یادداشتی در روزنامه هیل از الن گلدسمیت، عضو موسسه «متحد علیه ایران هسته ای» و «پروژه مقابله با افراط گرایی»
هیچ زمانی بهتر از این نیست که آمریکا از موقعیت موجود در سازمان ملل متحد برای برجسته کردن نقض حقوق بشر در ایران استفاده کرده و جهان را به اقدام دعوت کند.
تظاهرات اعتراضی مردم ایران از دی ماه گذشته تا امروز هر ماه ادامه داشته است. زنان ایران در کمپین «چهارشنبه های سفید» به حجاب اجباری اعتراض می کنند. رژیم در سرکوبی بی رحمانه چندین تظاهرکننده را کشته و هزاران نفر را دستگیر کرده است. با این وجود اعتراض ها ادامه دارد. همان طور که آصف بیات در مقاله ای در نشریه «آتلانتیک» می گوید، هر چند رژیم تظاهرات را سرکوب می کند، «ریشه شکایات باقی است».
دیگر موارد نقض حقوق بشر در ایران شامل جنگ رژیم با کارگران، پیشتازی اش در اعدام (شامل زندانیان سیاسی و تعرض کنندگان به نوجوانان) و ادامه آزار و ایذاء شدید اقلیت های جنسی است. رژیم همچنان دست کم سه گروگان دو تابعیتی (و چند آمریکایی و اروپایی) را در زندان محبوس و از حق دسترسی کنسولی محروم کرده است.
اروپایی ها بر سر توافق هسته ای با ما به شدت اختلاف دارند، ولی نمی توانند از بی عملی نسبی شان در مقابل سرکوب مردم ایران دفاع کنند. همان گونه که زیوی کان در مقاله اش یادآوری کرده است اتحادیه اروپا از زمان توافق هسته ای سال ۲۰۱۵ حتی پس از اعتراض های سالجاری هیچ فرد یا دستگاه حکومتی را تحریم نکرده است. موضع بروکسل غیرقابل دفاع است و زمان آن است که پاسخگو باشد.
این فرصتی است تا پرزیدنت ترامپ تا با ایجاد اجماع بر سر ایران رژیم را در گوشه ای منزوی کند.