یادداشتی از تونی بدران در «تبلت مگزین»
چهارشنبه گذشته، رسانه های لبنان گزارش دادند ژنرال «جوزف عون» فرمانده نیروهای نظامی لبنان، برای یک بازدید رسمی از واشنگتن آماده می شود.
به گزارش روزنامه «الجمهوریه» او دیدارهای فشرده ای در وزارت دفاع آمریکا خواهد داشت تا از «تداوم حمایت نظامی آمریکا اطمینان حاصل کند».
تاکید بر «تداوم» کمک های نظامی آمریکا به لبنان نه تنها تکراری بلکه در سایه ابهام دوره دولت اوباما نهادینه شده است.
دولت اوباما برای افزودن لبنان به صف بندی اش با ایران نیاز به پوششی داشت و آن را در قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد یافت.
در این قطعنامه از ارتش لبنان خواسته شده است حزب الله را خلع سلاح کند؛ ماموریتی که کمک های نظامی آمریکا به نیروهای امنیتی لبنان را توجیه می کند. اما دولت اوباما به طور برنامه ریزی شده به بخش حزب الله در قطعنامه ۱۷۰۱ بی اعتنایی کرد و آن را به مبارزه با «جهادیون سنی» تقلیل داد.
این تردستی تا دولت ترامپ هم ادامه داشته است. وزارت خارجه آمریکا در ماه مه در یک «فکت شیت» ادعا می کند که کمک های امنیتی آمریکا «پشتیبان اجرای قطعنامه های ۱۵۵۹، ۱۶۸۰ و ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد است».
آمریکا، با توجه به بازتعریف هدف قطعنامه های شورای امنیت درباره حزب الله، می توانست به آن بی اعتنایی کند زیرا نیروهای امنیتی لبنان از سال ها پیش با تحویل سلاح به حزب الله به شریک فعال آن بدل شده اند.
سخنان الیزابت ریچارد، سفیر آمریکا در لبنان، در باره تحویل چهار هواپیمای سبک تهاجمی «A29 Super Tucano» به ارتش لبنان در آستانه سفر ژنرال عون به واشنگتن بر نقش ارتش لبنان در مبارزه با شبه نظامیان سنی در مرز سوریه در تابستان گذشته تاکید دارد.
آن ماجرا با مذاکره لبنان با بشار اسد به خروج شبه نظامیان سنی منتهی شد.
سفیر آمریکا به این نکته اشاره نمی کند که ارتش لبنان با تجهیزات ارائه شده آمریکا، از حزب الله حمایت کرده است.
کاهش حمایت های نظامی آمریکا از ارتش لبنان در کنگره از حمایت قاطع دو حزبی برخوردار بوده است. باید دید ژنرال لبنانی چگونه از پس این مخالفت ها برخواهد آمد.