مقاله ای از احمد صدری در وبسایت گاردین
یک آمریکایی پاکستانی تبار افراطی به عربستان سعودی می رود و با یک پاکستانی شستشوی مغزی داده شده افراطی وهابی ازدواج می کند. این زوج به آمریکا می آیند و به یک مهمانی اداری به مناسبت کریسمس حمله می کنند و ۱۴ نفر را می کشند.
حدس بزنید چه کسی قرار است برای این جنایت نفرت انگیز مجازات شود؟ ایرانی آمریکایی ها، که هرگز چنین ایدئولوژی افراطی نداشته و تا آن جایی که می دانیم هیچ ارتباطی هم با این یا دیگر اقدامات تروریستی در هر کجای جهان نداشته اند.
اقدام مجلس نمایندگان آمریکا در تصویب طرح موسوم به "قانون بهبود برنامه روادید متقابل و ممانعت از سفر تروریست ها" یا "اچ آر ۱۵۸" یادآور یک داستان قدیمی ایرانی درباره حاکمی است که می شنود آهنگری در شهر بلخ، در شمال افغانستان کنونی، جرمی مرتکب شده و برای اجرای قانون، دستور بازداشت و زدن گردن او را صادر می کند.
اما از آن جا که بلخ بسیار دور بود، حکم حاکم زدن گردن هر آهنگری را مجاز می کرد. با این وجود جلادان نتوانستند آهنگری در روستاهای اطراف پیدا کنند. تنها کسی که پیدا کردند یک مسگر در شهر شوشتر در غرب ایران بود. از این رو، حاکم غیور ما دستور اعدام مسگر بیچاره را داد، تا مبادا جرم آهنگر بلخ بی مجازات بماند (گنه کرد در بلخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری).
مجلس نمایندگان آمریکا دقیقا آن داستان را به قانون بدل کرد. اگر این مصوبه در مجلس سنا هم تصویب شود و به امضای رییس جمهوری برسد، ایرانی آمریکایی ها از استفاده از برنامه روادید متقابل بین ۳۸ کشور که اجازه سفر و اقامت تا ۹۰ روز بدون ویزا را می دهد، محروم خواهند شد.
حتی اگر بپذیریم که ملاحظات امنیتی مجازات جمعی را توجیه می کند، "اچ آر ۱۵۸" هیچ مجازاتی برای پاکستانی ها و سعودی های با تابعیت دوگانه در نظر نمی گیرد. در عوض، ایرانی آمریکایی ها و افراد با تابعیت دوگانه از عراق، سودان، و سوریه و تمام افرادی که طی پنج سال گذشته از این چهار کشور دیدن کرده اند، دیگر نمی توانند بدون ویزا به آمریکا سفر کنند.
چرا؟ به دو دلیل: یک، این که کسی باید مجازات شود. دو، این که هیچ کس برای هدف گرفتن ایرانی آمریکایی ها متحمل هزینه ای سیاسی نمی شود. این مساله در شرایطی رخ می دهد که هیچ جا ثابت نشده است ایرانی آمریکایی ها یا حتی اتباع ایران در فعالیت های تروریستی در آمریکا یا اروپا نقش داشته باشند. آنچه که اکنون می گذرد نباید با ترور مخالفان جمهوری اسلامی در خارج از ایران توسط حکومت در دهه ۹۰ میلادی یکی دانسته شود.
اما چرا هر بار که پای سعودی ها به مساله تروریسم کشیده می شود، از مخمصه در می روند؟ زیرا در میان نخبگان سیاسی آمریکا و خانواده های متنفذ شامل بوش و ترامپ محبوبیت دارند.
همه درباره آل سعود و حملات تروریستی یازدهم سپتامبر دو هزار و یک می دانند. همه می دانند که سعودی ها دهه ها مروج ایدئولوژی تند وهابی بوده اند که امروز تبلور آن در طالبان، القاعده، داعش، بوکوحرام، و ده ها گروه تروریستی دیگر از چچن و بلوچستان تا چاد قابل مشاهده است. با این وجود سعودی ها مصون به نظر می رسند.
تصویب بازی گونه "اچ آر ۱۵۸" نمایشی برای پرمشغله نشان دادن مجلس نمایندگان آمریکا بود، بدون این که ذره ای بر امنیت شهروندان آمریکا اثری بگذارد. این مصوبه سفر افرادی را که هیچ ربطی به تروریسم ندارند محدود می کند، اما مظنونان به فعالیت های تروریستی به تحرکات خود بدون محدودیتی ادامه خواهند داد.
"اچ آر ۱۵۸" شامل افرادی می شود که به طور مستقیم بین آمریکا و سوریه سفر می کنند، اما مصوبه این واقعیت را نادیده می گیرد که عملا هیچ کس مستقیم وارد سوریه نمی شود: افراد مسوول جذب نیرو در داعش معمولا از طریق ترکیه به سوریه وارد و از آن خارج می شوند. چرا طرحی را ارائه نکنیم که برای سفر این افراد محدودیت ایجاد کند؟ زیرا ترکیه عضو ناتو است و مواجهه با آنها پرهزینه خواهد بود.
این ماجرایی قدیمی است. ایرانی ها هیچ نقشی در حملات تروریستی یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ نداشتند، در حالی که ۱۵ نفر از ۱۹ هواپیماربای آن سه شنبه خونین، اهل عربستان سعودی بودند.
ولی بعد از حملات یازدهم سپتامبر صدور ویزای دانشجویی برای اتباع سعودی محدود نشد، بلکه این محدودیت در مورد دانشجویان ایرانی اعمال شد. به نظر می رسد ما یک بار دیگر بهترین قربانی هستیم. مجلس نمایندگان آمریکا ناتوان از یافتن آهنگر بلخ قصد زدن سر مسگر شوشتر را دارد.
* برگردان فارسی این مقاله تنها برای آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.