سرمقاله هیات تحریریه واشنگتن اگزمنر
تاریخ ممکن است درباره نشست های پرزیدنت ترامپ با کشورهای خارجی طرف تخاصم آمریکا نکات مثبتی در بر داشته باشد. اما این امر تنها در صورتی ممکن است که او از این نشست ها با پیش شرط هایی به عنوان اهرم فشار و مکانیزم های قوی برای حساب کشیدن از وعده های رهبران خارجی استفاده کند.
ملاقات با رئیس جمهوری ایران ممکن است در آینده ارزشمند باشد، ولی حالا نیست. نشست های پیاپی با محتواهای پرسش برانگیز با رهبران کره شمالی و روسیه باید این درس را برای پرزیدنت ترامپ داشته باشد که ملاقات با رهبر آمریکا را نباید به ارزانی فروخت. ملاقات با حسن روحانی فقط زمانی باید رخ بدهد که به تغییر عمیق رفتار تهران بیانجامد و به تشویق لفاظی های مخرب ملاها بر صحنه بین المللی منجر نشود.
در ملاقات با روحانی ممکن است این طور به نظر برسد که ترامپ مایل است در برابر هیچ چیز امتیاز زیادی بدهد.
ایران دو هفته گذشته را به تهدید تروریستی نه فقط آمریکا بلکه آبراههای بین المللی گذرانده است. چرا چنین رفتاری را با یک نشست تشویق کنیم؟
ترامپ حق دارد که به قدرت دیپلماسی رو در رو در از بین بردن دشمنی ها و تامین منافع آمریکا باور داشته باشد. اگر دیپلماسی با کره شمالی نهایتا به توفیق برسد، ترامپ جایگاهی خاص در کتاب های تاریخ خواهد داشت.
اما ترامپ باید به خاطر داشته باشد که قدرت او به مراتب فراتر از واژگان است. او از قدرتی برخوردار است که زندگی را برای دشمنان بهتر و بدتر می کند. او همچنین مسئول تامین امنیت ما و متحدان ما است. اما پرزیدنت ترامپ با پیشنهاد بی محابا به برگزاری نشست هایی بدون توقع این که پیش و پس از آن چه باید رخ بدهد، قدرت خود را از هدف چنین نشست هایی جدا می کند. او به این ترتیب دیپلماسی موثر را بسیار دشوار می کند.