لیلی محسنی، خواننده ایرانی ساکن بریتانیا، موزیک ویدئو یا نماهنگ جدید خود را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد.
این اثر «زار» نام دارد و بر اساس شعری از رز محقق، از ترانه‌سرایان شناخته شده جنوب ایران، شکل گرفته است.
آهنگ این اثر توسط هنرمندان داخل ایران ساخته و تنظیم شده است که به دلیل شرایط موجود در کشور نامی از آنها برده نمی‌شود.
لیلی محسنی در گفت‌وگو با بهنود مکری از صدای آمریکا درباره هدف و انگیزه خود از تولید این اثر می‌گوید: «اين كار به خطه خوزستان ایران و مردمانش تقديم شده است. به هموطنانى كه در موطن خودشان غريبند. آنها كه بقچه‌هاى جنگ‌زدگى‌شان به روى دوش، شهر به شهر گذشتند و هرگز نرسيدند. خوزستان، جايى كه در هوايش بزرگ شدم و در عطش زمينش ريشه دواندم، و هنوز تركش‌هاى تيز باقى مانده از جنگ نابرابرش گردن آويز روح كودكى و نوجوانى من است.»
لیلی محسنی
لیلی محسنی می‌گوید اين ترانه در عین حال قصه تبعيدى‌هاى دور از كاشانه بدون سرزمينى است كه چمدان به دست هر چه مى‌روند، نمى‌رسند.
این خواننده ایرانی می‌افزاید: «در این موزيک ويديو که ساخته ایلیا صادقی است، در واقع هدف ما نشان دادن تلفيقى از مفاهيم آوارگى، مهاجرت، سردرگمى، و همین طور پيوند ناگسستنى با ريشه‌ها، و نمايش گوشه‌اى از دنياى ذهنى يك مهاجر يا تبعيدى بود.»
در آهنگ زار، از مايه هاى سازى و آوازى، موتيف‌هاى موسيقى محلى جنوب، و سازهايى همچون نى‌انبان، عود، و تنبک استفاده شده است که با ایجاد فضایی تلفیقی، رابطه خاصی با شنونده ایجاد می‌کند.
لیلی محسنی با اشاره به این که می‌خواست این آهنگ حتما توسط هنرمندان جنوب ایران ساخته شود، فرآیند تولید این پروژه را سخت و طولانی توصیف می‌کند.
این خواننده ایرانی در ادامه می‌گوید: «این ترانه صداى بى‌صداى خوزستان محروم است، خطه‌ای غنى از منابع گاز و نفت و زمين‌هاى مرغوب و حاصلخيز كشاورزى و ديگر منابع طبيعى، اما فراموش و رها شده. خوزستان بى‌آب و بى‌هوا كه اعتراض به بی‌آبى‌اش، خون مى‌دهد، جوان مى‌دهد، و به بند كشيده مى‌شود.»
او در ادامه می‌افزاید: «خوزستان فرياد مى‌زند: تنم هنوز از جاى خمپاره‌ها، بمب‌ها، و موشک‌هاى جنگ پاره پاره است. داد مى‌زند: هوا ندارم، آب ندارم، كار ندارم. و پاسخش را با گلوله مى‌گيرد. و بسيارى از مردمانش که خانه و كاشانه و زندگى‌شان را در جنگ از دست داده‌اند، هنوز كه هنوز است بى‌آشيانه و خانه به دوشند و جدا شده از سرزمين خود، همين‌قدر غريبانه و تلخ.»
لیلی محسنی توجه خاصی به رویدادهای اجتماعی ایران دارد و در آثار گذشته خود نیز به موضوعاتی چون دگرباشان جنسی، تبعیض‌های جنسیتی، و بی‌عدالتی در این کشور پرداخته است.