دانشگاه نیویورک New York University در سال ۱۸۳۱ (۱۲۱۰ خورشیدی) بنیان گذاشته شد و اکنون یکی از بزرگترین دانشگاه های خصوصی ایالات متحده است. دانشگاه نیویورک امروزه با ۱۰۰ ،۳ عضو هیأت علمی، پذیرای نزدیک به ۴۰،۰۰۰ دانشجو از ۱۳۳ کشور جهان است.
دانشگاه نیویورک ۱۴ دانشکده، کالج و بخش، پنج ساختمان اصلی در محله منهتن دارد، و شماری از برنامه های پژوهشی و شعبه های آن در دیگر نقاط نیویورک و آمریکا واقع است. برنامه های تحصیل در خارج این دانشگاه در ۲۵ کشور و فضای آموزشی و پژوهشی از جمله در پاریس، لندن، مادرید، برلن، شانگهای، فلورانس و ابوظبی پراکنده است.
دانشگاه نیویورک بیش از ۰۰ ۲۵ واحد درسی و ۲۵ مدرک تحصیلی ارائه می کند.
علاوه بر ساختمان های واقع در منهتن، بعضی از دانشکده های دانشگاه نیویورک در محله بروکلین قرار دارد، که یکی از آنها دومین دانشکده مهندسی و تکنولوژی آمریکا از لحاظ قدمت است. این دانشگاه چند مرکز پژوهشی هم دارد که مهمترین آنها «انستیتوی پزشکی زیست محیطی» واقع در استرلینگ فارست در نزدیکی شهر تاکسیدوی ایالت نیویورک است.
پژوهش و آموزش در دانشگاه نیویورک رشته های علوم انسانی، علوم پایه، علوم اجتماعی، حقوق، پزشکی، بازرگانی، آموزش، هنرهای زیبا، هنرهای نمایشی و تجسمی، موسیقی، مددکاری اجتماعی، مدیریت دولتی، جهان باستان، و مطالعات پیوسته و حرفه ای را دربرمی گیرد.
پروژه ابتکاری مطالعات ایرانی در دانشگاه نیویورک
برنامه مطالعات ایرانی در دانشگاه نیویورک، فضای فکری و آکادمیک مناسبی برای اعضای هیأت علمی و دانشجویان این دانشگاه فراهم آورده تا به مطالعه تاریخ، فرهنگ و جامعه ایران بپردازند. این برنامه از سوی «دپارتمان مطالعات میان رشته ای گالاتین» وابسته به دانشگاه نیویورک، و مرکز مطالعات خاورنزدیک کیورکیان» حمایت می شود و اعضای هیأت علمی از دپارتمان های مختلف دانشگاه نیویورک در آن به پژوهش اشتغال دارند. برنامه مطالعات ایرانشناسی مشتمل بر یک بخش ترجمه، یک سلسله سخنرانی، جلسات ناهاری بحث و گفتگو و دیگر برنامه های عمومی از نمایشگاه های هنری تا نمایش فیلم را دربرمی گیرد.
این برنامه همچنین در پیگیری هدفش که ایجاد یک مرکز واحد برای مطالعات ایرانشناسی است، با دانشگاهیان دانشگاه کلمبیا، دانشگاهِ سیتی، مدرسه جدید، دانشگاه پرینستون و جامعه تحصیلکردگان و هنرمندان ایرانی ساکن نیویورک در ارتباط است.
علی میرسپاسی، مدیر برنامه مطالعات ایرانی در دانشگاه نیویورک
دکتر علی میرسپاسی استاد دپارتمان مطالعات میان رشته ای گالاتین است. وی در سال های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ (۱۳۸۶ تا ۱۳۸۸) که پژوهشگر بنیاد کارنگی بود، روی یک پروژه تحقیقی درباره اسلام سیاسی و نفوذ غرب کار کرد.
زمینه های مورد علاقه دکتر میرسپاسی برای تدریس نظریه های اجتماعی مدرنیته، جامعه شناسی تطبیقی و تاریخی، جامعه شناسی مذهب، جوامع و فرهنگ های خاورمیانه، و اسلام و تحولات اجتماعی است. تازه ترین کتاب وی دموکراسی در ایران مدرن در سال ۱۳۸۹ توسط انتشارات دانشگاه نیویورک به بازار عرضه شد. از دیگر آثار دکتر میرسپاسی می توان به کتاب «گفتمان های روشنفکرانه و سیاست مدرن سازی: گفتگو برسر مدرنیته در ایران» (انتشارات دانشگاه کمبریج – سال ۱۳۷۹، و پروژه کتاب «امید اجتماعی و یأس فلسفی» اشاره کرد.
استاد میرسپاسی جوایز و بورس های زیادی دریافت کرده از جمله جایزه «برترین پژوهشگر ایرانی سال» ۲۰۰۱ (۱۳۸۰)؛ جایزه تردیس از دانشگاه تهران و بورس هایی از بنیاد فورد و «بنیاد خیریه ملی برای علوم انسانی».