یادداشت ریک پری، وزیر انرژی آمریکا در روزنامه وال استریت جورنال از
رهبران ایران، پول نفت را به جای این که خرج نیازهای مردم شان کنند، صرف پر کردن جیب خود و تأمین مالی ماجراجویی های مخرب خارجی می کنند.
تحریم های جدید دولت ترامپ، در رویکرد «فشار حداکثری»، به بخش انرژی ایران به شدت ضربه می زند. اما در سایه پیش بینی های تولیدکنندگان عمده جهان، شامل آمریکا، تأثیر آن بر بازار جهانی حداقلی خواهد بود.
صادرات نفت و میعانات ایران از ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار بشکه در روز در ماه ژوئن، به کمتر از دو میلیون در ماه سپتامبر تقلیل پیدا کرده بود.
در واکنش، عربستان سعودی، روسیه، عراق، و ایالات متحده که در ماه اوت بزرگترین تولیدکننده نفت جهان شد، تولید خود را افزایش دادند. بر مبنای داده های «اداره اطلاعات انرژی ایالات متحده»، در سال ۲۰۱۹، برای تأمین تقاضا در بازار جهانی نیازی به نفت ایران نخواهد بود.
رنسانس انرژی در آمریکا نتیجه یک رشته نوآوری ها در فناوری بوده است. آمریکا در فاصله اوت ۲۰۱۷ تا اوت ۲۰۱۸ تولید نفت خود را ۲ میلیون و ۱۰۰ هزار بشکه اضافه کرده است. این بیشترین افزایش طی یک سال در تاریخ آمریکا است.
صادرات نفت در سال ۲۰۲۰ دو برابر خواهد شد. وقتی پروژه های زیرساختی در غرب تگزاس در سال آینده به راه بیافتد، تولید از این هم فراتر می رود. خطوط نفتی جدید فرامرزی به مکزیک و کانادا هم کمک خواهد کرد عرضه نفت خود را بالا ببرند.
شکوفایی جدید انرژی در آمریکا به ما اهرم فشاری می دهد تا ایران را به شکلی کم سابقه پاسخگو کنیم. نهادهایی که به تحریم های ما بی اعتنایی کنند، سنگینی قدرت تحریم های آمریکا را احساس خواهند کرد.
آمریکا با تکیه بر ابزار جدیدش در حوزه انرژی می تواند جهان را از اتکا به نفت ایران رها کند و به فشار بی امان بر تهران تا تغییر رفتار مخرب رهبران آن کشور و بازگشت شان به میز مذاکره ادامه دهد. تا آن زمان رژیم ایران باید در انزوای اقتصادی بماند.