یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه ییل نشان داده است که دایناسورها و پتروسورهای اولیه، متابولیسم فوق‌العاده بالایی داشته‌اند و حیواناتی خونگرم بودند.
نتایج این تحقیقات که در مجله «نیچر» منتشر شده است همچنین نشان می‌دهد که متابولیسم دایناسورها پس از اصابت سیارکی که ۶۵ میلیون سال پیش به حیات آنها پایان داد، نتوانست سرنوشت آنها را تغییر دهد.
در حالی که شماری از دانشمندان بر اهمیت میزان متابولیسم برای اطمینان از بقای حیوانات در بحران‌های محیطی تأکید دارند، این تیم پژوهشی نشان داد که متابولیسم دلیل حفظ بقای پرندگان به عنوان تنها گروه دایناسورها که از انقراض دسته جمعی جان سالم به در بردند نبود.
جاسمیتا وای‌من، نویسنده اصلی این مقاله، می‌گوید بسیاری از دایناسورها با متابولیسمی به قدرت پرندگان امروزی منقرض شدند.
برای این پژوهش، محققان یک نشانگر مولکولی جدید را شناسایی کردند که هم در حیوانات مدرن و هم در گونه‌های منقرض شده پیدا شود. این نشانگر، اطلاعات مستقیمی را از متابولیسم حیوانات باستانی به دانشمندان ارائه می‌دهد.
نرخ متابولیسم، میزان اکسیژنی را که یک حیوان نسبت به توده بدنش تنفس می‌کند نشان می‌دهد.
گرمای اضافه‌ای که به عنوان محصول جانبی تنفس اکسیژن آزاد می‌شود تعیین می‌کند یک حیوان خونگرم است و می‌تواند دمای بدن خود را ثابت نگه دارد یا خونسرد است و برای بقا به دمای بیرونی محیط وابسته است.
براساس داده‌های موجود به مرور زمان، میزان متابولیسم دایناسورها کاهش پیدا کرد.
وای‌من می‌گوید میزان پایین متابولیک نشان می‌دهد دایناسورها برای تنظیم حرارت به فعالیت‌هایی مانند آفتاب گرفتن و مهاجرت فصلی به اقلیم‌های گرم‌تر وابسته بودند. او توضیح می‌دهد که پدیده خونگرم بودن در پستانداران، خزندگان دریایی و دایناسورها و پتروسورها چندین بار به طور مستقل تکامل پیدا کرده است.
وای‌من و همکارانش امیدوار هستند این رویکرد جدید بیومولکولی در تجزیه و تحلیل فسیل‌ها به جانورشناسان کمک کند تا تصویر کامل‌تری از واکنش فیزیولوژی موجودات به تغییرات محیطی گذشته به دست آورند و بتوانند راه‌کارهای نوینی برای حفاظت از تنوع زیستی در سایه تغییرات اقلیمی جاری ارائه دهند.
