یک رسانه و نیز شماری از کانال‌های تلگرامی متعلق به تشکل‌‌های کارگری و صنفی در ایران خبر دادند که یک کارگر اخراجی از پالایشگاه آبادان به دلیل فقر و بی‌پولی خودکشی کرده است.
به گزارش وب‌سایت «رکنا» به نقل از یک «منبع آگاه»، این کارگر ۳۵ ساله هنگامی که خانواده‌اش در خواب بودند، با استفاده از طناب، خود را حلق آویز کرد و به زندگی خود پایان داد.
خانواده این کارگر به رکنا گفتند که فرزندشان، کارگر بخش تعمیرات (اورهال) و روزمزدی پالایشگاه نفت آبادان بود و مدتی پیش اخراج شده بود.
در این ارتباط، کانال‌های تلگرامی متعلق به تشکل‌‌های کارگری و صنفی ایران، با انتشار خبر خودکشی این کارگر اخراجی، تصویری از کارت او همراه با نامش را منتشر کردند.
در سالیان گذشته نیز اخباری در مورد خودکشی کارگران در مناطق مختلف ایران انتشار یافته است.
در این ارتباط، سازمان حقوق بشری هه‌نگاو روز پنجم مرداد خبر داد که حیدر محسنی، یکی از کارگران پتروشیمی چوار در استان ایلام، پس از اخراج توسط حراست این شرکت، خودکشی کرده و به زندگی خود پایان داده است.
این سازمان، زمان خودکشی حیدر محسنی را چهارم مرداد اعلام کرد و به نقل از «منابع مطلع» نوشت: «او که متاهل و پدر دو فرزند بود، از طریق حلق‌آویز کردن به زندگی خود پایان داد.»
پس از آن، کارگران شرکت روز هفتم مرداد در محوطه این مجتمع صنعتی تجمع کردند و خواستار برکناری و مجازات آنهایی شدند که باعث اخراج این کارگر شده بودند.
در پی این تجمع، شورای تامین شهرستان چوار از ممنوع‌الورودی چهار تن از عاملان اخراج این کارگر خبر داد که تاکنون همچنان ممنوع‌الورود هستند.
اما این تنها خودکشی در شرکت پتروشیمی چوار نبوده است. پیشتر در روزهای ١٦ و ١٧ مرداد سال گذشته، علی‌محمد کریمی و محمد منصوری، دو کارگر جوان این شرکت، به دلیل «اخراج از کار و مشکلات خانوادگی و اقتصادی» خودکشی کرده و به زندگی خود پایان داده بودند.
پیش از آن، خودکشی دو کارگر نانوایی به نام‌های «سیروس» و «کریم»، ۲۰ ساله، ساکن یک روستا در شهرستان ممسنی در شبکه های اجتماعی خبرساز شده بود.
آنها در ۲۲ اردیبهشت سال ۱۴۰۱، پس از اخراج از نانوایی، پیش از اقدام به خودکشی فیلمی ضبط کرده و در آن وداع گفته بودند.
در ارتباط با خودکشی کارگران، خبرگزاری ایلنا در مرداد همان سال، با اشاره به افزایش شمار خودکشی کارگران نوشت که «بحران معیشت، از همه سو، امنیت جان کارگران را احاطه کرده و مدام تهدید می‌کند.»
روزنامه اعتماد هم بر اساس بررسی‌هایی که انجام داده بود، روز ۱۵ دی سال گذشته نوشت که «از ابتدای سال ۱۴۰۱ تا روز هشتم دی همان سال و طی ۲۸۳ روز، ۲۳ کارگر ساکن یا شاغل در استان‌های خوزستان، کرمان، فارس، سمنان، خراسان رضوی، ایلام، گیلان، کرمانشاه، قزوین، کهگیلویهوبویراحمد، آذربایجان غربی و گلستان، به دلیل فقر، معوقات و طلب‌های مزدی یا تعدیل و اخراج از محل کار، خودکشی کرده‌اند.»
به نوشته این روزنامه، «صرف‌نظر از تاریخ تقویمی ثبت خودکشی‌ها، به‌طور میانگین، هر ۱۲ روز یک کارگر برای پایان دادن به زندگی خود اقدام» کرده بود.
به گزارش اعتماد، «استان ایلام با ۵ مورد خودکشی کارگران در صدر جدول بوده، استان کهگیلویهوبویراحمد با ۳ مورد، استان خوزستان با ۳ مورد، استان کرمانشاه با ۳ مورد، استان فارس با ۲ مورد و استان‌های آذربایجان غربی، قزوین، گیلان، گلستان، کرمان ، خراسان رضوی و سمنان هر کدام با یک مورد، در ردیف‌های بعد» بوده‌اند.
به استناد بررسی‌های این روزنامه، «تمام متوفیان، مرد و کارگر پیمانکاری یا روزمزد و با قراردادهای موقت و امنیت شغلی ناپایدار بوده‌اند» و دلایل اقدام به خودکشی‌ها، به ترتیب، «اخراج از محل کار، ممنوع‌الورود شدن به محل کار، تنبیه و توبیخ انضباطی با تهدید به اخراج، فقر، بیکاری، مشکلات معیشتی ناشی از معوقات مزدی و پس از درگیری با کارفرما» بوده‌اند.
اعتماد از جمله به برخی از خودکشی‌ها اشاره کرد و نوشت که «خسرو، جانباز جنگ و بازنشسته و ساکن «سنقر» بود. او ۱۱ مرداد ۱۴۰۱، در اعتراض به شنیده نشدن فریادهای مکررش بابت مشکلات شدید معیشتی، خودش را به آتش کشید.»
همچنین در اوایل دی‌ماه همان سال، «محمد، کارگر ۳۸ ساله ساکن خلیل‌آباد، اول، دو فرزندش را کشت و سپس، خودش را حلق‌آویز کرد.»
