خلاصه یادداشتی از فیلیپ گوردون و ریچارد نفیو در نشریه آتلانتیک
درست است که رفتار جمهوری اسلامی ایران در منطقه بهبود نیافته است. اما این نکته هم حقیقت دارد که این رفتار را نمی توان به توافق هسته ای قدرت های جهانی با ایران ربط داد.
اگر تا سال ۲۰۳۰ ایران نشان نداده باشد که برنامه هسته ای اش منحصرا صلح آمیز است و قصد دارد با همسایگانش در صلح زندگی کند، ایالات متحده و شرکای بین المللی اش باید در باره چگونگی برخورد با مساله تصمیم های دشواری بگیرند.
اما از آن جا که امکان این وجود دارد که تا آن زمان ایران رهبران یا سیاست هایی متفاوت داشته باشد زیرا رهبر جمهوری اسلامی به یقین تا آن زمان رفته است و نسلی جدید در قدرت خواهند بود، چرا آن تصمیم های دشوار اکنون گرفته شود؟
توافق هسته ای ایران زمانی با ارزش به دست داده است. از بین بردن این زمان بدون داشتن طرحی بهتر احمقانه است.
فیلیپ گوردون، مشاور ویژه پیشین پرزیدنت اوباما و هماهنگ کننده امور مرتبط با خاورمیانه و خلیج فارس در کاخ سفید، و ریچارد نفیو، کارشناس ارشد تحریم ها در گروه مذاکره کننده آمریکا با ایران، هستند.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
