یادداشتی در نیویورک تایمز از بوریس جانسون، وزیر خارجه بریتانیا
توافق هسته ای ایران یقینا ضعف هایی دارد، اما من متقاعد شده ام که می تواند بهبود یابد. در واقع در حال حاضر بریتانیا به همراه دولت ترامپ و متحدان فرانسوی و آلمانی به همین منظور همکاری می کند.
فراموش نکنید چطور این توافق به پرهیز از یک فاجعه احتمالی کمک کرد. زمانی که نخست وزیر اسرائیل در سال ۲۰۱۲ به درستی نسبت به خطر یک ایران مسلح به جنگ افزار هسته ای هشدار می داد، ایران حدود ۱۱۵۰۰ سنتریفیوژ فعال و تقریبا ۷ تن اورانیوم غنی شده با درصد پایین داشت.
اگر رهبران جمهوری اسلامی تصمیم می گرفتند به سوی ساخت جنگ افزار هسته ای حرکت کنند، تولید اورانیوم لازم برای اولین بمب به تنها چند ماه زمان نیاز داشت.
وضعیت از این منظر نگران کننده تر بود که ایران ماه به ماه سنتریفیوژهای بیشتری نصب می کرد و ذخیره اورانیوم اش افزایش می یافت. اما بر مبنای برجام، ایران دو سوم سانتریفیوژهایش را انبار کرد و ۹۵ درصد ذخیره اورانیوم اش را تحویل داد. زمان گریز ایران حداقل به یک سال افزایش پیدا کرده است.
به بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی اختیارات مضاعفی برای نظارت بر تاسیسات هسته ای ایران داده شده و احتمال این که آن ها از هر تلاش برای ساخت جنگ افزار هسته ای مطلع شوند، بیشتر شده است.
حالا که این دستبندها را زده ایم، هیچ سودی در کنار گذاشتن شان نمی بینم. تنها ایران از رفع این محدودیت ها بر برنامه هسته ای اش استفاده خواهد برد.
بریتانیا با نگرانی پرزیدنت ترامپ از حمایت ایران از گروه های تروریستی، رفتارش در فضای سایبری و برنامه موشک های دور بردش هم نظر است.
ما به موضعی که نگرانی های رئیس جمهوری را مورد رسیدگی قرار داده و موجب تقویت اتحاد آمریکا و اروپا شود بسیار نزدیک هستیم.
من معتقدم که حفظ محدودیت ها بر برنامه هسته ای ایران به ما در مقابله با رفتار خصمانه منطقه ای تهران کمک خواهد کرد. من از یک چیز مطمئنم: هر گزینه جایگزینی بدتر است. منطقی ترین کار تنگ تر کردن دستبند است نه شکستن آن.