صدها تن از فعالان مدنی داخل و خارج از ایران در بیانیه‌ای با حمایت از سپیده رشنو به «چهار دهه پوشش اجباری» و «پولی‌سازی آزادی» در جمهوری اسلامی اعتراض کردند.
امضاکنندگان این بیانیه که نسخه‌ای از آن روز یک‌شنبه ۶ شهریور به بخش فارسی صدای آمریکا فرستاده شده، تأکید کرده‌اند: «از هما دارابی تا سپیده رشنو، ما نه مجرم هستیم و نه متخلف!»
در این بیانیه با یادآوری «چهار دهه پوشش اجباری» و «حذف زنان از فضای عمومی»، به بازداشت سپیده رشنو اشاره و تأکید شده است که «ممکن بود هر کدام از ما» به جای او در شرایط مشابه «بازداشت شویم، شکنجه فیزیکی شویم، به اجبار جلو دوربین نشانده شویم، به سودجویانی که آزادی زنان تنها بخشی از کسب و کارشان است منسوب شده و فریب‌خورده نامیده شویم.»
این بیانیه همچنین به «روند رسیدگی غیرقانونی، شکنجه و آسیب فیزیکی، بازجویی، اعتراف اجباری، حبس و مجرم دانستن زنان» مخالف حجاب اجباری اعتراض کرده است.
امضاکنندگان این بیانیه عنوان کرده‌اند: «نه مجرم هستیم و نه متخلف، ما کسانی هستیم که با دیدن چشمان کبود سپیده رشنو نه‌تنها یک پا به عقب نمی‌رویم، بلکه با یکدیگر فریاد می‌زنیم: رهایی، حق ما و قدرت ما در جمع ما است.»
سپیده رشنو، نویسنده و ویراستار بیست و پنجم خرداد در یک اتوبوس درون‌شهری تهران توسط یک زن باحجاب به نام «رایحه ربیعی» که خود را «آمر به معروف» مرتبط با «سپاه پاسداران» معرفی می‌کرد، مورد حمله قرار گرفت و سپس بازداشت شد.
خانم رشنو پس از چند روز در حالی که آثار آسیب بر چهره‌اش نمایان بود، به اعتراف اجباری واداشته شد. او از سوی مقامات قضایی جمهوری اسلامی به «اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرم علیه امنیت کشور از طریق ارتباط با افراد خارج‌نشین و فعالیت تبلیغی علیه جمهوری اسلامی و تشویق مردم به فساد و فحشا» متهم شده است.
همچنین ببینید: واکنش‌ها به پخش اعتراف اجباری سپیده رشنو؛ «شکنجه دسته‌جمعی» برای «عبرت‌سازی» بودهما دارابی که در این بیانیه به نام او اشاره شده است، پزشک متخصص کودکان، روان‌پزشک و استاد دانشگاه بود که در سال ۱۳۶۹ به دلیل «بدحجابی و عدم رعایت شئونات اسلامی» از دانشگاه اخراج شد. او روز دوم اسفند ۱۳۷۲ در میدان تجریش تهران در اعتراض به حجاب اجباری روسری از سر برداشت و خودسوزی کرد و جان باخت.