۵۰ سال پیش در روز ۲۸ اوت، کشیش مارتین لوترکینگ جونیور سخنرانی معروف خود زیر عنوان «من رویایی دارم» را برای بیش از ۲۵۰ هزار نفر در واشنگتن ایراد کرد.
این رویداد به نقطۀ عطف و لحظه ای به یادماندنی در تاریخ ایالات متحده تبدیل شد. تظاهرات ۲۸ اوت ۱۹۶۳ بزرگترین راهپیمایی برای دستیابی به حقوق مدنی برابر در تاریخ ایالات متحده است.
در آن روز ۲۵۰ هزار تن از شهروندان سراسر ایالات متحده برای دستیابی به حقوق و مشاغل برابر تظاهرات کردند. این راهپیمایی در برهه ای از زمان برگزار شد که ناآرامی های ناشی از تبعیض نژادی به اوج خود رسیده بود، و کشور درصدد بود تا بعد از حدود دو قرن به اجرای قوانین تبعیض آمیز علیه آمریکایی های آفریقایی تبار پایان دهد.
کشیش جسی جکسون می گوید: «مارتین لوترکینگ دیدگاه و تصور روشنی از نماد این تظاهرات داشت. این رویا روحیه ما را بالا برد و خیلی موفق عمل کرد. (آن رویا) ما را به سمت دستیابی به آزادی رهنمون شد».
آن هایی که در آن گردهمایی شرکت کردند می گوید فضای پر شور و حالی بود. بسیاری از تاریخ نویسان بر این نکته توافق دارند که این تظاهرات پیامی قوی برای پایان دادن به تبعیض نژادی فرستاد.
کشیش ویلی بلو می گوید «این گردهمایی از سطح انتظارات فراتر رفت. برای اولین بار در تاریخ ما توانستیم گرد هم بیاییم و با یک صدا سخن بگوییم و این از دیدگاه من قدرتمندترین اتفاقی بود که به وقوع پیوست».
مارتین لوتر کینگ گفت «من رویایی دارم که همه انسان ها برابر آفریده شده اند».
آقای کینگ از این گردهمایی استفاده کرد تا سخنانی را ایراد کند که بعدها به معروفترین سخنرانی زندگی او بدل شد.
دکتر کینگ بر تلاش آمریکایی های آفریقایی تبار برای برچیدن جدایی و تبعیض نژادی نور تاباند. او در سخنرانی معروف خود گفت: «ما در این نقطه تهی جمع شده ایم تا آمریکا را از ضرورت توجه به اکنون آگاه کنیم».
هیجان انگیزترین لحظه های سخنرانی زمانی بود که کینگ در مورد آرمان های شخصی خود برای مردم آمریکا سخن گفت: «من رویایی برای ۴ فرزند خردسال خود دارم، برای آن که روزی فرا خواهد رسید که آن ها به دلیل رنگ پوستشان در این کشور مورد قضاوت قرار نخواهد گرفت، بلکه شخصیت و رفتار آن ها در معرض قضاوت خواهد بود. من امروز رویایی دارم».
جان لوئیز، نماینده کنگره نیز که در این سخنرانی صحبت کرد، می گوید حرف های کینگ هیجان انگیز بودند و می افزاید: «وی سنگهای مرمر بنای یادبود لینکلن را به سکوی مدرنی تبدیل کرد و من به یاد دارم که او گفت من امروز رویایی دارم که عمیقاً ریشه در رویای امریکایی دارد.»
کینگ گفت: «من رویایی دارم که در رویای مردم آمریکا ریشه دارد. رویای من آن است که روزی این کشور به پا خیزد و معنای واقعی دیدگاه های ملت خود را تجربه کند».
دیک مایلز نیز از جمله سفیدپوستانی بود که در این تظاهرات شرکت کرد. مایلز می گوید: «من تصور نمی کنم که هیچ یک از ما انتظار چنین سخنرانی تاثیرگذاری را داشتیم. این سخنرانی احساسات همه را تحت تاثیر قرار داد».
راهپیمایی واشنگتن در حالی به پایان رسید که کینگ مصرانه از همه مردم آمریکا خواست تا اجازه دهند آزادی بر آنها حاکم شود. کینگ گفت: «بالاخره آزاد، بالاخره آزاد، خداوند متعال، ما بالاخره آزاد شدیم».
جان لویئز به یاد می آورد در حالی که مردم راهپیمایی را ترک می کردند، رهبران فعال حقوق مدنی با پرزیدنت جان کندی در کاخ سفید دیدار کردند.
او می گوید «همان روز عصر پرزیدنت کندی ما را به کاخ سفید دعوت کرد. او همچون پدری بود که به فرزندانش افتخار می کند و به هر یک از ما گفت کار خوبی کردیم، کارتان خیلی خوب بود و زمانی که نوبت دکتر کینگ رسید، به او گفت و شما رویایی داشتید».
مارتین لوترکینگ در سخنرانی خود گفت «و من تصور می کنم که این راهپیمایی یکی از بزرگترین تظاهراتی باشد که تا به حال در ایالات متحده برای آزادی و احترام به نوع بشر برگزار شده است، اگر نگوییم بزرگترین تظاهرات تاریخ این کشور».
