زندگی روزمره در محله های فقیرنشین نایروبی چالشی مدام است و مردم این زاغه ها در تلاش هستند تا هزینه های مواد غذایی، اجاره و مدرسه فرزندانشان را فراهم کنند. بیشترین آسیبی که محله های فقیرنشین متحمل شدند، ناشی از خشونت های پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ٢٠٠٧ کنیا بود. با وجودی که به نظر نمی رسد یوگا آشکارترین راهکار برای کمک به ساکنان این محله ها باشد، اما «پروژه یوگا آفریقا» در تلاش است تا در این مسیر قدم بردارد.
پروژه یوگا آفریقا
پیج النسون ۱۵ سال است که یوگا تدریس می کند. وی که پیش از این مشاور امور مالی وال استریت بوده است در سال ٢٠٠٧ برای زندگی و کار داوطلبانه در محله های فقیرنشین کیبرا به کنیا کوچ کرد. او «پروژه یوگا آفریقا» را در این منطقه بنیان گذاشت.
النسون گفت: فرصت بسیار مغتنمی بود که این پروژه را دقیقاً بعد از خشونتهای بعد از انتخابات شروع کنم. برهه ای بود که احساس جدایی بر مردم غلبه کرده بود و قبائل و طوائف مختلف برای محافظت از طوائف خود با هم می جنگیدند و برگزاری کلاسهای یوگا که تمرینی حول صلح و آرامش و همبستگی است، نیازی به صحبت کردن ندارد، اما با حضور مردم و به طور اجتماعی انجام می شود.مردم هم دور هم جمع شدند تا جایی که دیگر از اختلافات طائفه ای خود فراتر رفتند.
جویس موروگی، مربی ٢٦ ساله یوگا که خشونت در زاغه نشین های ماتاره نایروبی را تجربه کرده، می گوید یوگا می تواند ابزاری برای دست و پنجه نرم کردن با پیامدها و التیام زخمهای روحی ناشی از این بحران بوده است.
او توضیح می دهد «من الان که یوگا تدریس می کنم، فقط من هستم و زیرانداز مخصوص یوگای من. من فقط تدریس می کنم و هیچ تنشی ندارم. زمانی که کلاس پایان می یابد، انگار یک بار دیگر متولد شده ام و از زمانی که وارد کلاس شدم، متحول شده ام و دیگر شبیه کسی که پیش از برگزاری کلاس بودم، نیستم».
«پروژه یوگا آفریقا» بیش از ٥٠ مربی همچون موروگی را آموزش داده است، همه این مربی ها ساکن زاغه های نایروبی هستند که در بیش از ۲۰۰ کلاس رایگان در هفته در همین مناطق تدریس می کنند. آنها با تدریس در کلاسهای خصوصی در کلاسهای ورزشی، هتلها و حتی در سازمان ملل متحد درآمد بیشتری کسب می کنند.
النسون خاطرنشان کرد «یوگا چیزی است که به طور معمول در غرب به عنوان یک ورزش مخصوص طبقه مرفه و ثروتمند ارزیابی می شود. اینجا در کنیا ما این روند را معکوس کرده ایم. ما یوگا را به طور عمده به زاغه های این جا آورده ایم و مردم ساکن این محله های فقیرنشین هستند که در این کلاس های یوگای سطح بالا تدریس می کنند. این راه بسیار خوبی است که واقعاً ذهنیت مردم را از یوگا و ماهیت آن متحول کنیم».
فرار
آلیس نجاتی ٤٨ ساله به همت برگزاری کلاسهای رایگان می تواند به طور موقت از تنشهای زندگی در این زاغه ها فرار کند. او خاطرنشان می کند (یوگا) «مثل دارو است. بعد از یوگا، احساس متفاوتی خواهید داشت. نسبت به جسم و ذهن خود احساس متفاوتی خواهید داشت. بنابراین می توانید استراحت و تمرکز کنید. به دور از تنش، تمدد اعصاب کنید، بنابراین احساس متفاوتی خواهید داشت. من چنین احساسی دارم و (یوگا) برای من مفید بوده است».
النسون می گوید با وجودی که یوگا برای مردم کنیا که در این زاغه ها زندگی می کنند، مفهوم جدیدی است، اما در واقع یک پدیده جهانی محسوب می شود.
النسون گفت: «نکته تاثیرگذار برای من این است که کسی که در کلاس های یوگا در نیویورک سیتی شرکت می کند، به جایی می رود که کاملاً ظاهر متفاوتی دارد، شما می توانید مقیم کیبرا باشید و در میانه یک زاغه زندگی کنید و روی زیرانداز مخصوص یوگایتان قدم بگذارید و ناگهان فقط (احساس کنید) روی زیرانداز یوگایتان ایستاده اید.»
