واکنش‌ها نسبت به لباس رسمی طراحی شده برای ورزشکاران اعزامی ایران به بازی‌های المپیک توکیو همچنان ادامه دارد.
پس از رژه ورزشکاران ایرانی در مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک، بسیاری از کاربران به انتقاد از لباس آنها، به ویژه لباس ورزشکاران زن، پرداختند؛ لباسی که از نظر طراحی، رنگ، و کیفیت فاقد استانداردهای لازم برای رویدادی جهانی در این سطح بود.
پس از انتقادهای فراوانی که در مراسم رونمایی از این لباس در تهران به این طرح‌ها وارد شد، به نقل از مقامات ایرانی گفته شد که «برای احترام به افکار عمومی» از این پوشاک استفاده نخواهد شد، و نمایندگان ایران احتمالا با لباس جدید یا لباس ساده ورزشی در مراسم افتتاحیه شرکت می‌کنند.
به همین دلیل بود که حضور ورزشکاران ایرانی با همان لباس اولیه بسیاری را متعجب کرد، و باعث خشم ایرانیانی شد که مسئولان را به عدم صداقت و بی توجهی به درخواست مردم متهم کردند.
پس از حواشی به وجود آمده، کیکاووس سعیدی، دبیر کمیته بین‌المللی المپیک ایران، به رسانه‌های داخلی گفت با توجه به این که این طرح‌ها پیشتر توسط مسئولان به تصویب رسیده بود و فرصتی نیز برای تغییر آنها وجود نداشت، در نهایت تصمیم گرفته شد از همان لباس اولیه استفاده شود.
انتقادات گسترده از این لباس رسمی در شرایطی صورت می‌گیرد که به گفته مقامات ایرانی، امسال بر خلاف دوره‌های گذشته چندین مرحله گزینش انجام شد و در اجرای این پروژه «کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور» که زیر نظر «معاونت امور هنری وزارت ارشاد» فعالیت می‌کند نیز مشارکت داشت.
علی‌رغم توضیحات مقامات ایرانی، و طراحان این پوشاک که سعی در توجیه این طرح‌ها داشتند، لباس رسمی ورزشکاران در مراسم افتتاحیه المپیک توکیو رضایت ایرانیان را جلب نکرد و به عقیده بسیاری از کارشناسان مد و لباس، از نظر ویژگی‌های حرفه‌ای نیز بسیار ضعیف بود.
بهار مسعودی و رضا مسعودی، طراحان ایرانی مد و لباس ساکن آمریکا، از جمله کارشناسانی بودند که از لباس رسمی ورزشکاران ایرانی حاضر در مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک توکیو انتقاد کردند.
این زوج هنرمند بنیانگذار برند «بهار و رضا» در ایالت اوهایو هستند و در زمینه طراحی و تولید پوشاک فعالیت می‌کنند.
بهار مسعودی می‌گوید: «لباس ورزشکاران در چنین مراسمی باید حس ورزشکار بودن را به تماشاگران منتقل کند تا آنها نیز بخواهند ورزشکار باشند و در چنین میدانی شرکت کنند، مثل لباس نظامی که حس خاصی را به بیننده منتقل می‌کند و بسیاری به خاطر همین یونیفرم می‌خواهند به ارتش بپیوندند.»
او در ادامه می‌افزاید: «این موقعیتی استثنایی برای طراحان است تا لباسی طراحی کنند که افتخارآفرین برای ورزشکاران باشد، کشورشان را معرفی کند، و احساس غرور و ورزشکار بودن را به تماشاگران بدهد، و آنها نیز بخواهند در آراسته‌ترین حالت ممکن وارد میادین ورزشی شوند که چشم دنیا به آنها است.»