کارشناسان تاریخ تظاهرات واشنگتن را تظاهراتی آرام و مسالمت جویانه و شاد خوانده اند که آمریکا را متحول کرد.
این رویداد به نقطۀ عطف و لحظه ای به یادماندنی در تاریخ ایالات متحده تبدیل شد. تظاهرات ۲۸ اوت ۱۹۶۳ بزرگترین راهپیمایی برای دستیابی به حقوق مدنی برابر در تاریخ ایالات متحده است.
در آن روز ۲۵۰ هزار تن از شهروندان سراسر ایالات متحده برای دستیابی به حقوق و مشاغل برابر تظاهرات کردند. این راهپیمایی در برهه ای از زمان برگزار شد که ناآرامی های ناشی از تبعیض نژادی به اوج خود رسیده بود، و کشور درصدد بود تا بعد از حدود دو قرن به اجرای قوانین تبعیض آمیز علیه آمریکایی های آفریقایی تبار پایان دهد.
کشیش جسی جکسون می گوید: «مارتین لوترکینگ دیدگاه و تصور روشنی از نماد این تظاهرات داشت. این رویا روحیه ما را بالا برد و خیلی موفق عمل کرد. (آن رویا) ما را به سمت دستیابی به آزادی رهنمون شد».
آن هایی که در آن گردهمایی شرکت کردند می گوید فضای پر شور و حالی بود. بسیاری از تاریخ نویسان بر این نکته توافق دارند که این تظاهرات پیامی قوی برای پایان دادن به تبعیض نژادی فرستاد.
کشیش ویلی بلو می گوید «این گردهمایی از سطح انتظارات فراتر رفت. برای اولین بار در تاریخ ما توانستیم گرد هم بیاییم و با یک صدا سخن بگوییم و این از دیدگاه من قدرتمندترین اتفاقی بود که به وقوع پیوست».
مارتین لوتر کینگ گفت «من رویایی دارم که همه انسان ها برابر آفریده شده اند».
آقای کینگ از این گردهمایی استفاده کرد تا سخنانی را ایراد کند که بعدها به معروفترین سخنرانی زندگی او بدل شد.
دکتر کینگ بر تلاش آمریکایی های آفریقایی تبار برای برچیدن جدایی و تبعیض نژادی نور تاباند. او در سخنرانی معروف خود گفت: «ما در این نقطه تهی جمع شده ایم تا آمریکا را از ضرورت توجه به اکنون آگاه کنیم».
هیجان انگیزترین لحظه های سخنرانی زمانی بود که کینگ در مورد آرمان های شخصی خود برای مردم آمریکا سخن گفت: «من رویایی برای ۴ فرزند خردسال خود دارم، برای آن که روزی فرا خواهد رسید که آن ها به دلیل رنگ پوستشان در این کشور مورد قضاوت قرار نخواهد گرفت، بلکه شخصیت و رفتار آن ها در معرض قضاوت خواهد بود. من امروز رویایی دارم».
جان لوئیز، نماینده کنگره نیز که در این سخنرانی صحبت کرد، می گوید حرف های کینگ هیجان انگیز بودند و می افزاید: «وی سنگهای مرمر بنای یادبود لینکلن را به سکوی مدرنی تبدیل کرد و من به یاد دارم که او گفت من امروز رویایی دارم که عمیقاً ریشه در رویای امریکایی دارد.»
کینگ گفت: «من رویایی دارم که در رویای مردم آمریکا ریشه دارد. رویای من آن است که روزی این کشور به پا خیزد و معنای واقعی دیدگاه های ملت خود را تجربه کند».
دیک مایلز نیز از جمله سفیدپوستانی بود که در این تظاهرات شرکت کرد. مایلز می گوید: «من تصور نمی کنم که هیچ یک از ما انتظار چنین سخنرانی تاثیرگذاری را داشتیم. این سخنرانی احساسات همه را تحت تاثیر قرار داد».
راهپیمایی واشنگتن در حالی به پایان رسید که کینگ مصرانه از همه مردم آمریکا خواست تا اجازه دهند آزادی بر آنها حاکم شود. کینگ گفت: «بالاخره آزاد، بالاخره آزاد، خداوند متعال، ما بالاخره آزاد شدیم».
جان لویئز به یاد می آورد در حالی که مردم راهپیمایی را ترک می کردند، رهبران فعال حقوق مدنی با پرزیدنت جان کندی در کاخ سفید دیدار کردند.
او می گوید «همان روز عصر پرزیدنت کندی ما را به کاخ سفید دعوت کرد. او همچون پدری بود که به فرزندانش افتخار می کند و به هر یک از ما گفت کار خوبی کردیم، کارتان خیلی خوب بود و زمانی که نوبت دکتر کینگ رسید، به او گفت و شما رویایی داشتید».
مارتین لوترکینگ در سخنرانی خود گفت «و من تصور می کنم که این راهپیمایی یکی از بزرگترین تظاهراتی باشد که تا به حال در ایالات متحده برای آزادی و احترام به نوع بشر برگزار شده است، اگر نگوییم بزرگترین تظاهرات تاریخ این کشور».
کارشناسان تاریخ تظاهرات واشنگتن را تظاهراتی آرام و مسالمت جویانه و شاد خوانده اند که آمریکا را متحول کرد.