یادداشتی از جاناتان توبین در نیویورک پست
تشکیلات صاحب نفوذ در سیاست خارجی آمریکا با اجماع با خروج پرزیدنت ترامپ از توافق هسته ای ایران مخالف بودند.
ناخشنودی آن ها در وفاداری شان به میراث باراک اوباما و نارضایی شخصی از ترامپ ریشه داشت.
کارشناسان علیه اعمال دوباره تحریم های آمریکا بر صادرات نفتی ایران هشدار دادند.
اما آن ها اشتباه می کردند. کمتر از دو ماه پیش از اعمال تحریم ها صادرات نفتی ایران فلج شده و قیمت نفت افزایش چشمگیری پیدا نکرده است.
منبع اصلی مبادلات ارزی ایران رو به خشک شدن است و فشارها بر رژیم مستبد غیر مردمی، بدون این که آمریکایی ها مجبور به پرداخت پول بیشتری برای بنزین باشند، شدت گرفته است.
استراتژی دولت اوباما در برابر ایران بر دو پیش فرض غلط استوار بود.
این که تنها راه محدود کردن جاه طلبی هسته ای ایران، برنامه موشک های بالیستیک یا نقش آن به عنوان حامی عمده تروریسم در جهان، اقدام هماهنگ با متحدان آمریکا و همچنین روسیه و چین است. باراک اوباما و جان کری، وزیر خارجه پیشین، مطمئن بودند که ایالات متحده به تنهایی هیچ دستاوردی نخواهد داشت و از این رو اجازه دادند کشورهایی با منافع بیشتر در تجارت با ایران حق وتو بر سیاست آمریکا پیدا کنند.
پیش فرض غلط دیگر این بود که ایران قوی تر از آن است که حتی با تحریم های بین المللی به زانو در بیاید. از نظر اوباما و کری تنها انتخاب پیش رو جنگ یا مماشات بود.
از این رو آن ها هر گونه تلاشی برای مرتبط کردن مسائل موشکی و تروریسم به پرونده هسته ای را ناکام گذاشتند و نهایتا با دادن امتیازهای پی در پی در مذاکرات تقریبا هر چه ایرانی ها می خواستند در اختیارشان قرار دادند.
به نظر می رسد مایک پمپئو، وزیر خارجه دولت ترامپ، و جان بولتون، مشاور امنیت ملی کاخ سفید، درک بهتری از اوضاع دارند. ترامپ با تکیه بر قدرت اقتصاد آمریکا به مماشات گران گفت چه کنند و پای آن ایستاده است.
تغییر استراتژی در حوزه انرژی باعث شده ایالات متحده اکنون صادرکننده نفت باشد نه وابسته به منابع انرژی خارجی و از این رو ایران اهرم چندانی در برابر غرب ندارد.
عزم آمریکا برای مجاب کردن ایران به مذاکره دوباره بر سر مساله هسته ای، برنامه غیرقانونی موشکی و دست کشیدن از ترور یک هدف واقع گرایانه است.
این که ترامپ پیش از ورود به کاخ سفید دانش چندانی در این حوزه نداشت و بر اساس غریزه اش چنین موفق عمل کرده است، نشانگر ورشکستگی فکری تشکیلات صاحب نفوذ در سیاست خارجی است. نگرش آن ها دهه ها راهنمای سیاست آمریکا در برابر ایران و اسرائیل بوده است.
موفقیت تحریم های نفتی نه تنها باید آمریکا را به فشار سخت تر بر تهران ترغیب کند، بلکه دلیل دیگری برای بی اعتنایی به بی احترامی کارشناسان به رویکرد غیرمتعارف اما دقیق ترامپ در منطقه است.