و مصطفی عباسی اکنون در بخش آی سی یو یک بیمارستان هستند.
پیش از این، اتحادیه آزاد کارگران اعلام کرده بود که تنها طی یک سال گذشته، شش کارگر اخراجی پتروشیمی شهرستان چوار در پی اعتراض نیروهای این مجموعه به نابرابری‌ها و اجرا نشدن «وعده مدیران»، اقدام به خودکشی کرده‌اند.
این اتحادیه از رحمت اللهی، معاون حراست و گرشاسبی، مدیرعامل پتروشیمی، به عنوان دو فردی که در اخراج کارگران معترض نقش دارند، نام برد.
چهار کارگر دیگر اخراجی پتروشیمی چوار که در فاصله‌ی کمتر از دو سال دست به خودکشی زده و جان خود را از دست دادند؛ محمد منصوری، علی محمد کریمی، آرش تبرک، حیدر محسنی نام داشتند.
ایلنا در گزارش تحقیقی درباره علت این خودکشی‌ها از قول کارگران نوشت که از یک ماه پیش در کارخانه صحبت از اخراجِ این ۱۳ کارگر بود که روز پنجشنبه کار را نهایی کردند.
به گفته کارگران، «همان پنجشنبه جواد و مصطفی، داخل کارخانه خود را دار می‌زنند تا مدیران نگویند دلیل خودکشی‌شان، مشکلات خانوادگی بوده است.»
کارگران اضافه کردند که جواد نوروزی و مصطفی عباسی تا ۱۸ سال سابقه کار دارند و حقوق شان بین ۱۰ تا ۱۲ میلیون تومان است.
آنها به ایلنا گفتند که همان روز که این دو کارگر خودکشی کردند، مدیران یک‌شبه به ۱۳ کارگر اعلام کردند که «دیگر به شما نیازی نداریم اما عدم نیاز، بهانه بود تا نیروهای خود را جایگزین کنند.»
این کارگران پرسیدند: «مگر می‌شود یک شبه به کارگران نیاز نداشته باشند. چه چیز تغییر کرده که می‌گویند دیگر به شما نیاز نداریم؟»
به نوشته ایلنا، کارگرانی که در معرض اخراج بودند، در یک ماه گذشته تلاش کرده بودند به وزیر، نماینده مجلس، دادستان و استاندار اعتراض کنند.
آنها تاکید کردند: «پتروشیمی تنها امیدمان است، تنها جایی که می‌توانیم کارگری کنیم. از اینجا اخراج شویم، کجا کار پیدا کنیم؟»
یکی از کارگران که دلیل این خودکشی‌های اعتراضی را ناامیدی از وضعیت موجود می‌داند، گفت: «ما سال‌ها اینجا کارگری کرده‌ایم، نزدیکِ پتروشیمی زندگی می‌کنیم و خانه‌های مان ده دقیقه با آن فاصله دارد، آلودگی‌هایش برای ماست، چرا باید اخراج شویم؟»
او اضافه کرد: «وقتی یک شبه بعد از سال‌ها کار، همین ۱۰ میلیون تومان را هم از ما دریغ می‌کنند، دیگر چه امیدی می‌توان داشت؟»
کارگران چوار ایلام درباره بالا بودن آمار خودکشی کارگران این کارخانه می‌گویند که برای جلب توجه خودکشی نمی‌کنند، همه راه‌ها را رفته‌اند و چون راه دیگری برای شان نمانده است، به اینجا رسیده‌اند.
آنها می‌گویند که «بعضی از ما حتی وصیت‌نامه خود را هم نوشته‌ایم».
خواهر«آرش تبرک»، کارگری که از خودکشی و درگذشت او یک سال می‌گذرد، گفت که علت اخراج را تا لحظه آخربه برادرم نگفتند و وقتی آرش برای آخرین بار به شرکت رفت، بی‌رحمانه و بی‌ادبانه از شرکت بیرونش انداختند.
به گفته وی، وجود تبعیض بین کارگرهای رسمی و کرد و فشار بر کارگران روزمزد و پیمانکاری یکی دیگر از دلایل ناامیدی کارگران است. این خواهر کارگر متوفی می‌گوید که بومیان کرد ایلامی با لیسانس و فوق لیسانس و دکتری به عنوان کارگر روزمزد پیمانکاری در پتروشیمی چوار به کار گمارده می‌شوند.
کارگران در دهه‌های اخیر با مشکلات فراوانی در احقاق حقوق اولیه خود از جمله داشتن قرارداد معین، حق بیمه و دریافت مزد روبه‌رو بوده‌اند که در بسیاری از موارد به اعتراضات جمعی نیز انجامیده است.
در این حال، شرکت پتروشیمی ایلام در واکنش به گزارش ایلنا عنوان کرد که دو کارگری که خودکشی کردند، کارگر شرکت پیمانکاری «نورهان صنایع» بودند و ارتباط مستقیم کاری با شرکت پتروشیمی ایلام نداشته‌اند و با اتمام پیمان و پروژه طبیعتاً پیمانکار و نیروهای پیمانکاری بایستی مجتمع را ترک کنند.
با این همه، این شرکت توضیح نداد که چرا اخراج این دو کارگر از سوی مدیریت شرکت پتروشیمی چوار انجام شده است.
این شرکت همچنین خودکشی شش کارگر را بی ارتباط مستقیم با پتروشیمی چوار دانست.
این در شرایطی است که خواهر«آرش تبرک»، کارگری که از خودکشی و درگذشت او یک سال می‌گذرد، به ایلنا گفت که مدیران کارخانه تمام سعی خود را می‌کنند که بگویند خودکشی‌های کارخانه، علت خانوادگی داشته، اما اینطور نیست. دو کارگری که به‌تازگی خودکشی کرده‌اند احتمالا می‌خواستند به همه بفهمانند که علت خودکشی‌شان مسائل خانوادگی نبوده، برای همین خود را در کارخانه دار زدند.
