ملانی کرک پاتریک، معاون پیشین ستون سردبیر وال استریت جورنال نوشته است یکشنبه شب، دقایقی پس از آن که خبر مرگ کیم جونگ ایل دیکتاتور کره شمالی بر صفحه کامپیوترها نقش بست، ایمیلی از فردی دریافت کردم که از کره شمالی گریخته و ترک تابعیت کرده بود. این مرد که مسیحی است و اکنون در سئول پایتخت کره شمالی زندگی می کند – همچون بسیاری دیگر، از جمله هموطنانش که سال ها در حکومت خاندان کیم زجر کشیده اند – با شادمانی برای مردم کشورش آرزوی خیر و برکت می کرد.
شناخته شده ترین ویژگی حکومت کیم جونگ ایل، کره شمالی هسته ای است. جونگ ایل، پس از مرگ پدرش کیم ایل سونگ در سال ۱۹۹۴ جانشین وی شد، و برنامه تولید سلاح های هسته ای و موشک های بالیستیک را – که در زمان پدر آغاز شده بود – شتاب بیشتری بخشید. طولی نکشید که تکنولوژی هر دو را به ایران هم منتقل کرد؛ ایران امروز با کمک های پیونگ یانگ دارد به یک قدرت هسته ای تبدیل می شود.
کیم جونگ ایل را همچنین به عنوان فردی می شناسند که سیاست های غرب و به ویژه آمریکا را ماهرانه به بازی می گرفت. سابقه تلاش برای خلع سلاح اتمی کره به خوبی این نکته را بازگو می کند. پیونگ یانگ تنها دروغ، نقض عهد، و برنامه های پنهانی در چنته داشت؛ و آمریکا با زودباوری و خوش خیالی وعده های کره شمالی را می پذیرفت. اگر بیل کلینتون و جورج بوش، رؤسای جمهوری پیشین آمریکا وعده های توخالی کیم جونگ ایل در مورد برنامه هسته ای اش را باور نکرده و در ازای آن به وی کمک اقتصادی نداده بودند، کره شمالی به این راحتی نمی توانست به سلاح اتمی دست یابد.
از دیکتاتور کره اثر دیگری هم برجامانده؛ و آن رهبری بزرگترین دیکتاتوری دنیاست. نام کیم جونگ ایل در فهرست حاکمان ستمگر عصر ما قرار دارد. جمله معروف جورج بوش به رابرت وودوارد روزنامه نگار سرشناس آمریکایی که "از کیم جونگ ایل متنفرم" مدتها در محافل دیپلماتیک و آکادمیک دستمایه خنده و استهزای وی بود. آقای بوش سال ۲۰۰۲ و زمانی این جمله را گفت که انگشت شماری از افرادی که توانسته بودند از کره شمالی به کره جنوبی فرار کنند، شًمایی از زندگی وحشتناک تحت حکومت کیم جونگ ایل را در برابر چشمان جهانیان قرار می دادند. یک دهه بعد از آن زمان، تعداد افرادی که از کره شمالی گریخته اند، به مراتب افزایش یافته؛ مردان، زنان و کودکانی که به دنیای آزاد راه پیدا کرده اند می گویند دولت با مردم کره مثل حیوان رفتار می کند؛ و آنها را در گرسنگی نگاه می دارد. برای هر فرد به نسبتی که از لحاظ سیاسی قابل اعتماد باشد جیره غذایی تعیین می شود. کره شمالی فاسدترین جامعه در سراسر دنیاست؛ جایی که از حکومت قانون خبری نیست. سیستم زندان ها همچون گولاگ های مخوف روسیه است؛ نزدیک به ۲۰۰ هزار نفر، غالباً دو یا سه نسل از یک خانواده برای "جنایت ها"یی مثل گوش کردن به رادیوهای بیگانه، خواندن انجیل، یا بی احترامی به تمثال کیم جونگ ایل، رهبر عزیز، یا پدرش کیم ایل سونگ، در زندان اند. پناهندگان، غالباً برای توصیف کشور از واژه "جهنم" استفاده می کنند.
یک نمونه از وضعیت جهنمی، قحطی بزرگ دهه نود میلادی بود که جان دو تا سه میلیون کره ای را گرفت. عامل مرگ این همه، شخص رهبر بود که منابع کشور را به جای تهیه آذوقه برای مردم، صرف گسترش برنامه های اتمی و نظامی کرد؛ و ذره ای به اصلاح وضع اقتصادی کشور توجه نگرد.
نمونه دیگر، فرار هوانگ جونگ-یوپ مقام بلندپایه در سال ۱۹۹۷ از کره شمالی بود. کیم جونگ ایل، در واکنش سه هزار نفر از بستگان دور و نزدیک هوانگ را دستگیر کرد و آنها را به اردوگاههای کار اجباری فرستاد. وی سیزده سال تمام، یعنی تا سال ۲۰۱۰ که آقای هوانگ (به مرگ طبیعی) در کره جنوبی درگذشت، بارها تروریست به سئول اعزام کرد تا به هر ترتیب شده او را بکشد.
کیم جونگ ایل ویژگی های عجیب و غریب زیادی داشت: لباس یکسره، موی پف کرده، و کفش هایی با ۱۵ سانت پاشنه. اشتهایش هم عجیب و غریب؛ و مثل نرون و خوشگذران های عصر باستان بود. در کشوری با میلیون ها گرسنه، میز غذای "رهبر محبوب" همیشه خوراک ها و مشروبات گرانقیمت آراسته بود. در کتابخانه اش هزاران هزار فیلم بود. یک بار در سال ۱۹۷۸ ترتیبی داد تا هنرپیشه مورد علاقه اش را – که اهل کره جنوبی بود – از ساحل هنگ کنگ بدزدند و به پیونگ یانگ بیاورند تا در فبلم های ساخت کره شمالی بازی کند.
تنها نکته ای که می تواند دریچه ای از خوش بینی را درباره کره شمالی بگشاید این که تعداد افرادی که رهبری کیم جونگ ایل را به پرسش می گیرند، روز به روز بیشتر می شود. نارضایی هنوز به آستانه اعتراض عمومی نرسیده است؛ اما فراریان از کره می گویند بر تعداد مخالفان حکومت خاندان کیم افزوده شده است. و به نظر نمی رسد کیم جونگ اون، جانشین رهبر کره، راهی جز ادامه دیکتاتوری در آن کشور را دنبال کند.
خانم کرک پاتریک که پژوهشگر ارشد انستیتوی هادسن در واشنگتن است، توصیه می کند که در برخورد با جانشین کیم جونگ ایل، باید به نکات انسانی و مسائل حقوق بشری بسیار بیشتر توجه شود.