سياستمداران در يک قرن پيش عادت داشتند بگويند، «زود و غالبا رای بده.» مواردی نظير آنچه که در سال ۱۸۸۸ ميلادی اتفاق افتاد و ۱۴۷۰۰۰ نفر از واجدين شرايط در ويرجينيا ۱۵۹۰۰۰ رای در صندوق های رای ريختند غيرمعمول نبود. برای جلوگيری از فساد و پرکردن صندوق ها از آرای قلابی، ايالت های آمريکا به مرور زمان از اوايل قرن بيستم شروع به ثبت نام رای دهندگان کردند. بموجب قوانين ايالتی افراد موظف شدند ابتدا نام خود را در فهرست های انتخاباتی ثبت کنند تا سپس اجازه رای دادن بگيرند.
اين قوانين از يک طرف مشکل دوبار يا چندبار رای دادن را برطرف می کند، اما از طرف ديگر برخی از واجدين شرايط را نيز نسبت به رای دادن دلسرد می کند. شرايط ثبت نام رای دهندگان در ايالات متحده تا حدی دليل شرکت ضعيفتر آمريکائيان در انتخابات، نسبت به شهروندان ساير کشورهای دمکراتيک، است. (برای کسب اطلاع بيشتر در اين مورد، مطلب «چرا مردم آمريکا نسبت به ساير کشورهای دمکراتيک در مقياس کمتری در انتخابات شرکت می کنند؟» را بخوانيد.)
رويه ثبت نام امروز از ايالت به ايالت فرق می کند. در ايالت نسبتا کم جمعيت داکوتای شمالی اساسا ثبت نام انجام نمی گيرد، و در مينه سوتا، ويسکانسين، آيوا، وايومينگ، آيداهو، نيوهمشاير، و مين رای دهندگان می توانند همان روز رای گيری ثبت نام کنند. طرفداران اين روش ساده و کم زحمت می گويند اين ايالات در رای گيری سال ۲۰۰۴ جزو پر رای دهنده ترين ايالات بودند.
تا ساليان دراز برخی از ايالات، بويژه در جنوب کشور، رويه دشواری اتخاذ کرده بودند مبنی بر اينکه رای دهندگان بايد پيش از روز رای گيری، در ساعات کاری روز بايد به دادگستری بخش می رفتند و ثبت نام می کردند. بر اساس لايحه رانندگان رای دهنده در سال ۱۹۹۳ اين رويه منسوخ شد. اين قانون ثبت نام را اين گونه تسهيل کرد که به متقاضيان جواز رانندگی اجازه داد با علامت زدن جای بخصوصی در فرم های مربوطه برای انتخابات ثبت نام کنند. با اين وجود، تاثير اين قانون در تشويق واجدين شرايط به شرکت در انتخابات مايوس کننده بوده است.
تعداد شرکت کنندگان در انتخابات سال ۲۰۰۸ تقريبا به ميزان سال ۱۹۹۲، يعنی پيش از تصويب قانون مذکور، بود. برای بهبود اين امر طرح های ديگری برای آينده از جمله رای دادن با ايميل مطرح شده است.
