یکی از گروگان‌های آمریکایی که ۴۴۴ روز از سوی رژیم ایران در اسارت نگه داشته شد، یک کارمند بازنشسته وزارت خارجه بود که برای ماموریتی موقت به تهران رفته بود. «رابرت سی. اودی» ۶۵ ساله از سان‌سیتی در ایالت آریزونا، از گروگان‌هایی بود که بعد از مدتی اجازه پیدا کرد یادداشت روزانه بنویسد.
رابرت اودی بعد به تدریج این روزنویسی‌ها را نگه داشت و به روز کرد. تمامی تغییرها از زمان گروگانگیری در این روزنگاری‌ها آمده است.
برای مثال:
چهارم نوامبر ۱۹۷۹، روزی که ما را گرفتند.
پنجم نوامبر: از سالن محل اقامت سفارت به اتاق غذاخوری برده شدم.
ششم نوامبر: به مسافرخانه رفتم.
۱۳ نوامبر: به اتاق خواب سفیر در محل اقامت منتقل شدم.
۲۵ و ۲۶ نوامبر: به یک محل زندگی شخصی در شمال ایران منتقل شدم (تخت و تشک داشت.)
نوشتارهای نوامبر تمام شده و بعد چند روز از دسامبر دیده می‌شود:
ششم و هفتم دسامبر: به اقامتگاه سفارت بازگردانده شدم (اتاق مطالعه سفیر در کنار اتاق خوابش).
۱۱ دسامبر: به اتاق خواب پشتی در اقامتگاه سفارت منتقل شدم (تشک دادند).
۱۳ دسامبر: برای نخستین بار توانستیم برای قدم زدن برویم بیرون، نخستین بار بود که نامه‌هایمان را گرفتیم، ۱۶ دسامبر: حلقه ازدواجم که از من گرفته بودند را به من بازگرداندند.
(۴۳امین روز)، ۲۶ دسامبر: نامه‌هایی به واشنگتن پست، رئیس جمهوری، وزیر خارجه، سناتور وارنر، و فیشر، عضو مجلس نمایندگان، نوشتم.
برخی رفتارهایی هم که آقای اودی در این مدت شاهد بوده را در این نوشتارها می‌توان دید. برای مثال:
۱۵ ژانویه ۱۹۸۰: نامه‌ام به ریتا را جلویم پاره کردند، چون در نامه‌ام از دانشجویان یه عنوان مُشتی حرامزاده یاد کرده بودم. به من گفتند دیگر هرگز نامه دریافت نخواهم کرد. یک نامه عذرخواهی به دانشجویان نوشتم که تشویق‌شان کنم اجازه دهند نامه دریافت کنم. به دلیل نشستن‌های طولانی‌مدت و ورزش نکردن گرفتار کمردرد شدید شده‌ام.
به تدریج این روزنگاری‌ها به اندازه یک پاراگراف طولانی می‌شود. تمامی این نوشته‌ها در تارنمای کتابخانه و موزه ریاست جمهوری کارتر در دسترس عموم است.
رابرت اودی در هشتم سپتامبر ۱۹۹۵ (۱۷ شهریور ۱۳۷۴) درگذشت.