گزارش ها از ایران حاکی از آن است که ماموران نیروی انتظامی، امنیتی و لباس شخصی جمهوری اسلامی روز چمعه چهارم خرداد، مانع ورود خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰ به گورستان خاوران شدند.
در این ارتباط، سایت »بیدار زنی» نوشت: «خانواده‌های دادخواه خاوران، پشت درب‌های بسته این گورستان ماندند» و افزود: استقرار ماشین‌های ناجا و حضور ماموران امنیتی و لباس‌شخصی در این محل در شرایطی صورت گرفت که تنها دو روز از «مراسم عزاداری و رجزخوانی در تشییع ابراهیم رئیسی» می‌گذشت.
بیدار زنی اشاره کرد: «این مراسم در تهران با دفاع از کارنامه خونین ابراهیم رئیسی در کشتار تابستان ۶۷ و تداوم این خط سرکوب، انجام شد. به‌طوری که در مراسم روز چهارشنبه دوم خرداد، مداح این مراسم در میدان ولیعصر گفت: ادامه دارد آن راهی که رفتش/ راه رئیسی، راه شصت و هفتش.»
این سایت نوشت: «خانواده‌های دادخواه خاوران و بی‌شمار مادران دادخواه در بیش از ۴ دهه گذشته اما، علی‌رغم تمامی تهدیدها، بازداشت، پرونده‌سازی‌های امنیتی، حبس و تبعیدها، دقیقه‌ای از باور و ایمان به دادخواهی و تحقق آزادی، عقب ننشستند.»
مرورگر شما HTML5 را پشتیبانی نمی کند
رقص و شادی منصوره بهکیش، از مادران خاوران که ۶ عضو خانواده‌اش دردهه ۶۰ اعدام شدند
در این ارتباط، خاطره معینی از خانواده های خاوران در شبکه اجتماعی «ایکس» خطاب به حکومت جمهوری اسلامی نوشت: «شما نمی توانید تا ذره ای از آن خاک باقیست و تا یک نفر از ما زنده است، این جنایت را پنهان کنید.»
خانم معینی تاکید کرد: «امیدمان روزیست که تک تک آمران و عاملین جنایات شما، محاکمه و مجازات شوند و اگر به هر دلیلی قبل از آن روز، بمیرید، بر سر گور شما خواهیم رقصید.»
خاوران، نام گورستانی در جنوب‌شرق تهران و در حاشیه جادهٔ خاوران است. این مکان در کنار چند آرامستان مربوط به اقلیت‌های دینی قرار دارد و در آن هزاران تن از زندانیان سیاسی و عقیدتی اعدام‌شدهٔ زندان‌های تهران، در تابستان ۱۳۶۷، به صورت مخفیانه و بدون نام و نشان، در گورهای دسته‌جمعی مدفون شده‌اند.
این زندانیان سیاسی که از اعضا و هواداران سازمان ها و احزاب چپ گرا و نیز سازمان مجاهدین خلق ایران بودند با دستور هیاتی که به هیات مرگ شهرت یافته است، اعدام شدند. ابراهیم رئیسی یکی از اعضای این هیات بود.
کمپین حقوق بشر در ایران هم درا ین مورد نوشت: کشتار دسته‌جمعی زندانیان سیاسی در ماه‌های مرداد و شهریور ۱۳۶۷، تاریک‌ترین بخش از سیاهه جنایت‌های ابراهیم رئیسی به‌شمار می‌رود که هنوز پس از گذشته نزدیک به ۳۶ سال اطلاعات زیادی از آن در دست نیست.