اولین نفری که صدایی را از آن سوی سیم شنید، نمی شناسیم. مثل اولین نفری که تصویر خود را در تلویزیون دید.
اما اولین نفری که در کره ماه قدم زد را می شناسیم. خبرش را خوانده ایم. و آن تصویر سیاه و سفید را بارها دیده ایم. اما هنوز دل نکنده ایم. شاید از آن رو که دل بسته ماه بودیم. تا فضانوردی و علم. همان ماهی که قرن ها برایش سروده بودند. خوانده بودیم و می خواستیم بنویسیم. ناگهان فتح شد. بی هیچ ذخیره ای.
و ما بی رویا شدیم.
انسان بی رویا خواب ندارد. نمی داند کی باید بیدار شود. اما می داند چشم بستن ،ندیدن نیست ،انکار دیدن است.
خبر را می شود، دید. رویا و تخیل نیست. حتی وقتی خوابیم خبری هست.
اینروزها دیگر کسی خواب نیست. کسی هم خواب نمی بیند. خبر نشسته جای رویا. با خواب و بیداری می آید.
آنان که فکر می کنند خبر را می شود حبس کرد، دیوار می سازند. اما دیوار برلن را به یاد نمی آورند.
این چند جمله گیرنده دارد. حتی اگر من او را نشناسم. و حتی اگر پست آن را برگرداند و اعلام کند:
گیرنده شناخته نشد!