بنابراین به نظر می رسد که یوگا به کنیا آمده است تا «نمسته» باشد (واژه ای که استفاده از آن در یوگا معمول و رایج است و نمایانگر آن است که «یوگا اینجاست تا ماندگار باشد»).
پروژه یوگا آفریقا
پیج النسون ۱۵ سال است که یوگا تدریس می کند. وی که پیش از این مشاور امور مالی وال استریت بوده است در سال ٢٠٠٧ برای زندگی و کار داوطلبانه در محله های فقیرنشین کیبرا به کنیا کوچ کرد. او «پروژه یوگا آفریقا» را در این منطقه بنیان گذاشت.
النسون گفت: فرصت بسیار مغتنمی بود که این پروژه را دقیقاً بعد از خشونتهای بعد از انتخابات شروع کنم. برهه ای بود که احساس جدایی بر مردم غلبه کرده بود و قبائل و طوائف مختلف برای محافظت از طوائف خود با هم می جنگیدند و برگزاری کلاسهای یوگا که تمرینی حول صلح و آرامش و همبستگی است، نیازی به صحبت کردن ندارد، اما با حضور مردم و به طور اجتماعی انجام می شود.مردم هم دور هم جمع شدند تا جایی که دیگر از اختلافات طائفه ای خود فراتر رفتند.
جویس موروگی، مربی ٢٦ ساله یوگا که خشونت در زاغه نشین های ماتاره نایروبی را تجربه کرده، می گوید یوگا می تواند ابزاری برای دست و پنجه نرم کردن با پیامدها و التیام زخمهای روحی ناشی از این بحران بوده است.
او توضیح می دهد «من الان که یوگا تدریس می کنم، فقط من هستم و زیرانداز مخصوص یوگای من. من فقط تدریس می کنم و هیچ تنشی ندارم. زمانی که کلاس پایان می یابد، انگار یک بار دیگر متولد شده ام و از زمانی که وارد کلاس شدم، متحول شده ام و دیگر شبیه کسی که پیش از برگزاری کلاس بودم، نیستم».
«پروژه یوگا آفریقا» بیش از ٥٠ مربی همچون موروگی را آموزش داده است، همه این مربی ها ساکن زاغه های نایروبی هستند که در بیش از ۲۰۰ کلاس رایگان در هفته در همین مناطق تدریس می کنند. آنها با تدریس در کلاسهای خصوصی در کلاسهای ورزشی، هتلها و حتی در سازمان ملل متحد درآمد بیشتری کسب می کنند.
النسون خاطرنشان کرد «یوگا چیزی است که به طور معمول در غرب به عنوان یک ورزش مخصوص طبقه مرفه و ثروتمند ارزیابی می شود. اینجا در کنیا ما این روند را معکوس کرده ایم. ما یوگا را به طور عمده به زاغه های این جا آورده ایم و مردم ساکن این محله های فقیرنشین هستند که در این کلاس های یوگای سطح بالا تدریس می کنند. این راه بسیار خوبی است که واقعاً ذهنیت مردم را از یوگا و ماهیت آن متحول کنیم».
فرار
آلیس نجاتی ٤٨ ساله به همت برگزاری کلاسهای رایگان می تواند به طور موقت از تنشهای زندگی در این زاغه ها فرار کند. او خاطرنشان می کند (یوگا) «مثل دارو است. بعد از یوگا، احساس متفاوتی خواهید داشت. نسبت به جسم و ذهن خود احساس متفاوتی خواهید داشت. بنابراین می توانید استراحت و تمرکز کنید. به دور از تنش، تمدد اعصاب کنید، بنابراین احساس متفاوتی خواهید داشت. من چنین احساسی دارم و (یوگا) برای من مفید بوده است».
النسون می گوید با وجودی که یوگا برای مردم کنیا که در این زاغه ها زندگی می کنند، مفهوم جدیدی است، اما در واقع یک پدیده جهانی محسوب می شود.
النسون گفت: «نکته تاثیرگذار برای من این است که کسی که در کلاس های یوگا در نیویورک سیتی شرکت می کند، به جایی می رود که کاملاً ظاهر متفاوتی دارد، شما می توانید مقیم کیبرا باشید و در میانه یک زاغه زندگی کنید و روی زیرانداز مخصوص یوگایتان قدم بگذارید و ناگهان فقط (احساس کنید) روی زیرانداز یوگایتان ایستاده اید.»
بنابراین به نظر می رسد که یوگا به کنیا آمده است تا «نمسته» باشد (واژه ای که استفاده از آن در یوگا معمول و رایج است و نمایانگر آن است که «یوگا اینجاست تا ماندگار باشد»).