منیر وکیلی را مادر اپرای ایران می دانند. می گویند که بی او اپرا در ایران پا نمی گرفت و رشد نمی کرد، اما انقلاب ۵۷ کارش را نیمه تمام گذاشت. او در سال ۵۹ و پس از یک سال حصر خانگی رهسپار فرانسه شد ولی پیش از آن‌که به فعالیت دوباره بپردازد در سفری که به دعوت سفیر فرانسه در هلند تدارک دیده شده بود در تصادف رانندگی درگذشت. اگرچه مرگ او را بسیار زود از هنر ایران گرفت، اما علی‌رقم چهار دهه محدودیت زنان در زمینه‌های آواز و موسیقی همچنان زنان و دختران بسیاری از دروازه هایی که روزی او در موسیقی کلاسیک ایران گشود می‌گذرند.