یادداشتی از مایکل روبن در کامنتری مگزین
گروگان گیری در ایران امر تازه ای نیست و از آغاز انقلاب پنجاه و هفت از زمان ریاست جمهوری کارتر در جریان بوده و نحوه واکنش دولت های آمریکا از کارتر تا ریگان و اوباما به افزایش گروگان گیری منجر شده است.
آنچه وضعیت زیو وانگ، آمریکایی چینی تبار محکوم به ده سال زندان به اتهام جاسوسی، را متفاوت می کند این است که او برای تکمیل تحقیق دکترایش احتمالا با ویزای ایران و با پاسپورت آمریکایی وارد ایران شده بود. اگر هم از پاسپورت چینی استفاده کرده باشد باید ویزای ورود به ایران می گرفت.
گروگان های قبلی با تابعیت دوگانه ایرانی آمریکایی همه با پاسپورت ایرانی وارد ایران شده بودند. ایران تابعیت دوگانه را به رسمیت نمی شناسد، از این رو آن ها باید با پاسپورت ایرانی سفر می کردند. رد تابعیت ایرانی برای شهروندان آمریکا هم مستلزم تصویب قانونی در مجلس در ایران است.
بازداشت وانگ چند معنا دارد: او نمادی از هزینه انسانی تمایل دولت اوباما به پرداخت باج در این حوزه است. این که نیروهای امنیتی و قضایی ایران وانگ را هدف گرفته اند از تحکیم موقعیت آن ها با وجود خودفریبی غرب در ادعای میانه روی ایران حکایت دارد. بازداشت وانگ همچنین علامتی به آمریکایی ها برای تجدید نظر در سفر به ایران است.
هیچ گونه گروگان گیری قابل قبول نیست. این که دیپلمات های غربی به همتایان ایرانی شان اعتماد کرده و آن ها را می پذیرند تصویر خوبی از آمریکا و اروپا ارائه نمی دهد.
تمایل جمهوری اسلامی به این که دارندگان ویزای ایران را به جای شهروندان ایرانی هدف بگیرد نشان می دهد که آن ها خط قرمزی را که خودشان از آن پرهیز می کردند زیر پا می گذارند.