مقاله ای از رابین رایت در نیویورکر
آخرین باری که با نسرین ستوده صحبت کردم ماه فوریه بود. آن موقع درگیر دفاع از زنان موسوم به «#دختران_خیابان_انقلاب» بود که در اعتراض به حجاب اجباری دستگیر شده بودند. آن زنان جوانی که روسری هایشان را در خیابان از سر برداشته بودند با اتهاماتی مثل «ترویج اعمال منافی عفت و فحشاء» روبرو بودند و به احکام زندانی تا ۱۰ سال محکوم شده بودند.
نسرین ستوده می گفت: «این یک جنبش نافرمانی مدنی است.»
دفاع حقوقی از فعالین حقوق بشر در ایران یکی از خطرناک ترین مشاغل است. ستوده چهارشنبه ناگهان در خانه اش دستگیر شد. به او گفته اند که حکم غیابی ۵ سال زندان برایش تعیین شده است.
نسرین ستوده که دو فرزند ۱۱ و ۱۸ ساله دارد، به یکی از مشهورترین زندانیان سیاسی بدل شده است. او دو سال بعد از «جنبش سبز» پس از دفاع از بازداشت شدگان آن ناآرامی ها به اتهام اقدام علیه امنیت ملی به ۱۱ سال زندان محکوم شد که در تجدیدنظر به ۶ سال تقلیل پیدا کرد. بخش عمده ای از زندان ستوده در انفرادی گذشت. او دو بار در اعتراض به شرایط زندان دست به اعتصاب غذا زد که یک بار ۴۹ روز طول کشید. پارلمان اروپا در سال ۲۰۱۲ به او جایزه حقوق بشری ساخاروف را اهدا کرد. نسرین ستوده پس از سه سال زندان و در آستانه سفر حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران، به نیویورک برای شرکت در اجلاس سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد آزاد شد. اما او سکوت نکرد.
ستوده در گفتگویی تلفنی به من گفت: «من از زندان مرخص شدم، ولی آزاد نشدم. برای من چنین آزادی وقتی دوستانم همچنان در زندان هستند، بی معنی است.»
ستوده پیش از دستگیری اعلام کرده بود در اعتراض به مقررات جدید دولتی که حقوق فعالان و مخالفان را در استخدام وکیل مستقل محدود می کند، تحصن خواهد کرد.