راه آهن سراسری ایران، که در مسیر طولانی خود از شمال ایران به جنوب کشور، از رشته کوه‌ها، رودخانه‌ها، جنگل‌ها، و دشت و بیابان‌های ایران می‌گذرد، چهار منطقه آب و هوایی را پشت سر می‌گذارد، و دریای خزر را به خلیج فارس متصل می‌کند، روز یکشنبه ۳ مرداد در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.
ساخت راه آهن سراسری ایران در سال ۱۹۲۷ میلادی و در دوران پادشاهی رضا پهلوی آغاز شد و با همکاری موفقیت آمیز دولت ایران و ۴۳ پیمانکار از چندین کشور، در سال ۱۹۳۸ میلادی تکمیل شد.
این راه آهن به علت اندازه و مهارت در مهندسی که برای گذشتن از مسیرهای پر فراز و نشیب با چالش‌های زیادی روبرو بود، از ویژگی خاصی برخوردار است. گذشتن این راه آهن از برخی از مناطق ناهموار مستلزم احداث ۱۷۴ پل بزرگ، ۱۸۶ پل کوچک، و ۲۲۴ تونل که شامل ۱۱ تونل مارپیچ است، بود.
ایستگاه راه آهن سراسری ایران در بندر شاهپور در دوران جنگ جهانی دوم - ۲۵ ژوئن ۱۹۴۲
به نوشته یونسکو، برخلاف بسیاری از پروژه‌های اولیه راه آهن، ساخت راه آهن سراسری ایران از طریق مالیات ملی تامین شد تا از سرمایه‌گذاری و کنترل کشور‌های خارجی جلوگیری شود. شبکه راه‌آهن در ایران در سال‌های بعد نیز توسعه یافت.