رضا مسعودی می‌گوید: «یکی از مهمترین نقص‌های لباس ورزشکاران ایرانی در این مراسم این بود که ورزشکاران زن و مرد لباس‌هایی داشتند که هیچ ارتباط و هماهنگی با هم نداشت، انگار عضو یک تیم نیستند و به گروه‌های جداگانه‌ای تعلق دارند. رنگ و طرح لباس ورزشکاران زن کاملا مجزا از لباس ورزشکاران مرد بود، و مشخص بود که توسط دو گروه متفاوت طراحی شده است. در سایر کشورها چنین چیزی را نمی‌بینیم و لباس ورزشکاران زن و مرد از نظر طراحی به هم نزدیک است.»
او در ادامه می‌افزاید: «لباس ورزشکاران ایرانی نواقص زیادی داشت و به جزئیات ساده هم توجه نکردند، حتی ماسک‌های یک رنگ به این ورزشکاران نداده بودند تا به عنوان یک تیم، حداقل ظاهر هماهنگ‌تری داشته باشند، و مسئولان در این حد هم از خود مایه نگذاشته بودند.»
بهار مسعودی می‌گوید: «موضوع مهم این است که وقتی ورزشکاران وارد می‌شوند، آنها باید به عنوان یک تیم هماهنگ دیده شوند که معرف یک کشور هستند. طراحان این نکته مهم را در نظر می‌گیرند و شما چنین هماهنگی را در لباس ورزشکاران سایر کشورهای جهان مشاهده می‌کنید، یعنی طرح، رنگ، و جزئیات لباس زنان و مردان کاملا هماهنگ است، مشخص است که این ورزشکاران عضو یک تیم هستند. متأسفانه چنین ویژگی در لباس ورزشکاران ایرانی دیده نمی‌شد، و کوچکترین هماهنگی میان لباس زنان و مردان وجود نداشت. دو گروه جداگانه کنار هم راه می‌رفتند و این اصلا زیبا و چشمگیر نیست.»
رضا مسعودی می‌گوید: «این لباس‌ها هیچ نشانی از قدرت، عظمت، صلابت، استواری، غرور ملی، و افتخار نداشت و بسیار ساده طراحی شده بود. انگار خانم‌ها مهمانداران هواپیما هستند، و آقایان کارمندان یک اداره دولتی. هیچ خلاقیت و نوآوری در این طرح‌ها وجود نداشت.»
بهار مسعودی می‌گوید: «نکته تأسف‌آور این است که ما طراحان مستعد و متخصص زیادی در ایران داریم که علاقمند هستند کارهای خوبی انجام دهند، ولی فرصتی به آنها داده نمی‌شود. از طرفی می‌دانیم که شاید این طرح‌های ارائه شده در ابتدا خوب بوده، ولی مشکل اصلی داوری و و سانسور است. یعنی حتی اگر بهترین طرح هم ارائه شود، به دلایل مختلفی این قدر طرح را تغییر می‌دهند که در نهایت چیز دیگری می‌شود.»
او در ادامه می‌افزاید: «موارد سانسور در شاخه‌های هنری ایران بسیار زیاد است و نمونه‌های مختلف آن را در انتشارات کتاب، یا اکران فیلم‌ها شاهد هستیم. چنین وضعیتی در طراحی لباس هم وجود دارد، و به نظرم بزرگ‌ترین ضربه‌ای که به لباس ورزشکاران ما زد، وجود محدویت‌ها، سانسور و دخالت گروه‌های مختلفی است که باعث می‌شود که هدف اصلی و انتقال حس خوب به ورزشکاران فراموش شود.»
رضا مسعودی می‌گوید: «یکی از نکات دیگری که در رژه ورزشکاران ایرانی مشهود بود، اجرای همان استانداردهای معمول جامعه ایران است، یعنی زنان و مردان را از هم جدا کردند و شاهد جداسازی جنسیتی بودیم. کت و شلوار الگوی لباس مردانه، و مانتو، مقنعه، و شلوار نیز الگوی لباس زنانه است. طرح‌های لباس ورزشکاران در همین حد خلاصه شده است.»
این زوج هنرمند ایرانی امیدوارند که در بازی‌های المپیک بعدی این مشکلات وجود نداشته باشد و طراحان ایرانی بتوانند لباس رسمی مناسب و شایسته‌ای برای ورزشکاران ایرانی طراحی کنند.
